Bzzlletin. Jaargang 10

[p. 65]

Yoshiyuki Junnosuke
De kamer van een hoertje

Die dag pakte ik mijn stoffige schooluniform uit de kast en voor het eerst in een jaar trok ik het aan. Ik onderhield mezelf als reporter bij een schandaalblad. In de tijd dat ik daar nog part-time werkte, raadde de uitgever ervan me aan te beslissen of ik al dan niet een vaste baan wilde hebben. Zonder een moment te aarzelen besloot ik van school weg te gaan, al liet ik me niet officieel uitschrijven. Ik neem dus aan dat ik op dat moment nog steeds op de leerlingenlijst stond.

Ik voelde me een lomperik in dat oude uniform. In de spiegel kon ik duidelijk zien, dat het me niet erg goed paste. Nu ik de ‘maatschappij’ ingegaan was om te werken, nu ik volgroeid en volwassen geworden was, leek ik eruit te barsten. Ik strekte mijn rug, trok mijn mond in een krachtige plooi en probeerde er even onschuldig uit te zien als mijn schooluniform. Zó verliet ik het pension.

Ik had een afspraak voor een interview met de vrouw van een minister, van wie men zei dat hij bij een corrupte zaak betrokken was. Ik wilde haar in plaats van haar echtgenoot zien, omdat zij de meest kleurrijke van de twee was. Een resolute vrouw, die op haar manier het geroddel opgepookt had. Het was algemeen bekend, dat ze een weerzin tegen verslaggevers had en ik had alle reden om te betwijfelen of ik verder dan de deur zou komen. Daarom moest ik een strategie ontwerpen. Door alle mogelijke informatie te verzamelen had ik me een beeld van haar gevormd. Ik besloot mijn schooluniform te dragen, omdat het van een vooraanstaande school was. Tevens knoopte ik in mijn oren, dat zij een gedreven liefhebber van de gelaatskunde was.

Door allerlei beslommeringen werd het avond voordat ik voor de massieve, goed-gesloten deur van de minister stond. Ik vond het altijd pijnlijk om onbekenden te ontmoeten, staalde mijn zenuwen en gaf een flinke ruk aan de deurbel. Ergens in het grote huis weerklonk een zwak gerinkel.

Er verscheen een dienstmeisje. Ik gaf haar mijn kaartje en vroeg of ik de vrouw des huizes te zien kon krijgen. Ze verdween. Daarna kwam de vrouw van de minister met mijn kaartje tussen de toppen van haar vingers naar de deur.

‘Ik vroeg me af of het mogelijk zou zijn U even te spreken,’ zei ik op mijn beste scholierentoontje. De vrouw van de minister nam me van top tot teen op, keek onderzoekend naar de tekens op het embleem van mijn jasje en op mijn knopen en liet me de zitkamer binnen.

‘Is het waar mevrouw,’ vroeg ik en pakte meteen haar favoriete onderwerp bij de kop, ‘dat U lid bent van de School voor Gelaatkunde van Tokio?’ Tijdens de oorlog had ik zelf de leer van de gelaatsuitdrukkingen bestudeerd en in die periode was het mijn gewoonte om niet te geloven wat mensen zeiden, maar me te concentreren op hun bewegingen tijdens het gesprek. Wellicht probeerde ik hen te tonen, dat ik niet in woorden geloofde.

Mijn vraag had het juiste effect. Langzaam liep de ministersvrouw warm voor het onderwerp en ze kakelde zo enthousiast door, dat ik er geen woord tussenkreeg. Naarmate ze verder in de geschiedenis van de fysiognomie dook, vormde zich schuim rond haar mondhoeken.

‘En dan zou abt Takuan vurig in de ogen van de ander staren...’. Ze verstarde en keek me strak aan, als wilde ze haar opmerking ook daadwerkelijk kracht bijzetten. Daarna nam ze mijn kaartje van tafel en onderwierp het aan een zorgvuldig onderzoek. Aan het kaartje kon je niet zien, dat ik verslaggever was, maar in de linkerhoek was met kleine letters de naam van de krant gedrukt. Het moment daarop werd ze woedend.

‘Dus ... U bent een verslaggever! Ik dacht dat U een student was, die op deze manier de fysiognomie bestudeerde. Waarom komt U hier. Ik walg van verslaggevers. Altijd mensen bespioneren om uit te vissen wat ze eten en dat soort dingen. Verdwijn, nu, snel.’

