[Vervolg Onze enige vrijheid]
vervolg van pag. 64
overal nogal wanhopig. Ze beseffen heel duidelijk dat deze beschaving in de huidige vorm geen levenskansen meer heeft. Daarom heb ik met mijn publiek in de Bondsrepubliek absoluut geen problemen. Al deze jongeren zijn even verbeten op zoek naar een nieuwe zingeving voor het leven. Een speurtocht die nergens heen leidt. Overal ontwaar ik dezelfde melancholie en verslagenheid. Niemand weet meer hoe wij de heilloze ontwikkelingen moeten stoppen. Overal krijgen we met dezelfde verderfelijke gevolgen van de industriële civilisatie te maken.
En ondanks de schijn biedt dit massale zoeken van de jeugd toch ook geen hoop, omdat hun wegen, naar ik vrees, waarschijnlijk in het niets uitmonden. Want al zou de meerderheid der jongeren, deze hele nieuwe generatie desnoods, aan een alternatief bestaan willen beginnen, ik ben bang dat dat gewoon niet te realiseren valt. De Bondsrepubliek is een hooggeïndustrialiseerd land met veel te veel inwoners. Men leeft er van export en industrie. Men ziet zich genoodzaakt er voedingsmiddelen en grondstoffen in te voeren. Zodra een meerderheid zou besluiten om alternatief te gaan leven, dat wil zeggen zonder de grote industrie, met meer aandacht voor het milieu, zou onmiddellijk blijken dat er 20 miljoen mensen teveel zijn. Die zouden we dan eerst om zeep moeten helpen opdat de resterende 40 miljoen een samenleving kunnen opbouwen naar 19e-eeuws model. En daar zitten we ook mee, met d�E1;t probleem!
Vrijheid is een fiktie. Onze enige vrijheid bestaat hierin dat we onze wanhoop nog uit kunnen schreeuwen! Want we zijn absoluut niet meer in staat om dit raderwerk, deze mega-machine waarin de wereld in een razend tempo verandert, te stoppen, in dat mechanisme in te grijpen. Het maalt ons fijn. We zijn volkomen machteloos.
Auteursrechtelijk beschermd