Bzzlletin. Jaargang 15-16

Sándor Csoóri
Gedicht

Aan het gras en de vogels

Naarmate de pijn zich terugtrekt,
stralen de vlaktes van het lichaam uit.
Ik zie mijzelf in de spiegel:
voortvluchtig evenbeeld van een dode.

Nu moet ik parels in de wind strooien
en namen geven aan verweesde stenen
en met grote stukken asfaltpapier
de begraafplaatsen afdekken.

Nu moet ik denken aan de vleugels der aarde
en de middag van Pasen:
Christus' kerseboom is opgestaan uit de dood
en schiet een vogel af met de boog van zijn takken.

Het ruiten-fenomeen der treinen
moet ik nu bewonderen, in de gloeiende middag,
en de gulden regel van het voortrazen
over het hartritme spannen.

En louter omdat het goed was jou te zien,
moet ik je kamer terugroepen in mijn herinnering:
op het schilderij het rode paard,
het begint juist aan een lijken-vertrappende tocht.

Nu moet ik de allerdroevigste Maan
uitspugen als een bot: leve
het de wereld opnieuw barende lichaam... nu moet ik
mijn hoop aan het gras en de vogels toevertrouwen.

(vert. Henry Kammer)