Ze stond op en kwam dreigend op me af. Ik stond ook op en legde me er maar bij neer, dat het interview afgelopen was. Terwijl ik in de gang mijn schoenen aantrok, bleef ze achter me staan.

‘Verdwijn.’

Toen ik de deur opende hoorde ik het klikken van een schakelaar. Ze had het buitenlicht uitgedaan.

‘Zo gaat dat,’ mompelde ik in mezelf en trok een geforceerde glimlach. Ik probeerde het vanuit haar standpunt te bekijken, maar voelde me vernederd.

Ik liep terug naar de stad. In de buurt van het station stopte ik om wat te drinken en spoedig kwam ik weer tot mezelf. Ik verliet de kroeg en ging naar de wijk, waar aan beide zijden van de straten bordelen staan. Daar viel mijn oog op Akiko. Ze stond voor haar huis en wachtte op het moment, dat een man haar opmerkte en bleef staan.

Ik liep direct op haar af, knikte goeiedag en volgde haar het huis in. Toen we in haar kamer tegenover elkaar stonden mompelde ze iets, dat me verraste: ‘Je ziet eruit als een geslagen hond’.

‘Ik?’

‘Ja.’

‘Hoe kan je zoiets nou zeggen.’

‘Zo zie je er altijd uit als je naar mijn kamer komt. Als je weg-

[p. 66]

gaat, zie je er wat menselijker uit, maar in de tussentijd ben je niet bepaald zachtzinnig met me. Kom je hier soms alleen als er wat mis is?’

Ik gaf geen antwoord, maar haar woorden zetten me aan het denken. Ik dacht dat er niets meer van mijn vernedering te zien was. Ik wilde er niet uitzien als een gekweld man, die vertroosting zoekt in een wijk vol gekwelde vrouwen. Ik zag mezelf als iemand, die zin had in een lolletje en een beetje tipsie deze wijk inslenterde. Die pose werd nu in stukken geslagen. Opeens kon ik mezelf door haar ogen zien. Een beetje gebogen zag ik mezelf op haar toesluipen, terwijl zij daar voor haar huis stond. Als een geslagen hond zou ik haar kamer binnengaan, daar in een beest veranderen en haar verslinden.

Ik had niet de bedoeling om Akiko gewelddadig te behandelen. Maar ik moest wel denken, dat ze gelijk had. Misschien ging ik wel naar haar toe om de bevestiging te krijgen, dat ik nog leefde. Misschien liet ik mijn opgekropte woede wel op haar los.

Die dag vleide ik me lieflijk tegen Akiko aan. Wat was er afstotend aan twee gewonde dieren, die voor een beetje warmte bij elkaar kropen en elkaars wonden likten? Ik zei niets meer, maar hield een lang en verward gesprek met haar lichaam. En haar lichaam deelde mij van alles mee, dat ik niet gemerkt had, toen ik als een geweldenaar met haar omsprong.

Vanaf die dag voelde ik me aanhoudend eenzaam als ik niet bij haar was. Zonder haar aan mijn zijde leek alles absurd. Ieder stukje van haar lichaam drukte iets uit, sprak tot me. Met het oog van mijn herinnering kon ik de zacht glooiende vallei tussen haar borsten zien, de kleine bolling bij haar sleutelbeen als ze haar nek draaide. Dan zou ik opstaan, op weg naar de straatjes vol bordelen.

Zodra ik de wijk betrad voelde ik een soort verwantschap met alle vrouwen, die in de deurposten van die smakeloos en bont geschilderde huizen stonden. Er was niets slinks aan me, ik had geen schuldgevoelens als ik op weg was naar de kamer van Akiko. En de vrouwen waren vriendelijk tegen me. Het deed hen blijkbaar plezier te weten, dat ik een vast meisje had. Nu en dan schreeuwde één van hen me toe: ‘Wat dacht je ervan om mij eens te proberen, voor de verandering?’

Geroezemoes van stemmen achtervolgde me op mijn wandeling door deze straatjes. Op 'n keer hoorde ik een vrouw zeggen: ‘Wandel een blokje om en kom dan terug, goed?’ De lachte wrang en dacht aan iets dat eerder op die avond gebeurd was. Ik had de opdracht een zeker heerschap te bezoeken. Het dienstmeisje verscheen en bleef in de deur staan alsof ze mij de toegang wilde versperren.

