Bunker Hill. Jaargang 7 (nrs. 23-28)

[p. 106]

Walter van den Berg
Vier katten

Trudy had vier katten. Het waren best mooie katten. Ik had niks met katten verder, maar het waren best mooie katten. Ze nam ze vaak mee naar shows. Ik was een paar keer met haar meegeweest. Ze had vier bakken waar ze de katten in vervoerde. De organisatie van de shows stuurde altijd een routebeschrijving op, en Trudy kon goed kaartlezen. We verdwaalden niet één keer, wat bijzonder was want die shows werden altijd gehouden in sporthallen op een plek waar je normaal zou verdwalen. Dat zei ik ook tegen haar, dat ze goed kaart kon lezen. Als ik haar een compliment maakte, bloosde ze altijd. ‘Doe niet zo raar,’ zei ze dan. ‘Nee,’ zei ik, ‘echt, je kan goed kaartlezen, en dat mag gezegd worden.’

Bij de sporthal zaten mannen en vrouwen achter een tafel en als je je meldde, zochten ze je naam op in een lange lijst namen. Ik stond te wachten met de bakken met katten. Trudy meldde zich. Ze kreeg een plek toegewezen, en met een stapeltje papieren in haar hand wees ze me de weg, en ik tilde de bakken. Op weg groette ze mensen links en rechts. Het was een klein wereldje, die kattenshows. Het was niet mijn soort mensen, maar het waren vrienden van Trudy en Trudy vermaakte zich, dus ik vond het wel goed.

Op zo'n dag maakte ik een paar rondjes door de zaal, en ik ging een paar keer naar buiten om te roken, en als de keurmeesters dan langskwamen om Trudy's katten te bekijken, riep ze me en moest ik haar helpen. Eén keer won ze een prijs voor haar kater. Die kater was haar mooiste. We konden het niet echt samen vinden, die kater en ik, maar het was haar mooiste.

Trudy had twee kinderen die de deur al uit waren. Toen ze weg waren, die kinderen, was ze met de katten begonnen. Ze had verteld dat ze het idee had dat ze toen eindelijk iets voor zichzelf had, en ik had gezegd dat ik

[p. 107]

dat begreep. Haar kinderen kwamen af en toe langs, en haar zoon was wel oké, die trok zich niet veel van me aan, maar de dochter - nou ja, met die dochter kon ik het ook niet echt vinden, net als met die mooiste kater. Ze was getrouwd met een een jongen die uit Tunesië of Algerije kwam.

Ik had er niet zoveel moeite mee; ik begreep het ergens wel. De dochter had het idee dat ik de plek van haar vader in wilde pikken. Dat was helemaal niet zo, natuurlijk, maar dat idee had ze wel. Ik deed niet mijn best om dat idee weg te nemen. Ik zag het nut er niet zo van in. Als ze op bezoek kwamen, kondigden ze het aan - ze belden ruim van te voren, en als ik wist dat ze kwamen, ging ik een eindje rijden.

In oktober van dat jaar kreeg Trudy last, en ze moest naar het ziekenhuis, en daar bleef ze, want ze moesten haar onderzoeken. Ik moest een paar nieuwe nachtjaponnen voor haar kopen. Daar maakte ze zich nog het drukst om: of ze wel een paar behoorlijke nachtjaponnen had.

Het bezoekuur was van vier tot acht. Als ik van m'n werk kwam, ging ik naar het ziekenhuis. Beneden at ik dan een broodje kroket, en als ik boven kwam, zat haar dochter er. Die zat er altijd. Toen er niks aan de hand was kwam ze één keer in de twee weken langs; dan belde ze dat ze langs zou komen en dan kwam ze langs, maar toen haar moeder in het ziekenhuis lag, zat ze er elke dag. Ze zat er voor ik binnenkwam en ze zat er nog toen ik wegging. Daar deed ze haar best voor: ze wilde er langer zijn dan ik. Ik wist wat ze zei als ik wegging: kijk mam, hij neemt niet eens de moeite om bij je te blijven zitten terwijl je in het ziekenhuis ligt, hij is je helemaal niet waard.

