Bzzlletin. Jaargang 17

[p. 86]

Dirk Kroon
Gedichten

Aaneen

Al laat ik je alleen,
je wijkt niet van mijn zijde.
Een zon staart in het donker
tussen grijze wolken door.
Het licht is hier gebroken.

Dichtertje

Het hogere, het lagere -
het zal ook allemaal wel
aldus geschapen en geordend zijn.
Een vrijpartij wordt object
van de wijsbegeerte.
Maar als ik jou zo zie,
geliefde binnen handbereik:
‘Groot was God die middag
en goedertieren.’

Dageraad

Ontwaakt als zo vaak
met de schrik in het lijf
om wat ik mij zo meteen
zal herinneren (een verlies,
jouw dood wel misschien),
besef ik ineens dat jij nu
wel weg bent, maar laat
in de middag als een
voorjaarszon het huis zult
doorlichten. Het is of
plotseling wordt ontdekt
dat er een god bestaat.
Een die niets eist
dan aanwezig te zijn.

[p. 87]

Osmose

De werkelijkheid is slechts een vlies
met eigenschappen die wij zelf
niet kunnen maken,
maar teder schepsel
dat je tot op heden bent gebleven -
ik kom dan wel in jou terecht
maar jij vloeit nimmer in mij over.

De gekste tweeling die het leven ooit
bedenken kon, begenadigd met de beide
zijden van een pijn die niet is
weg te denken: samenzijn.

Gewogen

Je lichtste dagen
lagen in een ver verschiet
van jaren zonder opdracht
of de matte maat van arbeid
die je niet meer kon waarderen.

Je lichtste dagen
kwamen almaar dichterbij en
wie zou niet graag willen
wat je in je hoofd en hart had
- rijk domein van vrijheid.

Nu je ouder bent en wijs
staar je in de verte, waar
je terugkomt op de jaren
dat je kracht bezat en ooit
achteloos je dromen leefde.

Nu je alles weer beziet
zoek je ongemerkt de rust
van uren die je polsslag
doen versnellen en het gebrek
aan iemand die je doodgoed mist.