‘De meester rust,’ luidde haar aankondiging. ‘Wilt U alstublieft een blokje omlopen en dan terugkomen?’

Zo'n ervaring zou op het moment, dat ik de wijk betrad, vergeten zijn. Ik zou naar de kamer van Akiko gaan, niet als een geslagen hond, maar als een mens. Ik had een vluchtplaats gevonden en wilde daarvan genieten. In de kamer van Akiko zou ik mijn emotionele evenwicht hervinden. Maar lang duurde dat niet.

Het was Akiko zelf, die mij uit mijn evenwicht bracht.

Toen ik op 'n dag aan kwam lopen, draaide ze zich met een vage glimlach naar me toe en zei: ‘Dat spijt me nou... Ik had er niet aan gedacht dat je zou komen.’ De dag daarvoor was ik bij haar geweest.

‘Is al je tijd bezet.’

‘Nee, dat niet.’

Ik kon maar niet bedenken wat haar dwars zat. Ik vroeg het en zij lachte alleen die vage lach. Ik raakte haar aan en besefte toen, dat ze lichamelijk uitgeput was. Haar lichaam was doods. Normaliter waren haar ogen wazig van plezier; die dag waren ze levenloos als glazen ballen.

‘Als ik geweten had, dat jij zou komen, had ik me niet zo afgemat.’

Ik begreep het.

‘Was Kuroda hier?’

Ze had me verteld, dat een man van middelbare leeftijd met de naam Kuroda haar beste klant geworden was. Akiko aarzelde.

‘Nee, een vreemdeling, een man, die ik nog nooit gezien had.’ ‘Een vreemdeling?’

Om een of andere reden irriteerde dat me. Ik dacht dat ik mezelf beschermde door een vrouw te bezoeken, die voor geld gekocht kon worden; een vrouw, van wie ik me realiseerde, dat ik haar met vele mannen zou moeten delen. Eens had ik pijn gehad uit liefde voor een vrouw en ik was niet bereid me daar nòg eens aan bloot te stellen. Stom genoeg had ik gedacht, dat ik in Akiko's kamer veilig zou zijn. Mijn irritatie kwam voort uit jaloezie.

In mijn studententijd was ik verliefd geweest op een meisje, dat verloofd was. Op 'n avond belde ik bij haar huis en zag een paar bruinleren schoenen in het halletje liggen. Blijkbaar was de eigenaar ervan vlak vóór mij gekomen. De schoenen waren zomaar uitgeschopt en lagen daar op de betonnen vloer, punten in de richting van de leefruimte. Een erg huiselijk tafereeltje.

Ik had de verloofde van het meisje nog nooit gezien, maar instinctief wist ik, dat zijn voeten zonet nog in die bruine schoenen gezeten hadden. De wanordelijke manier waarop de schoenen verspreid lagen, maakte me duidelijk dat hij op intieme voet met de familie leefde. Ik was bitter jaloers op die bruine schoenen.

Maar omdat Akiko een hoertje was overviel me een ander soort jaloezie. Ik schudde haar neerhangende schouders en begon vragen te stellen.

‘Wat voor een man? Een grote? Een zeeman? Zo'n worstelaarstype?’

‘Een heel gewone man.’

‘Hang ik je zo de keel uit?’

Akiko glimlachte alleen maar.

Ik verliet haar kamer. Zoals gewoonlijk waren de smalle straatjes van de wijk overvol. Ik bleef op een hoek staan en liet mijn ogen over het schouwspel dwalen.

Al die lichamen, die zich door de straat bewogen, waren mannen. De lichamen die in de donkere rechthoeken van de geopende deuren wachtten, waren vrouwen. Dat was heel gewoon hier in een hoerenwijk, maar vreemd genoeg vond ik dat denkbeeld benauwend. Als een man verkoos om voor één van die wachtende vrouwen stil te staan, dan zou ze hem naar een geheim kamertje leiden. Haar lichaam onder het zijne ... gewillig zou ze haar benen spreiden.

