Bunker Hill. Jaargang 7 (nrs. 23-28)

[p. 36]

Matthew McIntosh
Moderne kleuren/moderne liefde

vertaling: dirk-jan arensman

I. Hij had een auto, een baan en een mooi appartement en hij kwam een meisje tegen op een avond dat hij zich bijzonder lekker voelde en zij ook en ze had een auto, een appartement en geen baan, maar ze was op zoek en ze kwamen bij elkaar en begonnen al hun tijd samen door te brengen en hij beloofde dat hij een baantje voor haar zou regelen op het kantoor waar hij werkte, maar zij wilde niet echt werken, nee, zij wilde bij hem intrekken en hij was een klootzak en dat wist-ie en hij was niet tevreden over wat hij met z'n leven had gedaan en hij zou de wandaden rechtzetten die hij ten opzichte van vrouwen had begaan en dat waren er na tweeëndertig jaar een heleboel en, geloof hem, dit meisje begreep zijn diepere lagen echt zoals geen ander dat ooit had gedaan of gewild, dus toen ze door haar geld heen raakte, gaf hij haar wat en toen liet hij haar bij zich intrekken en toen haar auto het begaf, regelde hij dat en het enige wat zij wilde, was Nilla Wafers zitten eten en al zijn maten hadden de pest aan haar en als zij met hem de kroeg in wilden om het op een zuipen te zetten, zei zij altijd nee en dan geneerde hij zich een beetje, maar ook weer niet echt, want moet je het kontje van dat kreng zien en ik kan altijd...

II. Op vrijdag- en zaterdagavond reden Shelly en haar vriendin altijd rond in haar auto, het parkeerterrein van het Sea-Tac winkelcentrum over, langs 320th Street en dan over het parkeerterrein van de Old Navy. Shelly had een hoop vriendinnen en die rookten sigaretten en draaiden hun muziek met de raampjes naar beneden en dan bleven ze staan en maakten een praatje met jongens. Dan reden ze naar een Taco Bell en keken wat daar te doen was. Ze praatten met mensen die ze kenden of wel eens hadden gezien. Ze namen elke drug die ze konden krijgen. High worden was belangrijk. Omdat er nooit echt iets te doen was in Federal Way, gingen

[p. 37]

ze vaak naar Seattle en lulden zich discotheken in, gingen soms mee met oudere jongens.

Shelly woonde met haar moeder in een appartement aan de westkant van 320th Street. Haar moeder runde achttien uur per dag een afhaal-teriyaki-tent en kwam altijd pas heel laat thuis. Shelly's vriendinnen spraken altijd bij haar af en dan dronken ze, rookten wiet en slikten wat iemand verder ook maar had. Eén keer hadden een paar gasten een vriendin van Shelly, toen die buiten westen was geraakt, meegenomen naar haar moeders slaapkamer. Shelly lag uitgestrekt op de bank, zelf ook nog maar net wakker, toen dat gebeurde. Ze hoorde het gebeuren en ze was kwaad, maar ook moe. Ze schold die gasten de volgende dag de huid vol en haar vriendin wilde niet meer met haar praten. Dat vond Shelly eigenlijk niet erg en algauw kwamen die gasten weer bij haar over de vloer en was haar vriendin terug bij de rest en alles was weer zoals het altijd geweest was.

Shelly was niet zo dol op haar vriendinnen, maar ze had ze nodig. Ze had een hekel aan het idee om alleen te zijn en ze was bang dat ze zonder die vriendinnen alleen zou zijn. Soms kwam er een gozer langs en dan neukten ze. Daar hield ze van. Ze hield ook van high worden. Haar favoriete middel was crystal methamphetamine. Als ze crystal had gebruikt, dacht ze dat ze slimmer en beter was dan als ze nuchter was, en dan was ze nooit moe. Ze vond het prettig dat iedereen in haar appartement afsprak, en ze was niet graag alleen.

