Bzzlletin. Jaargang 12

[p. 42]

Richter Roegholt
Drie gedichten

Duif

Zij kwam en legde zich zoals een kind
zo zonder schaamte, zonder voorbehoud.
Zij had, wat ik niet had voorvoeld, vertrouwd
dat liefde als een duif haar til hervindt.

Waarvan had ik mijn droomkasteel gebouwd,
terwijl zij zeker was van wat ons bindt?
Liefde is bont en glanzend als een lint
dat ons, waar wij ook zijn, tesamen houdt.

En er is niets, zei zij, veranderd, want
het hart is trouw, de huid, door jou bevrijd,
is tussen ons nog maar een dunne wand.

Tweekantig ben ik, zei zij, niet, één kant
heb ik, naar jou in ruimte en in tijd
gekeerd, voor jou mijn hart, huid, mond en hand.

Eb

Dit was de vloed: het afscheid bij de trein,
de beide armen op het raam gesteund,
een vrouw die voor het laatst voorover leunt
om in gedachten altijd hier te zijn.

Gedachten reisden naar een ander punt,
waar zij zich langzaam koestert in een schijn
die komt en binnendringt in haar domein.
Dit is de eb; vloed was ons kort gegund.

Vaak was zij hier tot op het merg ontbloot,
open als adem, als doorzichtig glas,
voor hart en handen een vertrouwd gebied.

Nu gaat zij open naar een nieuw verschiet,
minder vervoerend dan het vroeger was,
maar liefde, liefde is haar daaglijks brood.

Steen

Raken wij beiden aan die breuk gewend?
of zoeken wij nog steeds naar het gebaar
en 't woord van eenvoud dat van mij naar haar
genegenheid onaangetast herkent?

Hopen wij dat het lot ons beiden wendt
om scherp te zien de beeltnis van elkaar?
Later en later zoekt zij mij, ik haar,
terwijl de tijd als bloed uit wonden rent.

Rustig ging zij de trap af en verdween.
Ik zie aldoor dat beeld van haar: een rug
chronisch gebogen in een boze bocht.

Te weinig weet ik waar ik tegen vocht
jaren en jaren reeds. Ik werp een brug,
een woord, dat valt en ketst als steen op steen.