Bunker Hill. Jaargang 7 (nrs. 23-28)

[p. 100]

Jan Baeke

Wat volgt hierna.

Het begin was fout
of onbegonnen.

Denk aan de dag
dat de dag eerder sloot
iemand op ons af kwam
het hier ophield.

Het is goed om weg te laten
maar niet voor er iets is.

Drie mannen in een steeg.
Een imposante rij flessen
verborgen in de dieper gelegen delen
van het huis.
Twee dode mussen
op het pad voor de serre.

Het kan allemaal minder
leger gras, zwaardere nevel
slechts twee mensen, nee, tien.

Pas toen de gestalte dichtbij was
zagen we het beter

wat ons overkomt.

Het vee loeit
en wij kunnen niets meer
dan diep en verkeerd denken.

[p. 101]

Opdracht aan de sprakelozen

 

Wie een nieuwsgierige

 

door de kapotte straten de stad uit leidt

 

kan ook meer doen

 

de straten aanroepen, angst overschreeuwen

 

de nieuwsgierige doorgeven.

 

 

 

Is de nieuwsgierige de taal machtig

 

dan kan hij alles uitleggen

 

 

 

terugvallen op het leed

 

dat deze stad werd aangedaan

 

jammerend ter aarde storten.

 

 

 

Als er tijd is

 

kunnen jullie nog wat drinken

 

en elkaar dwingen iets te noemen

 

wat niet langer vermoeit.

 

 

 

Dan is er sprake van het kleinst mogelijke geluid

 

een lekkende kraan, ademhaling

 

alsof een hele wijk daarvan

 

moet leven, heeft moeten leven, stokt.

[p. 102]

[p. 103]

 

Alsnog, in die allang verlaten huizen

 

liggen wij als honden voor de kachel.

 

Daartussen handen die iets nuttigs

 

zouden moeten doen, maar niet ophouden

 

de honden te strelen en in de vlammen te staren

 

en maar roepen dat ze jou en mij niet kunnen horen.

 

Ik ook

 

maar niet van harte.

 

 

 

Het is beter zich tot één paar handen te beperken.

 

Het is beter honden aangelijnd te houden.

 

Nog beter is het

 

de orde der dingen te bewaren

 

en dat in kasten te plaatsen

 

waar het in kasten hoort.

 

Zo heeft alles zijn plaats, maar waar is die?

 

 

 

Eenmaal op tafel zie ik het ontbreken.

 

Waar zijn de armen

 

waaraan die handen groeiden?