Bzzlletin. Jaargang 12

[p. 43]

Roeland Fossen
Twee gedichten

Ellewoutsdijk

De wind slaat gaten in het gehoor, regelt
het geluid der jassen. Een bocht waar water
de dijk omarmt

een nooit te vertrouwen omhelzing.

Stilstaan, kijken naar waar niets gebeurt.

‘Gaan we nu? Wat zie je toch?’

Een vastgelopen tanker, Terneuzen stijf
en helder aan de overkant waar nooit een kiem
van hoop kans gezien heeft iets te worden,
te verworden.

Waar je ook bent, blijf daar,
we hebben onze eigen industrie,
vinden partners om mee om te gaan.

‘Ja goed, we gaan zo, nog even.’

Af en toe hier komen, niet om te zien
hoe alles was, het is nooit veel geweest,
niet vragen naar je onzegbaarheid, me tevreden
stellen met het verdrag dat op en neer schuift
tussen het basalt.

Ditmaal heb ik iemand bij me die wil gaan,
die weten wil waar ik aan denk, ze is hier
voor het eerst

ze houdt mijn arm vast

heeft het koud, we zijn verliefd, ik toon
haar deze plek waar ik nooit verder kom.

Gestremde beweging

Wat je uittrok is nooit meer aangegaan
Na verloop van tijd kreeg dit inzicht
Iets klassieks, een boekomslag te hoog
In vaders kast, alleen maar kijken:

Je handen aan de zoom, je armen die zich
Strekten, je hoofd verdween, een ruggegraat
Die naar mijn wellust glom weerspiegelde je
Niet te stelpen drang veerkrachtig te bewegen

Met de R4 over de IJsselbrug om daarvandaan
Elke denkbare richting te proberen, gestroomlijnd
Zochten we naar we vinden het niet hier

Nu de inspiratie aan het IJ te dringen staat
Ziet ze in dezelfde golfslag, soortgelijke stroom
Een wissellijst voor onveranderlijke vormen