In de buitenwereld moesten er allerlei gecompliceerde regels in acht genomen worden, voordat twee lichamen, die elkaar voor het eerst ontmoetten, zóver zouden komen. Die complicaties waren het onderwerp van talloze verhalen; mijn eigen jaloezie in het verleden ontstond uit vrij onbeduidende incidenten van dien aard. Maar nu ik op de hoek van een straat stond en dat tafereel voor me bekeek, voelde ik een nieuw soort jaloezie in me opborrelen en aan me knagen. Bezeten was ik van het fantasiebeeld, dat de vreemdeling, die Akiko uitgeput had, dieper en dieper in haar doordrong. De meest verborgen hoekjes van haar vlees werden geschonden. Ik kende mijn eigen lichaam en dacht dat ik het lichaam van Akiko bijna even goed kende. Maar wellicht was een minutieus deeltje van haar mij nog onbekend. Een klein donker deeltje ... ik stelde me voor dat het steeds groter werd. Ik was heftig jaloers op dat donkere, vochtige plekje.

Ik was me ervan bewust, dat ik hierna in de kamer van Akiko vaak beestachtig tekeer ging. Die kamer was niet langer een toevluchtsoord. Soms, als ik haar daar uitgeput zag liggen, boog ik voorover en kuste ik het donkere plekje van haar lijf, dat naar sperma rook. Als ware het dat ik me ervan wilde verzekeren, dat ik haar uitgeput had en niet een ander.

De zomer ging voorbij en de herfst liep bijna ten einde. Op de eerste nacht van de Tori-no-ichi markt was ik in de kamer van

[p. 67]

Akiko. Plots zei ze tegen me: ‘Ik denk dat ik er liever mee stop.’

‘Waarmee?’

‘Dit beroep.’

‘Maar wat wil je dan gaan doen?’

‘Werken op een kantoor. Mijnheer Kuroda heeft gezegd, dat hij dat kan regelen.’

‘Je bedoelt, dat je de maitresse van Kuroda gaat worden.’

‘Ja, zo kun je het wel noemen. Hij wil, dat ik ermee uitscheid.’ Ik begon een ander soort vraag te stellen.

‘Vermoeit deze Kuroda je?’

‘Mijnheer Kuroda is een vriendelijke, joviale man. Hij is bedachtzaam en probeert me altijd te helpen.’

Akiko had eindexamen gedaan aan de middelbare school van een grote stad, van Kansai. Ze kon Engels typen en schreef een prachtig schoonschrift. Maar ik betwijfelde of ze gewoon kantoorwerk zou kunnen doen, al wist ik niet precies, waarom ik zo twijfelde. Daarop zei Akiko: ‘Laten we naar de Tori-no-ichi markt gaan. Ik wil een gelukshart kopen.’

‘Maar dat doe je om volgend jaar meer klanten bij elkaar te harken, of niet soms? Is 't niet een beetje gek om er een te kopen nu je net van plan bent om weg te gaan?’

‘Nou ja, je weet nooit. Ze zeggen, dat je ieder jaar een grotere moet hebben.’

In gedachten zag ik een levensgrote bamboe-hark, versierd met gelukshangers: een schatkist, een geschilderd masker van een vrolijke dikke vrouw en dat soort dingen. Even huiverde ik bij de gedachte, dat ik me met Akiko aan mijn zijde een weg door de menigte baande. Met over mijn schouders een grote, opzichtige hark. Maar hoe groot was de hark eigenlijk, die Akiko vorig jaar gekocht had? Ze moest die ergens hebben. Ik keek haar kamer rond.

‘Waar is de hark van afgelopen jaar?’

‘Daar...’

Ze wees naar de deurpost achter me. Een onversierd harkje, niet groter dan een handpalm, geklemd tussen het handvat van de deur.

‘Dat is wel een heel erg kleine. Hoe lang ben je al in deze wijk?’

‘Drie jaar. Afgelopen jaar heb ik voor het eerst een hark gekocht.’

Akiko en ik gingen het huis uit. Aan het uiteinde van de hoerenwijk stond een jonge herrieschopper op sandalen met een vrouw te praten. Haar kleren leken zich naar de rondingen van haar lichaam gevormd te hebben. Alles aan haar - de ontblote schouders, zelfs de vorm van haar enkels boven de zwarte, hooghakkige schoenen - vroeg aandacht voor haar sexuele functie. De gedachte kwam bij me op, dat de vrijer van zo'n vrouw zich in een reusachtige penis zou moeten veranderen. Zonder twijfel zou de lichamelijke aftakeling van zo'n vrouw langzaam gaan. Misschien maakte alleen al het feit, dat ze hier in de wijk verbleef, het haar mogelijk aanhoudend iets fris, jeugdigs en sensueels uit te stralen.