Ik wist dat ze het volhield tot ik wegging, want ik was twee keer om de hoek blijven staan, en alletwee de keren kwam ze net na mij naar buiten. Ze deed het erom. Na die tweede keer was ik weggereden en was ik verderop gestopt, bij café Huizinga. Je kon het ziekenhuis nog zien liggen. Ik stapte uit en ik ging naar binnen bij café Huizinga, en waarom ook niet? Ik hoefde niet thuis te zijn. Ik had de katten 's ochtends al te eten gegeven.

Ik was er wel vaker geweest, café Huizinga - ik wist dat Jan Froger er op doordeweekse dagen zat met zijn handel. Ik had ooit van iemand een tip gehad: als je goud nodig had, moest je langs Jan Froger, want die had goedkoop spul uit Antwerpen, en ik had er wel eens iets voor een vriendinnetje gekocht. Dus ik kwam binnen en ik werd gegroet door de barman en Froger zat bij het afgedekte biljart met z'n stripzakjes met kettingen en ringen

[p. 108]

en z'n broer die 'm hielp. Hij had een weegschaaltje en dat weegschaaltje bepaalde de prijs. Froger stak zijn hand naar me op, zei ‘dag vriend’ tegen me. Iedereen was een vriend voor mensen als Froger. Ik stak mijn hand naar hem op en ik bedacht dat ik wel iets voor Trudy kon kopen. Dat zou leuk zijn voor haar.

Froger schudde m'n hand en ik ging zitten en hij bestelde een biertje voor me. Dat deed ie voor al z'n klanten. Daarom kon ie er ook zitten, bij Huizinga, want hij was hun beste klant. Hij vroeg wat ik zocht. Ik zei dat ik iets met een kat zocht.

Hij pakte een stripzakje waar wat bedeltjes inzaten en strooide ze uit over het skaileer waarmee het biljart was afgedekt. Hij boog zich eroverheen en hij roerde wat in zijn goud en ik zat zo zijdelings van het biljart met m'n biertje. Toen kwam ie met een hangertje. Het was een kat. Hij leek zelfs op de katten die Trudy had. Ik knikte. Ik vroeg wat het kostte.

Froger gaf het hangertje aan zijn broer en zijn broer woog het. Hij noemde een prijs en ik ging eronder zitten, en hij noemde weer een prijs en ik was tevreden. Hij vroeg of ik er geen ketting bij wilde. Dus ik kocht ook nog een ketting.

Ik zat biertjes te drinken aan de bar toen er een vrouw binnenkwam. Ze was bekend daar. Zoiets zie je meteen. Ze was bekend daar en ze kwam naast mij zitten. Ze had iedereen een beetje bekeken en de mensen die ze niet kende had ze ingeschat en mij had ze kennelijk zo ingeschat dat ze het de moeite waard vond naast me te gaan zitten. Ze vroeg of ze wat te drinken van me kreeg, dus ik riep de barman.

Ze vroeg hoe het me ging.

Ik zei dat het hetzelfde ging als gisteren.

Ze zei dat ze me gisteren nog niet kende.

Ik zei dat het ging zoals het gisteren ging, en gisteren ging het goed.

De barman zette haar drankje neer.

‘Ga je niet vragen hoe het mij gaat?’

‘Hoe gaat het met jou?’

Ze zei dat het goed ging.

Om een uur of tien ging ik naar huis. De katten verstopten zich voor me. Ik dronk nog wat en ging naar bed.

De volgende dag zat ik in de recreatiezaal. Trudy's dochter zat bij Trudy en ik had er een half uur bij gezeten en ik zei dat ik even ging roken en ik was op de recreatiezaal gaan zitten. Je mocht niet roken op de recreatie-

[p. 109]

zaal. Er zat een man in een rolstoel naar de televisie te kijken. De televisie hing aan een beugel, en de beugel hing aan de muur. Ik zat aan een lange tafel en op de lange tafel stond een doos met een damspel. De hoeken van de doos waren versleten en er lag een damschijf naast de doos - die was door een van die versleten hoeken gekomen. Ik pakte de schijf en probeerde 'm terug te krijgen door een versleten hoek, maar het ging niet, en ik had geen zin de doos open te maken om de schijf erin terug te leggen.

