Bunker Hill. Jaargang 7 (nrs. 23-28)

[p. 102]

Sjeng Scheijen
Waar de klok tikt

Vuur per oekaze. Droom en hoop der holenmens.
Niets houdt beter schoon, lichaam en geweten.

De minihel herinnert: dit uw straf, wees kuis.
Zuiver geweten! En 's ochtends zuivert hitte de huid.

De vlammen in gelid marcheren desgewenst,
Begeesterd en bezeten, nog dieper in uw ziel en pand.

Hoor hun gezang. ‘Wij schonen en schroeien!
De hens! De hens!’ De waakvlam brandt.

[p. 103]

II
Kapstok

 

De deur ontzet. Welkom. Rits open, rite van knopen

 

En vingers, pel af je dode huid en hang te drogen.

 

 

 

Als vele tepelhaken jassen zogen is de mode huizig.

 

Biggen! Binnen! Mijn kapstokzeug! Hang aan!

 

 

 

Maar met onnutte kapstok treedt de leegte luid

 

De ruimte tussen haken openen en sluiten in.

 

 

 

Lege haken preken: stapt niemand in uw huis,

 

Stapt u dan uit! Hangt geen bij u - dan hangt uzelf.

[p. 104]

III
Kast

 

Boeken zijn urnen. Hun as de vleze herinnering

 

Aan het vuur, het vuur. In jou, kast, bijgezet.

 

 

 

O kast, bekister van levens. Je groeit en woekert,

 

Je vult het huis begerig en gulzig met sterfte.

 

 

 

Je bent de slokop. Er moet meer, meer kast

 

in de ruimte, en meer as op het schap.

 

 

 

Je zucht, je smacht om dat boek, vast achter tralies.

 

O breek mijn ribben, breek mijn ribben, kast.

[p. 105]

IV
Tafel

 

Schuif aan! Leun gerust met ellebogen, overzie het veld

 

Waar voer voor geest en lichaam is gedekt en opgesteld.

 

 

 

Brandpunt van de huisorkaan! Schuif aan!

 

Wachtend op de keuken spreidt men de papieren wereldstorm.

 

 

 

Ook daaruit stijgt de geur van bradend vlees! Voor de vorm

 

Eten wij, neen, niet met onze handen: met geslepen staal!

 

 

 

Ik snijd aan. Tafel, stut mij als ik snij en hak!

 

Overal de veldslag! Ik snij, ik hak. Tafel, stut mij.