Bzzlletin. Jaargang 12

[p. 24]

Maurits Mok
Vier gedichten

Negatief

Met niets over dan vervlogen jaren,
voorgoed gesloten monden
die de nachten verontrusten,
word ik telkens aangeraakt
door vlagen leegte,
negatieve visioenen
waarin de wereld mij verschijnt
als iets dat nooit geweest kan zijn
dan in de hunkerende fantasie
van een welhaast vergeten mens.

Droomwandelaars

Zonnigheid bestreek de wereld.
Er liepen mensen tegen het licht in,
stemmen heen en weer, gebeurtenissen
zonder grond. Men kon geloven dat de tijd,
geronnen tot een eeuwig ogenblik,
niet meer verliep.

Door een straat omhoog
gingen ook wij ons zelf te buiten,
droomwandelaars die plotseling
in een lege spiegel staarden.

[p. 25]

Later

Later. De sterren branden
feller dan ooit, maar de ogen
laten geen vuur meer toe.
Alleen het denken blijft open,
een dwaaltuin vol geheimen
wier trillingen zich voortplanten
tot in de hemel.

Men legt zijn hoofd ertegenaan,
onsterfelijk terwijl men sterft.

Zomer

Het was toen lang zomer. Het dorp
had een groen dak dat in de nacht
zwaar ademde. Langs de grond
zwierven losse geluiden, een vreemd vingerspel.

Ik zocht woorden om het onmenselijke
terug te dringen, water op te delven,
voor het slapengaan te worden toegefluisterd
door een levende bron.