Bzzlletin. Jaargang 10

[p. 71]

Dirk Kroon
Vier gedichten

Zacht uit de aarde gekomen
al warm van de dag
zet zij haar passen

wankelt ze niet
verdraagt zij het licht
dan als eerste

nee wat te zien is
van waar zij vandaan komt
zijn de pupillen zijn de momenten
als handen haar dragen
de weg naar haar oorsprong

gewiegd en gewogen
zo licht bevonden
dat je haar altijd wilt tillen

heffen of bergen
dicht bij de grond
lispelend liefde de liefde
van wijdopen ogen
het netvlies een raadsel

zo zal zij komen
zacht uit je handen
rul nog van aarde

dwalen in een taal
waarmee je een godin droomt
een stofgodin een vliesdunne vrouw

Wij gaan dezelfde weg
zoek geen redenen
om weer en wind
de schuld te geven

zoek geen duisternis
om blindweg van mij
weg te dwalen

de weg is lang
en wie weet hoe wij
aan elkaar ontkomen

wij gaan maar slaafs
wij gaan gekozen
tegen beter weten in
geen hand voor ogen

Zij lagen gewonnen
voor herfstlicht
wisten dat over hen
nu werd beslist

zij namen hun lot
in warmende handen
dat het al nacht was
zagen zij niet

zij droegen elkaar
een enkelvoudlichaam
zij moesten geloven
dat het gewicht had

zij lagen er nog
toen het geen licht werd

Gestoken in een huid van tijd
kon zij niet blijven

kon zij niet weggaan
er was geen verweer

zo lagen nog samen
steenman nomade

sprakeloos makend
een plaats voor het licht

duisternis woedde
de wind zocht haar haren

water verloor
de weg naar de bron

zij is toen gegaan
hij hield haar niet staande

de droom in gelopen
waaruit hij niet week