Bzzlletin. Jaargang 5

[p. 23]

uit: ratten

[p. 24]

Engagement
maarten 't hart

Maanden lang was ze alleen maar een stem aan de telefoon. En stelde die stem vragen. Maar de meest bijzondere vraag stelde ze de eerste keer dat zij mij opbelde:

‘Mijnheer, U heeft een boek over ratten geschreven, mag ik U iets vragen?’ ‘Gaat U gang’, zei ik.

‘Bij mij in de achtertuin komt het riool uit, ik bedoel er is een opening in het riool en daar zie ik elke avond ratten. Nu zou ik ze zo graag wat willen geven. Maar wat? Ik had zelf gedacht aan een boterham met smeerkaas of een boterham met rookvlees. Wat denkt U daarvan?’

‘Zou U niet beter de gemeentereiniging kunnen bellen?’

‘En dan? Dan leggen ze vergif neer!. Hoe kunt U dat nu zeggen? U hebt een boek geschreven om de rat in een minder kwaad daglicht te stellen, zo stond het tenminste in de krant, ja, ik heb het zelf jammer genoeg niet gelezen. Zegt U nu als het U belieft wat beter is: een boterham met smeerkaas of een boterham met rookvlees.’

‘Ja, maar als U dat neerlegt komen er steeds meer. U kunt misschien toch beter...’. ‘Nee, dat doe ik niet. Ik had nooit gedacht dat U dat zou zeggen, nee, echt niet. En als U het niet zegt over die boterhammen, nou, dan leg ik zowel een boterham met smeerkaas als een boterham met rookvlees neer. Als U dat maar weet.’ ‘Als U echt wat neer wil leggen kunt U beter een boterham met vis geven, daar houden ze het meest van’.

‘Vis? Welke vis? Schol, schelvis, makreel?’ ‘Ze houden het meest van tong,’ zei ik,’ maar elke andere soort vis vinden ze ook heerlijk. En vissekoppen en visafval, alles wat naar vis ruikt’. ‘Dank U wel, dan zal ik ze vis geven’. Op de dagen daarna verkeerde ik voortdurend in tweestrijd. Had ik er wel goed aan gedaan om haar die raad te geven? Rioolratten verspreiden onder meer de ziekte van Weill en het kan werkelijk niet goed zijn om aan te raden vis voor ze neer te leggen. Maar ja, als ze toch wat zou neerleggen was vis het beste, vooral als de vis een beetje rotte. Dan zouden ze wel wegblijven en was het probleem vanzelf opgelost. Maar na een paar dagen was ze opnieuw aan de telefoon. ‘Het gaat erg goed, meneer, ze zitten 's avonds al op me te wachten bij de uitgang van het riool. Ik heb ook aan de buren gevraagd om oud brood en visafval. Ze eten het schoon op. En andere dingen lusten ze ook erg graag.’

Het zweet brak me uit. Dit ging helemaal verkeerd, op deze wijze zouden er binnen korte tijd honderden ratten in haar tuin zitten, ze zouden zich ingraven, holen maken, zich voortplanten en tenslotte zouden ze ook in huis hun kostje komen opscharrelen. Maar de vrouw had blijkbaar geen oog voor die consequenties want toen ik uitlegde wat er allemaal zou kunnen gebeuren, luisterde ze nauwelijks naar me!

‘Zou U denken dat ze ook een prakje lusten? Ik heb zo vaak wat over en ik vind het zonde om het weg te gooien maar mijn man wil beslist geen opgewarmd eten van de vorige dag hebben’. ‘Ja, mevrouw, maar zo loopt het helemaal uit de hand, op die manier krijgt U honderden ratten’.

‘Ik heb uw boek gekocht en U schrijft zelf dat het erg vriendelijke dieren zijn en dat U er een heleboel op vuilnishopen hebt gezien die helemaal niet agressief waren. Ach, meneer, en ze zijn zo leuk. Er zijn er al een paar die zomaar uit mijn hand eten en als U dan bedenkt dat ik er maanden over gedaan heb om Pietje, de merel die in onze tuin zit een beetje tam te krijgen, nou, dan begrijpt U wel dat het me een grote voldoening geeft dat het met ratten zo snel gaat. En ze zijn er nu vaak overdag ook al! Dat is zo leuk. Dan zitten ze na het eten zich te poetsen en te wassen zoals U dat beschrijft. Prachtig is het’.