Shelly was niet goed op school. Ze kwam alleen opdagen als geen van haar vriendinnen naar haar appartement kwam. De rector had haar en haar moeder een keer laten komen, maar haar moeder was moe en sprak niet zoveel Engels, ze begreep niet wat er aan de hand was, en op weg naar huis legde Shelly in het Koreaans aan haar moeder uit dat alle ouders die maand bij de rector moesten komen, dat dat zo ging in Amerika, en na een tijdje gaf haar moeder het op en geloofde haar. De volgende dag vertelde de rector Shelly dat ze werd overgeplaatst naar de alternatieve school aan de snelweg. Hij pakte haar bij haar schouders en zei dat-ie hoopte dat ze haar zaken op een rijtje kreeg en zou ophouden met kloten.

De alternatieve school was ‘Voortzetting’ gedoopt. Een paar maanden voor Shelly's naam in het leerlingenbestand stond, was-ie omgedoopt tot Harry S. Truman High. Ze ging een paar keer naar Truman en het beviel haar niet. De meeste kinderen daar waren tuig; negers en white trash. Het had nuttig kunnen zijn bij het scoren van drugs, maar Shelly wist precies

[p. 38]

waar ze moest halen wat ze wilde hebben. Ze ging niet meer, en aangezien ze bijna zeventien was, kon de staat daar niks aan doen. Ze ging van school en dacht dat ze later wel staatsexamen zou doen en, als ze er zin in had, naar de universiteit zou gaan om communicatiewetenschappen te studeren.

Ze ging de meeste avonden tot laat uit. Als er niemand was, ging ze naar de Trolley, een ouwe kroeg tegenover de nieuwe Blockbuster en dan dronk ze en maakte een praatje met de jongens daar, ging naar achter om crystal of opium te roken en soms had ze zin om te neuken, dus dan ging ze met een van hen mee, naar hun auto of hun huis. De meeste van die gasten waren uitschot, maar dat kon haar niet zo schelen. Een keer werd ze wakker in een donker huis met een vent boven op haar en ze wist niet waar ze was. Ze trapte de man van zich af, trok haar ondergoed aan en stommelde in het donker naar de deur. Ze deed de deur open en ging naar buiten. Ze stond ergens op een parkeerplaats en zag bomen en een veldje met doelen en ze wist niet waar ze was, maar wel dat het ver weg was. Ze zag de rode lucht boven Federal Way en leidde daaruit af dat ze ergens ten noorden van het stadje was. Ze ging weer naar binnen en zei tegen de man dat hij haar naar haar auto moest brengen. Ze zei dat-ie even moest blijven wachten, voor het geval die niet wilde starten.

Ze zat liever in de kroeg dan dat ze rondreed en de meeste van haar vriendinnen mochten geen café in en de meeste van haar vriendinnen waren sowieso zo saai als de pest geworden. Ze wist dat ze achter haar rug om over haar praatten, en ze had een keer een mes getrokken tegen een vriendin van haar en toen waren al haar vrienden vertrokken en toen ze wegreden, gooide een van hen een steen door de ruit van haar auto. Er kwam niemand meer langs, bij haar thuis, maar dat vond ze prettiger zo en ze miste ze niet. Toen ze op een nacht thuiskwam van de Trolley, viel ze in slaap, reed 320th Street over, door een hek, en zo iemands achtertuin in. Ze draaide een nacht de gevangenis in en 's morgens kwam haar moeder haar ophalen. Haar moeder huilde en zei dat Shelly eindelijk een Echte Amerikaanse Hoer was geworden, dat Shelly haar dochter niet meer was en dat ze dat al een hele tijd niet was. Het kon Shelly echt geen moer schelen. Ze was moe en ze wilde onder de douche en haar hoofd, maag, gezicht en vingers deden pijn en ze werd er somber van dat ze moest wachten tot de kroegen om elf uur opengingen voor ze een shot kon halen.