Ik keek naar Akiko naast me. Het was nu een jaar geleden, dat ik haar voor het eerst ontmoet had. Voor mij was ze prachtig en ik dacht, dat ze er in een jaar niet op achteruit gegaan was. Toch was ik niet in staat om me een nuchter oordeel te vormen over een mogelijke verandering in Akiko. Ik keek nog een keer van opzij naar haar. Het leek alsof haar huid gevoelig was voor het stof, dat in de wijk hing. Misschien zat er al een laag stof onder die huid. Ook haar hart leek kwetsbaar. Ik herinnerde me, dat haar borsten een klein beetje slapper waren.

Het woelige marktgebeuren lag vlak voor ons. Ik hield even stil en zei: ‘Je kan dit jaar geen hark kopen. Je zou Kuroda serieuzer moeten nemen.’

‘Ik neem hem serieus,’ antwoordde ze, draaide zich om en wachtte op me. ‘Maar ik voel me er toch ongemakkelijk onder.’ Akiko verdween uit de wijk.

Ze stuurde me een telefoonnummer van het kantoor, maar om een of andere reden wilde ik haar niet opbellen. Ik pijnigde mijn hersens af om me haar in een kantoorbaan voor te stellen, waar iedere minuut productief gemaakt moest worden. Akiko's manier van doen leek fatsoenlijk genoeg, behalve dan wanneer ze in bed lag; als je zo naar haar keek, zou je denken dat ze een heel gewoon meisje was. Op kantoor zou een kleine beweging iets van haar vreemdheid kunnen verraden. Als ik haar op zou bellen - en zij me te woord stond -, zouden de mensen rond haar dan niet met elkaar beginnen te fluisteren en elkaar steelse blikken toewerpen? Dat zou voor ons beiden pijnlijk zijn.

Ik belde Akiko dus niet, maar bleef wèl de wijk bezoeken, die zij verlaten had. Ik bezocht de ene na de andere kamer van de vrouwen, die ik langzamerhand van gezicht had leren kennen. Nooit ging ik vaker dan één of twee keer naar dezelfde kamer. En toch waren alle vrouwen vriendelijk tegen me. Destijds kon ik het nauwelijks begrijpen.

Zo nu en dan had ik de verontrustende ervaring één van die hoertjes buiten de wijk te zien. Ik herinner me een uitzonderlijk mooie vrouw, die gewoonlijk zelfovertuigd in de met rood-blauw neon verlichte straat stond; haar borsten vooruit en met een verachtelijke blik naar de mannen, die voorbij kwamen. Ik zag haar op een zomerse dag, terwijl ik een weggetje in de richting van het station afliep. Het zonlicht reflecteerde in het plaveisel en stof glinsterde in de lucht. Voorovergebogen en lusteloos sjokte ze het weggetje op. Ze droeg een baby op haar rug, onzorgvuldig vastgehouden door een zwart katoenen doek, die kruiselings over haar Westerse jurk liep. Toen we elkaar passeerden, zag ik dat er zweet pareltjes op haar voorhoofd stonden. Ik meende dat ik haar kon horen hijgen. De vrouw keek naar me op. Haar ogen gelig en dof, met grote kringen eronder. Zó zag ze er moe uit. Eventjes kruisten die lusteloze ogen de mijne, maar zonder een teken van herkenning.

Op een dag belde Akiko mij op kantoor en zei, dat ze me graag zondag rond het middaguur zou ontmoeten. Omdat ik haar stem voor het eerst in een half jaar hoorde, had ik zo'n voorgevoel dat haar loopbaan als kantoorklerk spoedig zou aflopen; Akiko leek zich al van de kantoorsfeer los te maken, begon die duffe kamer al te ontvluchten.

Toch dacht ik niet, dat ze me alleen maar zou willen zien om mijn mening te vragen over het opgeven van haar baan.

We ontmoetten elkaar die zondag en lunchten samen ergens in een klein restaurant in de stad. Daarna stelde ik voor om naar een hotel te gaan. Akiko aarzelde en knikte toen instemmend. ‘Hoe is Kuroda,’ vroeg ik tijdens onze wandeling. ‘Ik ben hem tot nu toe nog nooit ontrouw geweest,’ fluisterde ze en ging wat dichter tegen me aan lopen. ‘Niet sinds ik uit de wijk ben.’ Het zag ernaar uit, dat ze spijt van onze ontmoeting had. Maar eenmaal in de hotelkamer kon ik de vurigheid van haar lichaam nauwelijks in toom houden.