Ze praatte maar door en ik wist werkelijk niet wat ik doen moest. Dit was me volledig boven het hoofd gegroeid, ik moest dit maar zo laten. Misschien was het het beste om eens te gaan kijken, dan wist ik meteen waar ze woonde en als het werkelijk helemaal mis zou gaan, zou ik altijd nog de reinigingsdienst kunnen waarschuwen hoewel dat bijna verraad leek. Maar ze woonde in Amsterdam-noord en daarom kwam het er niet van om naar haar toe te gaan maar ze hield me wekelijks op de hoogte van haar avonturen met de dieren. Het was een geluk bij een ongeluk dat er in haar buurt blijkbaar zoveel katten woonden. Ze klaagde voortdurend over deze dieren, ze overwoog zelfs om een windbuks te kopen teneinde de katten in haar tuin dood te schieten maar ik bezwoor haar om dat niet te doen. Katten zijn ook dieren, zei ik, wij moeten niet met katten doen wat andere mensen met ratten willen doen. Dat argument overtuigde min of meer maar ze verjoeg de katten wel uit haar tuin. Dankzij de katten bleef de ratten-invasie in ieder geval blijkbaar beperkt tot haar achtertuin. Escalatie bleef echter niet uit. Bij het volgende telefoongesprek zei ze:

‘Ik zou er zo graag een paar in huis willen nemen, ze zijn zo lief. Ik kan ze gewoon aaien in de tuin. Mijn man wil het niet hebben maar ik heb hem nu uw boek gegeven en ik denk wel dat hij bijdraait’.

Ik begon er spijt van te krijgen dat ik mijn boek over ratten geschreven had, ik overwoog om haar man een brief te schrijven, er zelf heen te gaan, met hen te spreken, maar ik kon me eigenlijk nauwelijks voorstellen dat het ook maar iets zou uithalen. Trouwens: ze was na drie dagen alweer aan de telefoon.

‘Mijn man vindt het goed dat ik er één in huis neem’, jubelde ze.

Ze vroeg mij uit over hoe ze hem of haar als huisdier zou houden, ik gaf haar naar beste weten aanwijzingen maar ik voelde mij werkelijk niet gelukkig met de toestand. Ik durfde de telefoon bijna niet meer op te pakken. Maar na een week al vertelde ze, alsof het heel gewoon was, dat ze een heel groot en naar zij meende mannelijk dier in huis had gekregen die er inderdaad ook was gebleven uit eigen vrije wil en ze gaf me daarna een rechtstreeks verslag van wat het dier deed op het moment dat ze mij belde: ‘Hij klimt nu omhoog in de gordijnen, o, nu gooit hij een plant van de vensterbank, blijft U even aan de lijn...’

Ze was enige tijd weg. Ik voelde een zeer sterke aanvechting om de hoorn neer te leggen maar ik deed het niet, ik diende de consequenties van mijn geschrijf onder ogen te zien, ik nam mij voor alleen nog maar over uitgestorven dieren en diepzeevissen te schrijven en toen was ze terug en ze hervatte haar verslag:

[p. 25]

foto: hanneke van den Muyzenberg

‘Hij loopt nu over de gordijnrails, vlak onder het plafond, hij zal toch niet vallen?’

‘Dat denk ik niet’, zei ik.

‘Hij komt alweer omlaag, in de gordijnen, het gaat wel een beetje kapot, nou ja, het is al oud. Nu loopt hij over de grond, hij gaat naar de kachel, nee, nee, niet doen, Archibald...’

Het geluid stierf weg maar ze was snel weer terug.

‘Hij probeerde in de kachel te kruipen, ik heb hem er aan zijn staart nog net kunnen uittrekken’.

‘Vond hij dat goed?’

‘Hij knorde een beetje’.