Een man in de Trolley bestelde op een avond drankjes voor haar en Shelly danste met hem voor de jukebox op een of ander hippieliedje waar

[p. 39]

ze altijd een bloedhekel aan had gehad en ze ging met hem mee naar huis en bleef daar. Hij was een stuk ouder dan zij en zijn huis was een bouwval, maar hij had altijd geld. Soms maakten ze een ritje in zijn rode Corvette. In het begin waren ze een paar keer naar Auburn gegaan waar hij mensen kende die paarden hadden, en dan hadden ze een stukje paard gereden. Hij hield er niet van als Shelly zonder hem uitging, dus doordeweeks wachtte ze tot hij naar z'n werk was en dan liep ze naar de Trolley en daar bleef ze de hele dag. Ze scoorde daar haar dope, liep 's avonds naar huis en zorgde dat ze had schoongemaakt en dat het eten op tafel stond als hij terug kwam. Ze was beroerd in koken en dat vertelde hij haar ook altijd. Na een tijdje wilde hij niet meer uit, dus bleven ze op vrijdag en zaterdag thuis. Toen Shelly om geld vroeg om een abortus te laten plegen, zei hij dat ze het geld maar moest gebruiken dat hij haar gegeven had om te sparen voor zijn verjaardagscadeau, en toen ze zei dat ze het grootste deel daarvan al had uitgegeven, zei hij dat het tijd werd dat ze oplazerde. Hij zette haar in de auto en reed haar terug naar haar moeders huis. En zij zei: ‘Keer alsjeblieft om. Ik wil naar huis.’ En ze huilde en zei dat ze zich van kant zou maken als hij niet omkeerde. Maar toen ze bij het appartementencomplex van haar moeder waren, zei hij dat ze uit moest stappen, dus stapte ze uit en wachtte op de trap tot haar moeder thuiskwam van haar werk. Shelly was moe en hoorde auto's door 320th Street razen en het kwam in haar op dat ze haar moeder al een jaar niet had gezien en dat ze misschien wel was verhuisd naar een appartementencomplex aan de andere kant van de stad. Of dat ze haar baan bij die teriyaki-tent had opgezegd en een betere had gekregen. Of dat ze naar een andere stad was gegaan of terug was gegaan naar Korea waarvan ze altijd had gezegd dat het leven daar beter was. Misschien is ze er wel niet meer, dacht Shelly, en ze raakte heel even bijna in paniek. Maar dat was stom. Ze was het wachten zat dus liep ze in vijf minuten naar de Trolley en toen ze daar aankwam, was ze zó moe.

III. Toen hij zeker wist dat zijn vrouw sliep, glipte hij uit bed, ging naar beneden en pakte zijn bedrijfstelefoon. Hij draaide het nummer en ze begonnen te praten. Ze had op zijn telefoontje gewacht. Ze wist dat hij zou bellen. Hij wilde weten of ze het graag met mannen en vrouwen tegelijk deed. Ze vond het heerlijk. Ze was al met een heleboel vrouwen naar bed geweest - ze hield van vrouwen én van mannen - en ze had gewacht tot... Nee, dat beviel hem niet. Oké, dan was ze nog nooit met een andere vrouw

[p. 40]

naar bed geweest, maar had ze het wel altijd willen proberen. Nu ze het er toch over hadden, er was nu een vrouw bij haar waar ze het graag mee zou doen, als hij het goedvond. Ga vooral je gang. Dus zat er een vrouw naast haar, een jonge verpleegster met lang, blond haar en ze hadden allebei alleen hun slipje aan. Weet je wat, wat vind je hier van? Ze had een jonge bruinharige verpleegster bij zich en zíj was een óudere vrouw - een vriendin van zijn moeder toen-ie een tiener was - Rebecca White heette ze. Ze had prachtig, lang rood haar. Haar man heette Dave White en ze hadden twee tienerzoons. Haar man was te dik en ze hield niet van hem en wat ze altijd gewild had was hém. Wat ze eigenlijk altijd had gewild, was het doen met een effectenhandelaar. Nee, ze wilde het eigenlijk met een jonge verpleegster doen en met een tiener die misschien ooit een effectenhandelaar zou wórden. De jongen droomt ervan profhonkballer te worden, zie je. Die effectenhandel is een laatste redmiddel, want zijn vader heeft... Nou ja, sommige dingen gaan in het leven gewoon niet zoals je wilt. Weet je wat, laten we dat hele gedoe met effecten maar vergeten.

