Bzzlletin. Jaargang 15-16

[p. 59]

Zoltán Zelk
Gedicht

Het beroofde land

Als een oog met staar verroert zich de
herfstlucht al drie dagen lang niet,
verregende wind glijdt als een slang
door de modder en steekt sissend
zijn kop op naar de wrede hemel -
droevig ziet een verminkte boom
hoe over de roestige velden
zijn bladeren vliegen, als de jeugd.

Hier loop ik door dit beroofde land,
het gras en de bladeren staren
mij argwanend aan en fluisteren
met elkaar, alsof ze vragen:
ken je die? Wantrouwen vergezelt
elke stap, 'k durf niet om te zien:
misschien schudden de bomen vloekend
wel hun takken achter mijn rug...

Alleen de stoppels op 't land staan er
onverschillig bij, steeklige
weide-proletariërs, voor hen
is elk seizoen een dwingeland
herfst, zomer. Als blinden op een hoek
staan ze onbeweeglijk in de
verende tijd, niets te verliezen.
Al slaat regen, ze huiveren niet.

Op de tast ga ik verder, reeds zinkt
de grond als wier onder mij en
tevergeefs zoek ik, als dierbare
oude gezichten, de ruige
kudde heuvels en het frisse groen
van het bos - alles om mij heen
is oud en gerimpeld, het verval
ritselt zachtjes, als perkament.

Zo vlucht ik, van mijn gezicht en mond
de modder vegend. Vertroostend,
om mij te laten vergeten, strijkt
de fluwelen nacht op mij neer.
Vanachter de bergen kruipt dampend
de schemering en breidt zich uit.
Langzaam vult de streek zich tot de rand,
als een drinkbeker met water.

(vert. Henry Kammer)