Op het midden van de dag was het hotel bijna leeg. Alleen het geluid van een werkster, die in de gang buiten onze kamer stof wegveegde en het kraken van ons ruw-houten bed. Zelfs toen ik stil was gaan liggen kraakte het nog.

Uiteindelijk lag ook Akiko uitgeput naast me. Ze leek verlegen, toen ze zag dat ik naar haar keek.

‘Ga je door met je werk op kantoor?’ vroeg ik haar voor het eerst. Akiko glimlachte en zei niets. Dat overtuigde me ervan, dat ze spoedig naar de oude wijk zou terugkeren; naar de wijk, waarin ik nog altijd ronddoolde.

Ongeveer een halve maand daarna zag ik Akiko in de deurpost van een van de huizen staan; van 'n ander huis dan voorheen. Net als vroeger knikte ik en volgde haar naar binnen.

‘Wanneer ben je teruggekomen?’ vroeg ik eenmaal binnen in de kamer.

‘Gisteren.’ Akiko legde haar armen om me heen en lachte stilletjes. ‘Als ik jou gisteren ontmoet zou hebben...’ Ze stamelde even en zocht naar de juiste uitdrukking. ‘Ik zou je levend opgevroten hebben.’ Dus was haar honger vandaag niet zo reusachtig en bovendien: gisteren was er een man geweest, die ze levend verslonden had. Waarschijnlijk zo maar een voorbijganger. Maar ik voelde geen greintje jaloezie bij de gedachte aan

[p. 68]

haar in de armen van die naamloze vreemdeling.

Ik keek in Akiko's ogen. Op dat moment kreeg ik de indruk, dat wij tweeën - Akiko, een vrouw gevormd door het leven in deze wijk en na een eenmalige ontsnapping weer hierheen getrokken en ikzelf, een man die zelfs ná haar vertrek niet in staat was dit op te geven - als medeplichtigen een blik van verstandhouding uitwisselden.

In het jaar dat daarop volgde zwierf ik als een door en door losbandige hedonist door de wijk. Ik kon mijn ogen sluiten en me een gedetailleerde kaart van de wijk voorstellen. Niets ontbrak daarop, geen enkel steegje, geen enkele vuilnisbak langs de straat. Ik was 25 jaar en hield ervan de libertijn te spelen. Ik voelde daar zelfs een vorm van bezetenheid in, met iets wrangs en tevens iets spontaans.

Zo nu en dan ging ik naar de kamer van Akiko. Haar lichaam was nu veel te vertrouwd om nog te kunnen prikkelen; en toch - precies dáárom - kreeg ik zelfs wanneer ik zo dronken was, dat ik bij de andere meisjes niets klaarspeelde, in de kamer van Akiko mijn viriliteit terug. En opnieuw werd haar kamer mijn toevluchtsoord. Akiko was altijd even vriendelijk en inschikkelijk. Als mijn geld opraakte, kon ik toch de nacht bij haar doorbrengen. Ik liet dan mijn regenjas of horloge als borg achter. Het kwam zelfs 'n keer voor, dat al mijn handzame persoonlijke bezittingen tenslotte daar lagen. En de volgende dag stopte ze me dan geld voor het ontbijt in de hand. Akiko bleef maar vriendelijk tegen me. Maar op 'n dag bespeurde ik, dat haar belangstelling voor mij bekoeld was. Ze vertelde me dat ze verliefd was.

‘Oh.’

‘Hij is jong. Jonger dan jij.’

‘Hoe moet dat dan met Kuroda?’

‘Mijnheer Kuroda is een aardige, sympathieke man, die altijd probeert te helpen. Hij probeert me weer uit de wijk te krijgen. Het was een mislukking als kantoormeisje, daarom heeft hij nu een baantje in een bar voor me gevonden. En hij heeft ook nog een flat voor me gehuurd.’

‘Dus het enige wat je moet doen is verdwijnen.’

‘Precies. Je komt me in de bar opzoeken, hè? Ik bel je vandaar wel op.’

Het was precies een jaar geleden sinds Akiko naar de wijk teruggekeerd was en nu ging ze weer weg.