Oké. Nu waren ze allemaal samen. Die jonge blonde, dat wil zeggen, bruinharige verpleegster, de oudere vrouw, dat wil zeggen, zij zelf: Rebecca White, en hij: de tiener die profhonkballer wil worden... Weet je wat, laat die verpleegster ook maar zitten. Het is te verwarrend met die verpleegster en het gaat ook niet om haar.

Oké. Dus ze zijn met z'n tweetjes. Juist. We zijn met z'n tweeën. Met z'n tweeën: jij, een jonge honkballer-die-het-moeilijk-heeft, en ik, Rebecca White, vrouw van Dave White, moeder van twee kinderen en de beste vriendin van je moeder. Goed. En wat heb ik aan? Ze droeg vaak een joggingpak, wat ik erg leuk vond, maar ik stelde me altijd voor dat ze in een handdoek de deur voor me open zou doen en dat we dan naar de bank gingen. Heb jij je honkbalpak aan? He doet er niet toe wat ík aan heb.

Oké, je hebt net gehonkbald met je vrienden en je hebt het warm en je hebt dorst en denkt dat je bij mij wel wat te drinken kan halen. Ik ben helemaal alleen thuis. Jij belt aan en ik doe open in een handdoek. Je kunt de bovenkant van mijn grote, ronde tieten zien. Ik ben kletsnat. Ik heb op je zitten wachten. Ik verlang zo naar je, al sinds ik je op het verjaardagsfeestje van je moeder heb gezien. Ga je mee naar de bank in de huiskamer?

Haar borsten waren eigenlijk klein. Maar doet er niet toe - ja, dat is prima.

Oké. Ik neem je mee naar de huiskamer. Ik duw je op de bank, omdat je

[p. 41]

een stoute jongen bent geweest. Stoute jongen! Ik weet dat je aan mij hebt gedacht, als je 's nachts in bed ligt, onder de dekens. Ik kniel neer, doe je gulp open en haal je lul eruit, omdat ik zo naar 'm verlangd heb. Elke keer als ik met mijn dikke man neukte. O mijn God, wat is-ie gróót!

Sorry hoor, wacht even. Wat dacht je hiervan: ik herinner me ineens een meisje dat dat jaar bij me in klas zat. Kimberly Nog-wat. Hoe heette dat meisje ook weer van achteren? Ze speelde altsaxofoon. Maar haar achternaam zal er wel niet toe doen, denk ik. Wat ik dacht is dit: misschien kan zij naar beneden komen. Ze zat boven met jou in bad of zo. Ik weet dat ik die verpleegster niks vond, maar misschien zou het helpen als er nog een vrouw aanwezig was. Weet je wat, we halen die verpleegster terug. Ik zit op de bank en jij hebt je handdoek om en die verpleegster komt naar beneden in een blauw-met-gouden cheerleaderuniformpje. Met pompons. Zonder shirt, uiteraard. Nat, ingezeepte borsten. En een paardenstaart. Goed?

Het is jouw kwartje.

Mooi, daar gaan we dan. Jij, Rebecca White, die jonge verpleegster, handdoek, cheerleaderpakje, pompons. Ik, het jonge werptalent, die flink zweet na een lange dag honkballen met mijn vrienden. Goed. We beginnen van voren af aan.

Ik heb met mijn vriendin Kimberly...

Weet je wat, ik heb ineens zin in latex.

Weet je wel wat dit kost?

