Bunker Hill. Jaargang 7 (nrs. 23-28)

[p. 98]

Frank Ligtvoet

Dat ben jij. Je denkt het als je in de wachtkamer
der eerste klasse zit en ziet hoe treinen en mensen
achter melkglas passeren van links naar rechts en
van rechts naar links. Maar zij zijn het die zijn.

Je wilt je hand erop leggen, je handen over de lucht
laten strijken of over het licht, het nu langzaam geler
wordende avondlicht. En je ogen wil je weiden over
de grijze tegels van de grond met het vet en de gom.

O, tegen die wollen winterjas aanleunen, van die grote
zwarte vrouw en je wang tegen haar wang warmen.
Sla een arm om mij heen, big mama, maak mij open.
Ik ben jou als jij mij bent. Maar we verliezen elkaar

in een blik, die ons scheidt. Dan verberg je wat je
bent achter een krant, waarin de wereld tot stilstand
komt. Is het wervelende dansen van de ballerina te
vergeefs geweest? Of de aardse droom van de dichter?

Als je naar buiten loopt en de lucht voelt en het licht
en de tegels ziet, laat je je schouders hangen. Sjokkend
loopt de zwarte vrouw voorbij. Zij ziet wat jij ziet:
wat duiven, wat mensen, de treinen die vertrekken.

[p. 99]

L'Allegro, il penserose e il moderato

L'Allegro

 

Hoor mijn hartslag gaan. Trippelende

 

lachjes gaan op lichte, fijne teentjes

 

en weven wuivend dwarrelende linten

 

door elkaar op het heldere schouwtoneel

 

boven mijn gezongen, bedwongen tranen.

Hoe mijn hartslag gaat en gaat. Een reidans
van zuiver zweven: evenwichtige stappen
met een zware zwaai van volle heupen.
En hoor het koor. Vier stemmen slepen
je erdoor, bedwongen gezongen tranen.

De morgen overwint de nacht tweestemmig.
De onrust van het hart verdwijnt. De nevel
rond de geest verdampt in een zon die stijgt,
en dan tot stilstand komt. Stilte. Geen beweging:
geen tranen meer. Het leven rijmt niet meer.