Bunker Hill. Jaargang 7 (nrs. 23-28)

[p. 81]

Jan-Willem Anker

Het is een vrouw die met haar bontjas schudt.
Als een loopvogel duwt ze de huizen omver.
Haar verendos vijlt stenen af tot kiezelgruis.

Dat ze haar volgelingen onder de voet loopt,
deert haar niet. Een schaafwond lacht ze weg.
Een wufte oogopslag smoort elk protest.

In de tuin verbruinen zeven van haar vingers.
Ze spreken tot elkaar in ruisende gebarentaal,
herhalen aan de grond patronen in het zwerk.