IV. Davin en Sarah waren heel gelukkig en nadat ze getrouwd waren, hebben ze langs heel de westkust gewoond en voor de lol nog een tijdje in Texas en Louisiana. Ze vonden het heerlijk dat ze niet zoveel geld nodig hadden en ze omarmden de punklevensstijl. Ze gaven het merendeel van hun geld uit aan alcohol en platen. Soms leenden ze geld van vrienden en als het moest solliciteerden ze allebei bij een magazijn of naar een baantje als fruitplukker, afhankelijk van waar ze op dat moment toevallig waren. Ze vonden het werk niet zo erg en waren er trots op dat ze wanneer ze maar wilden hun boeltje bij elkaar konden pakken en konden verhuizen. Als ze geen appartement konden betalen en er niemand in de buurt was om hen geld te lenen, dan woonden ze in Davins ouwe Volkswagenbusje en douchten ze bij de ymca. Davin hield van Sarah. Hij vond het heerlijk om haar aan het lachen te maken en hij was helemaal dol op wat ze in bed deden. Ze

[p. 42]

neukten als gekken. Er was niks wat ze niet samen deden. Soms trok Sarah Davin een jurk aan en maakte ze hem op, maakte vlechten in zijn lange haar en dan liet ze zich door hem neuken. Soms neukte zij hem. Hij vond haar fantastisch en zij vond hem ook wel aardig.

Davin speelde bas en Sarah speelde een beetje gitaar en zong een beetje, al was ze geen geweldige zangeres. Maar zingen was niet het belangrijkste. Ze speelden vaak samen met hun vrienden en soms namen ze iets op met een 4-sporenrecordertje. Davin wilde een grote naam worden in de indie scene - hij droomde ervan dat ze de koning en koningin van de indie scene werden - en hij was er goed genoeg voor - hij was een uitstekende bassist - en het idee beviel Sarah ook wel, maar ze was er niet erg optimistisch over. Ze dacht dat er van Davin nooit veel terecht zou komen, dat had ze altijd gedacht en als ze kwaad genoeg werd, zei ze dat ook tegen hem. Wat haarzelf betreft, Sarah was geen slim, aantrekkelijk of talentvol meisje, op wat voor manier ook, en ze dacht, hoewel ze dat niet wilde, dat ze op een dag wel terug zou gaan naar Zuid-Seattle en een baantje zou krijgen in een kroeg, net als haar moeder, en in een rottig klein huisje zou wonen op een verdord stukje land, net als haar moeder. Davin zag ze in dat plaatje niet voor zich en dat vond ze niet erg. Ze vond Davin aardig, ze was dol op hoe aardig en grappig hij was, maar ze zag niet voor zich dat ze erg lang bij hem zou blijven. Als puntje bij paaltje kwam zou hij haar waarschijnlijk niet tegenhouden als ze terug wilde naar Seattle, en dat vond ze afschuwelijk. Dan zou hij met haar mee willen. Zij wilde iemand met een goeie baan en een leuk zakcentje die haar op een plek neer zou planten en zou zorgen dat ze nooit terug wilde.

Sarah werd in Madera County zwanger en toen ze bijna uitgerekend was, reden Davin en zij naar Washington om bij Sarahs moeder te logeren. Davin kreeg de eerste dag al ruzie met haar moeder en die trapte hem eruit, dus reed Davin terug naar het huis van zijn vriend Gary vlakbij het Home Depot in Federal Way. Hij belde Sarah heel vaak op een dag. Dat hij bij Gary kon logeren, dat-ie haar op zou komen halen en een baantje zou nemen bij Gary in het magazijn en dat zij de hele dag thuis kon blijven tot ze was bevallen en daarna, en Sarah zei elke keer dat hij haar een tijdje met rust moest laten. Dat ze na moest denken.

