Bunker Hill. Jaargang 7 (nrs. 23-28)

[p. 47]

Philip Hoorne

Boven het bed een hemel met vleselijke engelen,
verstrengeld in elkanders vleugels, vastgeklonken
in de projectie van geboorte tot heden, niet goed
wetend hoe het na de vertoning verder moet.

In luttele dagen verstrijken eeuwen, wijken beelden
één voor één. Wat mij rest zijn bodemloze ogen
die je nog uitdiept alsof jij dingen ziet die zich
voor mij verbergen, een streepje lippen in het gezicht

van een half zo oude vrouw, een meisje nog.
Halverwege tussen twee steden staat een gedenksteen
die herinnert aan iets uit een ver verleden, mannen
die weigerden te sterven zonder te hebben geleden.