Ze belde me op om het adres van de bar door te geven. Tot mijn verbazing lag deze precies achter een luxe winkelstraat midden in de stad.

Ik bracht een bezoek aan de bar en zag Akiko in een hoekje zitten. Het was onmiskenbaar dat ze zich verveelde. Ze had me nog niet gezien, of ze haastte zich met een uitdrukking van opluchting naar me toe. Ik ging aan de bar zitten en begon met regelmatige slokjes te drinken. Akiko zat naast me. We zeiden niets tot elkaar, al zaten de andere klanten en hun gastvrouwen op de gebruikelijk-levendige en onschuldige manier grapjes te maken en te flirten. Het kwam me voor, dat de gesprekken van Akiko met haar klanten in de wijk een enigszins andere toon hadden gehad. Ongetwijfeld had ze sinds haar komst naar de bar alleen naast haar klanten gezeten en gelachen met die vage lach.

Tenslotte vroeg ik haar hoe het liep.

‘Het is hier niet zo gemakkelijk.’

Ik zweeg.

‘Mijnheer Kuroda wordt gek en zegt, dat ik altijd klaag. Hij weet een school voor modellen en blijft maar zeggen, dat ik het eens moet proberen.’

Op het moment dat ik dàt hoorde huiverde ik even: ik zag Akiko precies, zoals ze eigenlijk was. Als Kuroda dat een paar jaar geleden had geopperd, vóórdat ze naar de wijk gekomen was, dan zou het niet zo ongepast zijn geweest; maar nu was het ronduit wreed. Zou ze zich ervan bewust zijn? Waarschijnlijk niet. Deze gedachte gaf me een somber, ellendig gevoel, een gevoel van diepe teleurstelling. Ik had de indruk, dat het vuil van de wijk door de huid van Akiko heen begon te schijnen. Zij leek als enige in de bar door een vreemde schaduw bedekt. Maar besefte Kuroda zelf wel de wreedheid van zijn woorden? Wat voelde hij eigenlijk voor Akiko, nu hij één keer geprobeerd had haar te redden, daarin niet geslaagd was en zijn poging nu opnieuw leek te mislukken? Zou hij zo blindelings verliefd op haar kunnen zijn?

Toen ik de bar voor de tweede keer bezocht was Akiko al verdwenen. Ik vroeg niet naar het adres van haar flat; zij belde me niet op. Ze was zonder een spoor verdwenen.

Zoals gewoonlijk bleef ik door de hoerenwijk zwerven, die Akiko nu voor de tweede keer verlaten had.

Er waren drie jaar voorbijgegaan sinds mijn eerste bezoek aan de kamer van Akiko. Iedere keer waren er nieuwe gezichten onder de vrouwen voor de huizen en steeds minder van die vrouwen kende ik al lange tijd. En ook in mij vond er een verandering plaats. Vroeger sloop ik als een geslagen hond naar binnen en nestelde ik me tegen een droevige, aardige hoer, zodat we elkaars wonden konden likken. Voor mijn gevoel was er geen verschil tussen mezelf en de wijk. Later stapte ik met de pose van een vrijgevochten persoon door de wijk. Mijn zenuwen tot op iedere vezel gespannen om die houding vol te houden, keek ik de vrouwen recht en met zoveel passie als ik op kon brengen in het gezicht.

En nu had mijn houding zich opnieuw veranderd. Mijn ellendig gevoel en teleurstelling over Akiko in de bar had mijn beeld van de wijk weer somber gemaakt. Maar dat ellendig gevoel was anders dan dat waarin ik mij tevoren verscholen had. Ik stond op een veilig, iets hoger gelegen niveau en keek op dat alles neer. Niet langer voelde ik me thuis in de hoerenwijk. De neonverlichte straten begonnen voor mijn ogen te vervlakken.

De verandering in mijn gevoelens tegenover Akiko was uitgegroeid tot een andere houding tegenover de wijk. Nooit had ik geloofd, dat mijn gevoelens voor welke vrouw ook altijd dezelfde en van gelijke intensiteit zouden blijven. Wellicht dus had gewoon het glijden van de tijd die verandering teweeg gebracht. Aan de andere kant kan dit ook uitvloeisel zijn geweest van een verandering in mijn leven. Het bedrijf waar ik werkte maakte het zeer goed. Als één van de stafleden werd ik door de mensen, waar ik mee te maken had, met respect bejegend en dus kwamen vernederingen minder vaak voor. Ik kon dit niet alleen maar mijn goede gesternte noemen. En wellicht had dit ook iets te maken met een verandering in mijn houding tegenover de wijk.