Sarahs moeder werkte de hele nacht en sliep overdag uit, en Sarah lag de hele dag televisie te kijken op de bank. Haar moeder rookte en dronk heel veel en zag er veel ouder uit dan ze was. Er lagen diepe rimpels over

[p. 43]

haar gezicht en haar neus was gebroken geweest en aan een kant plat. Soms kwamen er mannen langs als moeder vrij was en dan lag Sarah te luisteren hoe ze neukten in haar moeders slaapkamer. Haar moeder klonk altijd alsof ze geen adem kon krijgen, en na afloop vielen ze in slaap en hoorde Sarah de man snurken. Ze hoorde die mannen al haar hele leven snurken. Na een paar weken belde ze Davin en hij reed naar haar toe en haalde haar op.

Ze noemden de baby Dylan naar een tv-personage dat Sarah leuk vond en toen Davin genoeg had gespaard, gingen ze Gary's huis uit en betrokken een appartement achter de Wal-Mart. Davin maakte lange dagen in het magazijn waar hij de vorkheftruck bestuurde en hij vond het fijn om thuis te komen, bij zijn vrouw, en met de baby te spelen. Ze maakten vaak lange wandelingen met de baby in de wagen en soms gingen ze picknicken. Davin vond het heerlijk om een eigen gezinnetje te hebben. Hij had nooit op kunnen schieten met zijn familie en hij wilde alles doen wat hij kon om het bij hem goed te laten gaan. Hij verhief nooit zijn stem waar de baby bij was en hij liet Sarah alle beslissingen nemen. Dat vond hij niet erg. Hij en Sarah vreeën niet meer en dat frustreerde hem en soms deprimeerde het hem ook, maar hij hield zichzelf voor dat hij het niet erg vond. Hij probeerde haar voortdurend aan het lachen te maken. Hij mocht van Sarah naar pornofilms kijken als ze naar bed was, dus keek hij ernaar. En als hij daarmee klaar was, was hij altijd erg somber.

Sarah was zelf ook vaak gedeprimeerd en ze vond het niet prettig meer als Davin haar aanraakte en ze wist niet waarom niet. Soms kon ze hem niet eens zien, en dan staarde ze naar hem als hij lag te slapen en werd ze misselijk. Ze wist niet waarom en ze voelde zich er schuldig over. Ze hield van Dylan en nu ze hem had, zwoer ze dat ze nooit terug zou gaan naar Zuid-Seattle, dat ze nooit een baantje in een kroeg zou nemen zoals haar moeder. Maar ze wist dat Davin nooit genoeg zou kunnen geven. Ze vond het niet prettig meer dat Davin haar aanraakte, maar ze vond hem nog wel aardig en ze stelde op prijs wat hij voor haar deed, wat alles was wat hij kon. Op een avond kwam ze de huiskamer in terwijl Davin naar een video zat te kijken en ze zei dat-ie gebukt over de bank moest gaan staan, en toe neukte ze hem. Daarna voelden ze zich een tijdje beter.

Davin bleef oefenen op z'n basgitaar. Hij jamde in het weekend met verschillende mensen en richtte meerdere bands op die nooit langer dan een paar weken bij elkaar wisten te blijven. Hij en Gary bleven bij elkaar

[p. 44]

en ze speelden goed samen. Gary speelde gitaar en hij was niet slecht. Hij had in de gevangenis gezeten omdat hij op een avond in een kroeg een man bijna had vermoord. Hij moest van de rechter een cursus woedebeheersing doen. Davin mocht Gary omdat hij loyaal was aan zijn vrienden. Hij behandelde ze alsof ze familie waren en zou alles voor ze doen. Maar op een avond, toen ze allebei dronken waren en zaten te spelen in Gary's kelder, werd Gary kwaad en verraste Davin met een klap tegen zijn slaap. Door de stoot scheurde de spier in Davins linkeroog en raakte het linker deel van zijn lichaam verlamd. Toen hij bewusteloos in de ambulance lag, droomde Davin dat hij een oude man was in een enorm landhuis met allemaal kinderen om zich heen.