In de latere verslagen was steeds vaker sprake van knorren, toen plotseling een keer van bijten en daarna ging het vrij snel bergafwaarts. Ze belde me soms twee- of driemaal in de week op. Archibald had haar in de vinger gebeten, hij had de broekspijp van haar man in stukken gescheurd, hij had de snoeren doorgeknaagd van de geluidsinstallatie van haar zoon, hij wilde elke avond minstens twee glazen bier en als hij ze niet kreeg werd hij kwaad en begon hij luidkeels te piepen. En toch bleef ze zeer opgewekt, toch vertelde ze elke keer dat ze zo ontzettend veel plezier beleefde aan Archibald ook al was hij dan zeer ondeugend en had hij bijna al haar vriendinnen weggejaagd.. Maar op die vriendinnen was ze toch niet zo erg gesteld geweest dus dat gaf eigenlijk niet. Het was wel vervelend dat hij ook de vrienden van haar man soms bedreigde als deze kwamen kaarten maar ze zou hem voortaan wat vroeger in zijn nachtverblijf opsluiten. Ik kon de gedachte maar moeilijk van mij afzetten dat er sprake moest zijn van een steeds grotere terreur en dat idee werd bevestigd toen ze mij op een keer -door de telefoon uiteraard- vertelde dat Archibald soms zo kwaad werd als zij hem 's avonds in zijn hok probeerde op te sluiten dat hij haar, luid piepend, achtervolgde door het huis. Hij jaagt me op, vertelde ze, en als ik stil blijf staan springt hij tegen mijn benen op en dan probeert hij me te bijten. Ik vroeg haar om zijn gedrag nog wat gedetailleerder te beschrijven. ‘Bijt hij echt door?’

‘Nee, nee dat niet, hij knaagt aan mijn nylons of in mijn broek’.

Ik zei haar maar niet dat Archibald haar waarschijnlijk ook achtervolgde omdat hij in haar wellicht een vervangster zocht voor de wijfjes uit het riool die nu onbereikbaar geworden waren.

Het leek in ieder geval waarschijnlijk dat de toestand in haar huis vrijwel onhoudbaar moest zijn en deze indruk werd bevestigd toen niet zij maar haar man mij een paar dagen na het verhaal over de achtervolging opbelde.

‘Meneer’, zei hij, ‘dit kan zo niet langer. Ik heb het een hele tijd aangezien maar nu moet het afgelopen zijn’.

‘U kunt hem toch gewoon het huis uit zetten?’

‘Onmogelijk, hij is niet meer te benaderen’. ‘Maar U kunt hem toch een beetje opjagen?’ ‘Dan vliegt hij je aan. Nee, meneer, U komt hem halen, u weet er alles van en als U dat boek niet had geschreven zou er niets gebeurd zijn. Het is uw schuld’.

‘Halen?’, vroeg ik, ‘hoe, wat halen?’

‘Meneer, doe nou niet zo onnozel. U komt hier met een kooi, U vangt hem en U neemt hem mee, dat is alles’.

‘Ik kan helemaal niets beginnen met een wilde, oude rat, ik heb bovendien geen tijd om...’. ‘Geen smoesjes, meneer! Eerst mijn vrouw aanmoedigen en gek maken met die beesten en dan terugkrabbelen. U komt hierheen, zo niet goedschiks dan kwaadschiks, ik zal u weten te vinden, reken daar op. Zegt u maar wanneer U kunt komen.’

Het was werkelijk onmogelijk om eronder uit te komen en drie dagen later was ik al bezig om een paar bronstige vrouwtjes uit mijn voorraad ratten op te diepen. Om te kunnen vaststellen of een vrouwtjesrat bereid is om te paren kan men zogenaamde uitstrijkjes van de vagina maken. Als zij willig is, zien die uitstrijkjes er onder de microscoop heel anders uit dan gewoonlijk maar het is een bewerkelijke techniek. Bij in goede conditie verkerende vrouwtjes kan men ook met de hand een parende mannelijke rat nadoen op de rug van een vrouwtje. Als zij je bijt is ze niet paringsbereid, als zij daarentegen onmiddelijk na aanraking door haar pootjes zakt en als haar oortjes heftig beginnen te trillen is zij willig. En ik had paringsbereide vrouwtjes nodig want dat leek me de enige methode om Archibald zodanig af te leiden dat ik hem zou kunnen vangen. Zo ging ik op weg met een kooi vol bronstige vrouwtjes in een weekendtas maar erg gerust was ik er niet op. In de trein viel mij echter plotseling een vreemde, reddende gedachte in. Het was natuurlijk helemaal niet waar, het was een soort van over lange tijd uitgesmeerde 1 april grap. Als ik daar zou aankomen, zou blijken dat ik mij had laten beetnemen. Natuurlijk, dat moest het wel zijn. Wat mij door de telefoon was meegedeeld was immers onmogelijk. Het kon eenvoudigweg niet waar zijn. Ik zou daar op zijn best een tamme hamster in een duivenhok of een huismuis in een leeg aquarium aantreffen en met het schaamrood op de kaken zou ik luisteren naar het bulderende gelach van alle opgetrommelde vrienden en familie- leden die nu al van heinde en verre toestroomden om getuige te zijn van mijn afgang. O, ik hoopte vurig dat dat waar zou zijn want ik zag er geweldig tegen op om een wilde, onhandelbare man te moeten vangen.