Uit gewoonte bleef ik de hoerenwijk, die voor mij tot een waas verdween, bezoeken. In de vluchtige hoop, dat ik onder de vele vrouwen, die daar stonden te wachten, wellicht één kon treffen, die me het onverwachte genot kon bezorgen.

Maar de vrouwen werden koel tegenover me. Niet dat ze zich realiseerden dat ik veranderd was. Zelfs een vrouw, die ik tevoren nog nooit ontmoet had, behandelde me met de typischkille wreveligheid van een hoer. De bitterheid van de wijk overviel mij vaak.

Ik dacht, dat ik minder van die onplezierige ontmoetingen zou beleven, als ik hartstochtelijker naar een lichaam voor het genot zocht. Maar die hoop was net zo ijdel.

Ik zou een vrouw naar haar kamer volgen. Mijn lusten namen dan al af. Ik zou aan Akiko denken en me herinneren, dat ik mijn verlangens behield als zij hier was. Dan verdween mijn kracht volledig.

Op 'n nacht wandelde ik aangeschoten door de wijk. Ik benaderde een vrouw en volgde haar naar binnen. Toen ik op de drempel van haar kamer stond herinnerde ik me, dat ik haar tevoren al eens bezocht had. Ik was tot niets in staat geweest. Aarzelend mompelde ik: ‘Misschien is het vannacht toch niet zo geschikt.’

[p. 69]

De vrouw hoorde me en tuurde naar mijn gezicht. Ook zij herinnerde het zich. Opeeens bleef er niets van haar volgzame, vriendelijke gedrag over en ze krijste het uit: ‘Waarom kom je dan hier? Ga naar huis.’

Ze duwde me achteruit, de gang door, de bovenste tree van de trap op en gaf me daar een zet zo hard ze kon. Half struikelend stommelde ik de trap af. Op het moment, dat ik worstelde om in mijn schoenen te komen en te verdwijnen, werd me nog een hand zout achterna gegooid. Heel mijn hoofd en schouders waren met witte kristallen bestrooid. Toen ik het huis van Akiko voorbijliep, schreeuwde de enige vrouw die ik daar nog kende me toe: ‘Akiko is terug.’

‘Waar.’

Ze noemde een huis van dezelfde eigenaar. ‘Akiko is daar madame.’ Dus Akiko runde het huis...

Ik liep richting het andere huis en herhaalde steeds in mezelf ‘Akiko is daar madame’. Ik sloeg een nauwe straat in en liep om naar de achterdeur. Door een tralievenster kon ik Akiko binnen zien, gebogen over een telraam. Ze droeg een bril met rood montuur. Ik klopte op de ruit, Akiko draaide zich om en zag me. Ze lachte, nam haar bril af en liet me door de achterdeur naar binnen.

‘Daar ben ik weer,’ zei ze en lachte nog steeds.

‘Wat gebeurde er met je minnaar,’ vroeg ik en dacht aan de jonge man.

‘Dat is voorbij. Hij bezorgde me een afschuwelijke tijd. Ik ben ook zo jong niet meer, ik kan niet altijd langs de straat blijven staan.’

Akiko keek de kamer rond, die blijkbaar haar kantoor was. Ik wist niet wat ik moest zeggen.

Ze verbrak de stilte. ‘Nu vertelt hij me, dat ik moet proberen om een sigarenwinkel te openen.’

‘Wie vertelt je dat?’

‘Mijnheer Kuroda.’

‘Oh. Weet Kuroda van je jonge vriend?’

‘Het lekte op een of andere manier uit.’

‘Je zou hem zover moeten zien te krijgen, dat hij een winkel voor je opzet.’

‘Misschien ja. Als ik hier eens uitkom, moet ik me laten verzorgen. Er is iets met mijn baarmoeder.’

‘Je moet goed voor jezelf zorgen.’

Ik verliet Akiko en wandelde door de hoerenwijk naar de straten erachter. Ik dacht aan Kuroda. Hij veranderde nooit. En ik? De wijk had me niet langer nodig en ik had de wijk niet langer nodig. Ik walgde van mezelf en spoedde me weg.

Vertaling uit het Engels

door Joeri Lamprei