Gary moest nog een cursus woedebeheersing doen en Davin bleef in het ziekenhuis en kreeg fysiotherapie. Hij was maandenlang bezig met paperclips oprapen en opnieuw leren lopen en hij kreeg weer wat gevoel terug in de linkerhelft van zijn lichaam. Sarah was niet graag alleen thuis met Dylan, dus nam ze hem tijdens bezoekuren mee naar het ziekenhuis en dan bleven ze bij Davin en keken tv. Davin was altijd heel blij dat hij ze zag en hij deed zijn best te doen alsof hij tevreden was. De regering betaalde de ziekenhuisrekeningen en gaf Davin dertigduizend dollar schadevergoeding die Gary ooit moest terugbetalen. Davins linkeroog stierf af en werd een heel mooie kleur turquoise. Het kromp tot de helft van de oorspronkelijke grootte en de artsen verwijderden het. Ze maten hem een glazen oog aan. Toen hij naar huis ging, had hij nog steeds moeite met lopen, geen zicht in zijn linkeroog en nog maar vijftig procent in zijn rechter. Hij staarde recht voor zich uit en als hij liep, bungelden zijn armen losjes langs zijn zij. Sarah vond dat hij liep als het monster uit de Black Lagoon.

Sarah bestuurde het busje van het ziekenhuis naar huis en ze stopten onderweg om een ijsje te halen en gingen met Dylan naar het park zodat hij in de klimrekken kon spelen. Sarah en Davin gingen op een bankje zitten en Davin keek naar Dylan, die nu twee jaar was, met zijn handen op zijn dijen, zijn hoofd naar voren en een droeve uitdrukking op zijn gezicht. Sarah keek hoe Davin door zijn periscoop tuurde. Ze staarde naar de zijkant van zijn gezicht en wist dat hij haar niet kon zien. Die avond gingen ze naar huis en Sarah verzette Dylans wieg naar de huiskamer, stopte hem in bed en nam Davin toen mee naar de slaapkamer en kleedde hem uit. Ze pijpte hem en liet hem in haar mond klaarkomen, en toen hij weer

[p. 45]

kon, ging ze op hem zitten, daarna weer van hem af en ging op handen en voeten zitten. Toen hij klaar was, ging ze naast hem liggen en keek naar de zijkant van zijn gezicht. Hij ademde zwaar, terwijl hij naar het plafond staarde en ze wist dat hij haar niet kon zien.

Hij wilde de rest van de schadevergoeding achter de hand houden voor slechte tijden, dus ging Davin weer naar het magazijn. Hij kon de vorkheftruck niet meer besturen dus lieten ze hem dingen stickeren. Hij zat de hele dag op een stoel de prijsjes erop te doen en soms deden zijn vingers het niet goed, en hij was altijd de langzaamste. Maar hij hield zich er toch goed onder en hij maakte grappen en lachte met de mensen die er werkten. Gary was de staat uitgegaan en iedereen in het magazijn zei tegen Davin dat ze Gary geen van allen hadden kunnen uitstaan en dat ze zich afvroegen hoe Davin dat wel had gekund. Iedereen mocht Davin en hij maakte ze allemaal aan het lachen. Hij begon om te gaan met een gozer die Jim heette, die Davin niet had gekend voor het ongeluk, en ze gingen samen naar de Trolley en andere kroegen. Ze hadden zoveel lol samen dat ze soms lachten tot ze tranen in hun ogen hadden. Als hij dronken was, had Davin nog meer moeite met lopen. Dan verstijfde zijn linkerkant en soms viel hij. Als hij viel, hielp Jim hem overeind, klopte hem af en dan stond Davin daar, rustig, en keek recht voor zich uit.

