Bzzlletin. Jaargang 12

[p. 70]

Richter Roegholt
Twee gedichten

Trots

Mijn hart zal nimmermeer berooid
zijn, noch mijn huid onschuldig, want
jouw ogen zagen mij, je hand,
mijn lief, zei zij, vergeet ik nooit.

Wanneer ons samenzijn voltooid
was, zie ik hoe jij op de rand
van t bed, zo na, zat, zo verwant,
dat beeld van jou vergeet ik nooit.

Zou liefde soms als stuivend zand
door tijd en ruimte zijn verstrooid;
of zou zij soms, door dwang gekooid,
vergeten hoe zij heeft gebrand;
mijn liefde, die ons heeft getooid,
is trots, want jou vergeet ik nooit.

Fluweel

Nu spant, ontspant zij zich, komt heel
dicht bij en doet haar ogen dicht,
terwijl een gloed haar huid verlicht
van liefde zachter dan fluweel.

Haar gladde rug, haar mond, haar keel,
het hoofd naar achter als zij zwicht
voor de verwachting van het licht,
de gloed van liefde als fluweel,

totdat zij spant, ontspant en heel
dicht bij komt met haar ogen dicht
en trillend in de kussens ligt,
gebed in liefde als fluweel.