Bzzlletin. Jaargang 10

[p. 85]

Roeland Fossen
Twee gedichten

Rondvlucht

In vogelvlucht gezien
heeft dit land van kloven
en geloven
alle diepte laten varen.
Geronnen water,
geen ziel te zien.

Eenmaal opgestegen
begon het zweven
als vlakgom over oude
liefdes scherend,
rulle langgerekte lijnen;
achtergebleven krassen
die een vermoeden dragen.

Inpolderend geheugen
zweeft over zompig gras
en donkere zolders.
Thermiek drapeert een vleugje leugen
over schaduw waarin weemoed schuilt.

Zo herinner ik het eerlijk licht
dat glansde uit een plas.
Ik wist ik was de eerste die dat zag.
Mijn voet beroerde de rand,
vertrilde het licht.
Ik trok terug van schrik,
veroordeelde daarmee de voetafdruk:
verdronken land.

Sindsdien ging ik mijn eigen weg,
liet God achter,
verviel in veelvuldig staren.
Men vond dat ik ontaardde.
Vleugellam.
Dichter op aarde.

Sterven in januari

Dit leven is weer van een jaar gezuiverd
De toedracht is het langzaam sterven
Het wacht in ruste tot het zwijgen klinkt
Gelaten aan de rand staart hij pover
Aan zijn stoel geklonken naar de haltes
En de perrons van weleer die verwaten
Aan de landerige stilte een mogelijke schijn
Van voortgang en beweging gaven

Hij zucht voelt zich omringd door water
Nog even dit langgerekte leven als een strand
En zo geleidelijk alsof er niets verandert
Kalft het kloppen af komen de oevers samen
Over land hun versmelting noemt men doven
Dan is er geen wachen meer slechts verblijven