Bunker Hill. Jaargang 7 (nrs. 23-28)

[p. 32]

Thomas Möhlmann

Hij sleept een berg van nieuwe kleren
uit het busje en begint een vuur.

Vraag me niet waarom of waarom
ik en hier, maar heb jij niet nog wat
te verbranden? Ik heb

uren zonder praten met hem meegereden
maar vraag niets en ga na. Ik heb

een kaart, een kaartje en een brief.
Ik heb een gat in mijn jas, halfslachtige
honger en een halve dag
alleen gekeken en ik hou
ook nu mijn mond. Je hebt

natuurlijk mensen die van alles maken
schoenen, sokken, broeken, truien
noem maar op en ondergoed

steeds meer trouwens ook en
we hebben geen tijd om alles
te dragen, maar wie let er op
die spullen als ze af zijn? Je moet snel zijn

als je dat jasje nog wilt.

[p. 33]

 

Roza zegt dat de heuvels paarden zijn

 

dat hun manen vleugels zijn en dat

 

ze als ze slaapt in deftige vachten boven

 

vergaderen en laten noteren hoe

 

het verder met haar moet.

 

 

 

Ze zegt dat de nacht op haar vader lijkt

 

dat zijn macht tot de sterren reikt en dat

 

terwijl ze slaapt het bed bij haar naar

 

binnen kijkt en alle meubels spreken

 

schande van de dingen die ze droomt.

 

 

 

Dat iedereen altijd vergeet hoe ze heet

 

dat ze stiekem scherpe dingen eet, dat

 

het 's ochtends soms een half uur douchen

 

duurt voordat ze pap kan zeggen, dat alles

 

zegt Roza zonder te lachen.

[p. 34]

De vloeibare jongen

 

Na zijn versleten tooi en kleed te hebben

 

afgelegd, heeft hij zich licht gebukt gehurkt

 

bij de rivier gevoegd. Terwijl de veren drogen

 

 

 

vouwt

 

hij

 

zijn

 

kleine

 

woorden

 

 

 

tot bootjes, worden goedgevormde zinnen

 

in liefdevolle stomheid nagestaard.

 

 

 

Opstaan, geleidelijk vaste vorm verliezen

 

nu en wachten tot hij zich tussen de dunne

 

wanden van zijn huid als in een aangestoten

 

vissenkom wiegen kan.

 

 

 

Aan de oppervlakte van zijn onderarm

 

plaatst hij het lijfje van een vogel

 

om vlak voordat hij wegspoelt

 

een zelfbedacht geheim in te bewaren.

[p. 35]

 

Ik moet opstaan maar het gaat niet

 

 

 

en buiten kinderen? vogels? alles

 

als altijd en een man die rond dit uur

 

de post bezorgt, bezorgt de post

 

 

 

en een vrouw die tegen beter weten in

 

de ramen lapt, zingt iets zo

 

te horen en niet ver weg roept iemand

 

zijn hond? kind? momenteel niet nader

 

te bepalen en nog dichterbij

 

 

 

trekt een intussen nauwelijks van echt

 

te onderscheiden gestalte het lemmet

 

uit een been, poetst een vlek weg, fluit

 

een ramenlapperslied en lijkt

 

te kijken of het nog eens moet en

 

 

 

ik moet opstaan maar het gaat niet.