Het was trouwens een verschrikkelijke reis: eerst de trein, daarna een pont over het IJ, vervolgens een bus en een tweede bus. Daarbij steeds de angst dat iemand zou willen weten wat erin de tas zat en dat er, zodra men het wist, een groot schandaal zou ontstaan. Ik had dat al één keer meegemaakt, nee, dat niet nog een keer. Tenslotte bereikte ik het huis. Het zag er heel gewoon uit. Ik had gedacht dat er op zijn minst gerafelde gordijnen zouden zijn en lege vensterbanken van-

[p. 26]

wege Archibald maar de vitrage was volledig intact en de planten achter de ramen bloeiden naar hartelust. Het versterkte mijn idee dat ik bedrogen werd; ik wandelde voorzichtig langs het huis. Hoorde ik niet duidelijk gelach en gepraat? Ik probeerde, langslopend, onopvallend naar binnen te loeren. Zag ik niet duidelijk gestalten in de voorkamer die zich op de knieën sloegen? Ik voelde een bijna onweerstaanbare aandrang om weg te vluchten. Reeds verscheen om de hoek de bus die mij had gebracht en nu op de terugweg was. Ik hoefde maar op te stappen en allerlei vernederingen zouden mij bespaard blijven. Maar op dat moment ging de voordeur van het huis open en in de deuropening verscheen een grimmig kijkend jongmens.

‘Zo bent U daar’, zei hij, ‘ik herken U van de televisie’.

Dat moest de zoon zijn. Ik wandelde zo onbekommerd mogelijk naar het huis.

‘Hij vliegt je meteen naar de strot’, zei de jongeman rustig.

Die mededeling versterkte mijn idee dat het hele verhaal bedrog moest zijn, het was precies de zin die men zou verwachten van iemand die nog nooit een rat had gezien. Opgelucht stapte ik dan ook de donkere gang binnen maar toen rook ik een flauwe maar onmiskenbare geur die mij ogenblikkelijk het beeld voortoverde van de wilde ratten die onlangs in Wassenaars Dierenpark voor mij gevangen waren. Het ruikt hier naar ratten, dacht ik, er zitten hier vast ratten onder de vloer. Ik was er zo zeker van dat het verhaal over Archibald niet waar kon zijn dat ik de aanwezigheid van de gear dadelijk anders interpreteerde.

Helaas, het bleek maar al te waar te zijn. De toestand was bovendien veel erger dan ik had gedacht. In de huiskamer zat het gezin met bleke gezichten vastgenageld op stoelen. De vrouw was veel ouder dan ik mij op grond van de stem door de telefoon had voorgesteld. Zij had een bijzonder vriendelijk gezicht en ze schudde me lang de hand en glimlachte naar me en klopte me op mijn schouder. Ze zei:

‘Ik ben zo blij dat U gekomen bent. Ik had Archibald heel graag gehouden maar, nu ja, het kan niet, maar ik weet dat hij bij U in goede handen is’.

‘Hij heeft hem nog niet’, zei de zoon gemelijk. ‘Meneer weet precies hoe hij hem moet vangen. Met zachte hand’.

‘Meneer kan zijn zachte hand beter bij zijn strot houden’, zei de jongen.

Nu mengde ook de man zich in het gesprek. Tot op dat moment had hij alleen maar zeer argwanend naar mij gekeken.

‘En hoe had U gedacht dat kreng te zullen pakken?’ ‘Toe pa, zeg dat woord nou niet’, zei de vrouw. ‘Ik heb een paar bronstige vrouwtjes meegebracht’, zei ik, ‘ik wou proberen om hem naar die vrouwtjes toe te lokken’.

‘Nog meer ratteni God betere het!. En die wou U hier zeker ook loslaten? Nou nog niet over mijn lijk’.

‘Nee, nee’, zei ik haastig, ‘maakt U zich niet ongerust. Het zijn ontzettend tamme vrouwtjes, ik zet de kooi een beetje open en zij zullen er echt niet uitgaan, dat bezweer ik U, ze kennen de omgeving niet en daarom zullen ze in de kooi blijven zitten en hij zal de kooi ingaan omdat hij vrouwtjes ruikt. Dan sluit ik meteen de kooi en alles is voor elkaar’.

