Bzzlletin. Jaargang 12

[p. 40]

Hugo Claus
Logboek

1.

De geliefden gaan ten onder,
hij en zij en zij beiden ineen,
houden bij een been van polystyreen.
Zij ineen, vlees en vel en vet
in een korset vol regenbogen.

Hun vormen van liefde
zijn de wartaal en het ongeweld
van tegengestelden,
dief en teef ineen,
kinderen van de hel
glijdend over een vloer vol wormen.

Hun opera mundi:
een vleeshandel vol haken en ogen.

2.

Een jonge vrouw gaf haar baby
de borst in de bus.
De chauffeur joeg haar meteen
uit zijn zedig vervoer.
En de passagiers beaamden.
Zeven straten verder
reed de bus tegen een gevel
en toen in de genadige Schelde.
Drie doden, twaalf gewonden.
Jippie! De lente, de lente
is begonnen.

3.

Meer en meer
wordt een dagboek een rouwboek.
Vandaag is het Cathy Berberian
die terwijl ik weer een nacht haal
zoek geraakt is in het duister,
die schizofrene nachtegaal.

Meer en meer
wordt een dagboek rauw gevloek.
Vandaag is het Yehudi Menuhin
die adverterend een Rolex demonstreert
een gouden wrat op zijn pols.

Muziek van prinses en schooier.
Rouw en walg.
Muziek: dauw op een galg.

4.

De avond kwam en ik at een boterham
op de radio,
leerzaam voor een leergierig type
- en stereotype - als ik,
had men het over Hölderlin.
Het zat er dik in dat diens gesnik zonder rijm
mijn hart zou ontrijmen
dat allengs al fiks bevroren is
door het hartgrondig gemis
van... ik wou dat ik wist waarvan
voor ik ontdooi in mijn kist.
Men had het over zijn moeilijk leven
en hoe het hem, zoals mij, niet was gegeven
om te leven van zijn honoraria
maar hij had evenwel Diotima.

De avond ging en ik dronk me lam.
De hemel zond een zwijn,
en dat schond mijn brein
en al die tijd (die mij verslijt)
hoorde ik Hyperion, een kapot akkordeon.

[p. 41]

5.

De Vlaamse dichter die de liefde vereert
en de zee en de zomer en de planeten
en die dicht dat de aarde mild is
niettegenstaande de bitse beten van het geweten
had mij voor de lunch geïnviteerd.
Op het moment dat de rekening kwam
ging hij met gelijke tred naar het toilet.

Die avond herlas ik zijn ‘O, Lage Landen’
Voorwaar, voorwaar een gouden mond.
Vol wijsheidstanden.

6.

- ‘Kruisraketten, waar moet ik heen?’
- ‘Ver over de zee, over de baren.’
- ‘Waar men geen kleinheid kan ontwaren?’
- ‘Precies. Neem dus vooral geen flard van Vlaanderen mee.’

7.

De werkelijkheid ligt niet op straat.
En fictie dan?
Fictie huppelt, pruttelt,
druppelt honkvast, maar waar dan wel?
Kom, rij een eindje verder, want
daar ligt wat waarheid te rapen,
lijkt me.
Een lijkje?
Van een waar geitje?

De weide werd raarder
en de einder merkwaardig wijder.
Het gejammer van haar naast mij
klonk als een rei van Vondel.

8.

Het lichaam, anders niets.
Alleen het lichaam met genen en klieren gebiedt.
Als er zoiets als een ziel bestaat
in een autonome staat
autogeen aan mijn karkas gelast
dan is het hooguit het lijf
van mijn moeder in mij
die gestaag over mijn dromen plast.