Op een avond kwam Davin thuis van de Trolley, pakte Dylan op van de grond, droeg hem naar de slaapkamer en zette hem hardhandig in zijn wieg. Dylan huilde en Sarah rende de kamer in en begon te krijsen, te schreeuwen tegen Davin dat hij bij haar zoon uit de buurt moest gaan. Davin begon zelf te huilen, uit zijn rechteroog, en hij schopte tegen de wieg, greep Sarah bij haar schouders en gooide haar tegen de muur. Ze rende op hem af en sloeg hem, maar hij greep haar bij haar schouders en gooide haar weer tegen de muur. Hij zag er krankzinnig uit. Hij voelde zich krankzinnig en Sarah was bang. Hij kneep hard in haar schouders en duwde haar naar de grond. Vervolgens rende hij naar buiten, wankelend terwijl hij de trap voor het huis afrende.

Toen hij vroeg in de ochtend thuiskwam, viel hij op de bank in slaap en werd wakker, omdat iemand hem op zijn schouder tikte. Hij deed zijn ogen open en zag een politieagent. En toen hij zijn hoofd omdraaide, zag hij er nog één en toen hij bleef draaien, zag hij Sarah in de hal staan met Dylan in haar armen. Davin bracht de rest van de nacht in de gevangenis door en hij probeerde Jim te bereiken om zijn borgtocht te betalen, maar

[p. 46]

Jim was niet thuis en hij wist niet wie hij anders moest bellen. Dus zat hij nog twee nachten in de gevangenis en toen ze hem vrijlieten, zeiden ze dat hij niet binnen een straal van honderdvijftig meter bij Sarah en Dylan in de buurt mocht komen en dat als hij dat wel deed, hij weer een hele tijd de gevangenis in zou draaien.

Hij logeerde bij Jim, werkte in het magazijn, ging elke week naar zijn reclasseringsambtenaar en deed twee keer per maand een drugstest en soms onverwacht nog eentje. Soms haalde zijn reclasseringsambtenaar een bekertje uit zijn bureau en die moest Davin dan vullen. Hij moest naar een dure cursus woedebeheersing, naar de Anonieme Alcoholisten en naar hernieuwde-levensopbouw-therapie. Hij had geen probleem met zijn woede, drugs of zelfs met alcohol. Zijn leven hoefde niet opnieuw opgebouwd te worden. Hij was achtentwintig en het enige wat er was gebeurd, was dat hij een zwaar jaar achter de rug had. De helft van zijn salaris werd elke maand ingehouden door de regering en aan zijn ex-vrouw en zijn kind gegeven. Hij had graag een eigen huis gehuurd, maar dat kon hij zich niet veroorloven. Hij had al twee basgitaren, zijn gitaar en het grootste deel van zijn platen en opnameapparatuur beleend, en al het geld dat hij van de staat had gekregen was op. Hij miste Dylan en Sarah en hield van allebei net zoveel als altijd.

Na een jaar mocht Davin van Sarah naar het appartement komen om Dylan te zien. Dylan had zijn vader dat jaar gemist en hij herkende hem meteen. Sarah ging op de bank zitten en keek hoe Davin met zijn zoon speelde. Davin trok Dylans shirt omhoog en blies in zijn buik en Dylan brulde van het lachen. Sarah zag ze graag samen spelen, maar het maakte haar ook verdrietig. Ze wist niet waarom. Ze werkte nu bijna een jaar bij een kinderdagverblijf. Daar had ze een man ontmoet die in de bouw zat en daar maakte ze afspraakjes mee. Hij woonde in Zuid-Seattle en bleef soms bij haar slapen. Ze begonnen het over trouwen te hebben. Ze keek hoe Davin hun zoon kuste en lachte en ze dacht aan haar nieuwe vriendje, de bouwvakker. Het was een goede man en heel stabiel. Hij was wat ze nodig had. Ze was bijna dertig en ze had een zoon. Ze vond de bouwvakker aardig. Hij kon soms gemeen zijn en erg grappig was hij niet, maar hij kon ermee door. Ze mocht hem niet neuken, maar dat gaf niet.