‘Dat hoopt U’, zei de man gemelijk.

foto: hanneke v. den muyzenberg

‘Hij vliegt je meteen naar de strot’, zei de zoon nogmaals maar toch, zo meende ik, met iets minder overtuiging.

Ik opende de weekendtas. Ik tilde de platte kooi eruit en zette hem op tafel. De vrouw stortte zich meteen op de kooi.

‘Och, och, kijk nou eens, wat een leuke beesten. Wat zijn ze lief, wat zijn ze lief. Ze zijn natuurlijk veel tammer en veel beter te houden nog dan zo'n wilde. Zou U er niet één hier willen laten?’

‘Met alle plezier’, zei ik.

Een zeer krachtige vuistslag op de tafel zorgde voor een luchtsprong van mijn kooi. De vrouwtjes ondergingen met trillende oortjes en doodstil zittend de luchtreis.

‘Ben je nou helemaal belazerd’, schreeuwde de man, ‘ik wil hier geen ratten meer in huis, nooit meer, begrijp je dat, en ga nu mee naar de slaapkamer en vang dat kreng voordat ik U iets aandoe’. De vrouw drong zich tussen de man en mij in. Ze klopte mij opnieuw op de schouder, ze nam me bij de arm, ze zei:

‘Ik zal U wel bij de kamer van Archibald brengen’, en ze trok mij mee, de kamer uit, de gang door naar de deur van een achterkamer.

‘In deze kamer zit hij’, zei ze, ‘het is onze slaapkamer maar we hebben zolang maar op de divan en op de grond in de voorkamer geslapen want mijn man durft deze kamer niet meer in. Ja, het spijt me maar hij is wel nogal onhandelbaar nu. Maar voor U zal dat geen probleem zijn’, ik maakte nog geen aanstalten om naar binnen te gaan. Ze zei:

‘Nu moet U heel snel door de deur naar binnen gaan anders rent hij naar buiten en dan gaat hij achter ons aanjagen, ziet U, en daar wordt mijn man zo nerveus van. U heeft vast heel erg lekker rattenvoer bij U, hij heeft namelijk al een paar dagen niets meer gehad’.

‘Niets meer gehad?’, vroeg ik onthutst.

‘Nee, want we durven de deur niet meer open te maken’.

‘Ja’, zei ik, ‘maar een hongerige wilde rat, dat is... dat wordt wel moeilijk! Zit hij er nog wel? Hij is natuurlijk op zoek gegaan naar voer, hij is allang weg’.

‘Nee hoor, zonet was hij er nog, we hoorden hem schreeuwen’.

Ik weet niet precies hoe ik het gevoel moet noe-

[p. 27]

men dat in mijn maagstreek in kracht toenam. Was het angst? Het was werkelijk iets heel anders dan ik ooit had gevoeld maar er werd mij niet veel tijd gegund om erover na te denken. Door de gang naderde de man met een groot stuk zachtboard. Hij zette dan zwijgend voor de deur. ‘Goed zo, Pa’, zei de vrouw, ‘ik doe nu de deur open, Archibald zal niet meteen kunnen ontsnappen omdat het zachtboard er staat en U stapt heel snel over het zachtboard heen naar binnen en dan doen wij meteen de deur weer dicht.’