Toen ik terugkwam bij Trudy, was haar dochter weg. Trudy zei dat ze dachten dat ik al weg was. Ik vroeg of haar dochter daarom weg was gegaan, omdat ze dachten dat ik al weg was. Ze vroeg hoe ik dat bedoelde. Ik zei dat ik het bedoelde zoals ik het zei: gaat je dochter pas weg als ze denkt dat ik weg ben?

Trudy zei dat ze niet begreep wat ik bedoelde. Ze vroeg hoe het met de katten ging. Dat vroeg ze vier of vijf keer per bezoek.

De vrouw zat al in café Huizinga. Froger stak zijn hand naar me op. ‘Vriend,’ zei hij.

Ik ging naast de vrouw zitten en ze vroeg hoe het vandaag met me ging.

‘Hetzelfde als gisteren,’ zei ik.

‘Goed dus,’ zei ze.

Ik knikte.

Ze zei dat het ook goed met haar ging, als het me interesseerde.

Ik zei dat dat me wel degelijk interesseerde.

Ze vroeg of ze iets te drinken van me kreeg.

Ik riep de barman.

Er hingen vitrages voor de ramen. Op de tafeltjes lagen dikke kleden, op de dikke kleden stonden potjes met planten van plastic. De asbakken waren van Martini. Buiten was het donker. Er lag een rode tl-buis in het raam - de barman had een uurtje geleden de stekker in het stopcontact gestopt en het rode licht trilde. De tl-buis stond op het punt ermee op te houden. Bus 18 reed langs, er zaten twee mensen in.

‘Die lamp is kapot,’ zei ik tegen de barman.

De barman zei dat ie heel was zolang ie nog licht gaf.

De vrouw kwam terug van het toilet. Ze was al vijf of zes keer geweest. ‘Ik blijf maar piesen,’ zei ze.

Ik zei dat ze dan niet zoveel moest drinken.

‘Jij blijft maar trakteren,’ zei ze.

[p. 110]

‘Echt waar?’

‘Ja, slimmerd.’ Ze riep de barman. ‘Dit is een slimmerd,’ zei ze tegen de barmán.

Ze sloeg een arm om me heen. ‘Ik ben gek op slimme mannen,’ zei ze.

Ik zei dat ik haar naar huis zou brengen en dat ik daarna door zou rijden.

Ze zei niets. Ze keek door het voorruit naar de Johan Huizingalaan. Ze had een jas van namaakleer en een handtas waar met grote gouden letters Gucci op stond. Langs de Johan Huizingalaan stonden lantaarnpalen waarvan de lichten de straat oranje kleurden.

‘Mijn vriendin heeft het aan haar longen.’

Ik reed langzaam. De straat was leeg. Op de stoep liep een man met een hondje. Het was een klein hondje en het liep snel.

‘Hier rechts,’ zei de vrouw.

Op de salontafel lag een leesmap met tijdschriften. Ik keek naar de datum bij een horoscoop. Ze zette een biertje voor me neer.

‘Dit is van vier weken geleden.’

Ze zei dat je daar minder voor betaalde.

‘Waar betaal je minder voor?’

‘Als je een map van vier weken oud hebt. Dan betaal je minder.’

‘U kunt het beter even rustig aan doen,’ las ik voor. ‘Dat had ik vier weken geleden moeten weten.’

Ze trapte haar pumps uit. ‘Ik weet niet wat jij doet,’ zei ze, ‘maar ik ga naar bed.’

Ik keek naar haar. Ze had haar beste tijd wel gehad, maar het was nog niet slecht.

‘Ik weet ook niet wat ik doe,’ zei ik.

De volgende dag ging ze mee, de katten eten geven. De katten verstopten zich voor ons. Ik vroeg haar of ze hobby's had. Ze zei dat ze graag tv keek, verder niets. Ik gaf de katten eten en toen voelde ik het doosje met de ketting en de gouden kat in mijn jaszak zitten. Ik zei dat we eerst ergens zouden gaan ontbijten, en dat ik daarna een cadeautje voor haar had.