En zo gebeurde het ook en ik stond, een kooi vol met vrouwelijke ratten onder mijn linkerarm, even later in een vrij donkere slaapkamer waarin een reusachtig tweepersoons bed bijna alle ruimte in beslag nam. Behalve het zachte gesnuif van de vrouwtjes onder mijn arm was er niets te horen. Ik stond doodstil, ik verwachtte ieder moment een aanval. Zelfs in mij waren die voorstellingen van naar de keel springende ratten nog niet geheel uitgedoofd, zo bleek daar. Maar toen er een paar minuten lang niets gebeurde liep ik heel langzaam naar het bed en zette de kooi voorzichtig op de sprei. Ik keek rond. Behalve het bed bevonden zich twee grote kasten, een nachtkastje, een wastafel en een uitgezette strijkplank in de kamer. Ik liep naar de deur, ik deed het licht aan in de kamer. Maar nog altijd zag of hoorde ik niets van Archibald. Hij is natuurlijk ernstig verzwakt door voedselgebrek, dacht ik hoopvol, hij zit ergens in een hoekje dood te gaan, ik kan hem zo oppakken. Ik haalde de leren handschoenen uit mijn broekzak die ik nog over had van militaire dienst. Ik trok ze aan. Ik nam de kooi op en zette hem op de grond. Voorzichtig schoof ik het deksel open. Ik liet de vrouwtjes snuffelen aan mijn handschoenen. Ze gingen rechtop staan in de kooi, hun voorpootjes op de bovenrand. Ze zouden er, dat wist ik zeker, niet, uitgaan tenzij de nog altijd onzichtbare Archibald ze eruit zou jagen. En dan? Ik probeerde daar niet aan te denken. Ik vouwde mijn broekspijpen plat langs mijn benen en schoof mijn, speciaal daartoe aangetrokken en ook uit dienst overgehouden zeer lange sokken over de pijpen. Toen leek me de tijd gekomen om eens zeer voorzichtig onder het bed te kijken. Het was, zoals gezegd, een reusachtig bed. Dat zou verder niet erg geweest zijn als er niet ook nog een sprei op had gelegen die van het bed tot op de grond afhing. Als ik onder het bed wilde kijken moest ik de sprei wel optillen. Het leek me in ieder geval niet verstandig om te bukken en dan de sprei op te tillen. Beter eerst de sprei bliksemsnel omhooggetild en op het bed geworpen, dan even wachten en daarna onder het bed kijken. Ik rukte de sprei met één haal omhoog, ik sprong dadelijk achteruit maar er gebeurde niets. De vrouwtjes-ratten stonden nog altijd rechtop in de kooi en keken mij aan. Zo geruisloos mogelijk bukte ik mij, ik was er absoluut zeker van dat hij onder het bed zou zitten. Het was de enige plaats in de kamer waar een rat zou willen zitten. Ik keek uit over de beschaduwde ondergrond van het bed en hij zat er ook, in de hoek tegen een muur en een poot van het bed aangedrukt. Ik schrok niet toen ik hem zag, hij leek precies op de wilde, getemde rat van een analyste die ik vroeger gekend had. Het was zonder enige twijfel een mannetje en hij had bepaald mooie ogen. Hij klappertandde. Ik weet nog altijd niet of een rat die klappertandt nu bang of agressief is, ik zal er eens een student aanzetten. Waarschijnlijk is hij zowel het één als het ander. Ik schuifelde zeer voorzichtig naar de kooi met de vrouwtjes. Ik haalde de kooi naar mij toe. Nog voorzichtiger schoof ik de kooi onder het bed in zijn richting. Nu moest hij niet gaan rennen dan was alles verloren, dan zou ik hem nooit meer kunnen krijgen. Ik hoorde hem piepen, ik verwachtte ieder ogenblik dat hij op de vlucht zou slaan. Ik durfde de kooi niet verder te schuiven en het enige dat ik kon doen was wachten. Hij bewoog zich nog altijd niet. Plotseling echter klom één van de vrouwtjes over de rand van de kooi. Ik klemde mijn tanden op elkaar. Verdomme, mompelde ik, daar heb je het gelazer. Het vrouwtje trippelde aarzelend over het zeil onder het bed, ze liep in de richting van Archibald. Hij schurkte zich in zijn hoekje, bewoog toen zijn voorpoten en rekte zich heel langzaam uit. Ook het vrouwtje rekte zich. Het leken bijna twee slangen zoals ze daar met doorgezakte poten stonden. De snorharen raakten elkaar, er was een zacht gepiep. Nu maakten ook de neuzen contact. Ze snuffelden enige tijd, ze wreven hun neuzen tegen elkaar en piepten beurtelings. Hij deed een stap in haar richting, hief zich op, de voorpootjes waren los van het zeil. Daarop draaide zij zich om, ik kon niet zien of de oortjes trilden. Ze liep rechtstreeks naar de kooi en hij volgde haar, klom achter haar de kooi in en ik duwde bliksemsnel de deksel van de kooi dicht. Ik had iets te vlug gehandeld. De staart van Archibald zat klem tussen de dekselrand en de kooi. Er klonk een afschuwelijk gekrijs, ik lichtte de deksel heel even op, hij trok zijn staart in. Archibald was gevangen. Ik trok de kooi naar mij toe. Archibald omklemde met beide voorpoten de spijlen van de deksel. Hij snoof, hij krijste, hij klappertandde, ik zuchtte. Ik voelde mij plotseling erg moe en toen ik rechtop ging staan was er zoveel ongecontroleerde beweging in mijn knieën dat ik op het bed zakte. Ik neem aan dat mijn stem wel heel hoog en schril geklonken moet hebben toen ik riep:

foto: hanneke v. den muyzenberg

‘Doe de deur maar open, ik heb hem gevangen.’