Bunker Hill. Jaargang 7 (nrs. 23-28)

[p. 80]

Alfred Schaffer

Het was een klaarlichte dag, na veel vertraging kon ik me eindelijk
concentreren. Aan ons bestaan is geen gehoor gegeven, zoals
voorspeld, de lucht boven de stad was stroperig, licht ontvlambaar,
pluisjes zweefden laag boven de grond. Meer schiet me niet te binnen.

Wat is níet onopgemerkt gebleven. In een moment van onschuld leek
het einde zelfs in zicht. Kijk ik naar buiten, zie ik hoe een vliegtuigje
laag over de huizen scheert en plotseling een scherpe draai maakt, alsof
het onze vraag begrepen heeft. Elk antwoord komt nu als geroepen.

We bereiden ons voor op het uur van de waarheid, het stadspark ligt
te wachten als een eiland, een groene oase, de bomen strak en stevig
als pilaren, trams en bussen, fietsers en voetgangers, zo is ons
toegezegd - de terugweg was gehuld in zwijgen, dit was wat we vonden.

[p. 81]

Het sentiment ligt goed in ons gehoor

 

Gaat het weer een beetje? Je gezicht ziet zo blauw, ik vertrouw

 

dit zaakje niet. Laat je niets wijsmaken, de duizeling is denkbeeldig

 

maar geen enkel bewijs is afdoende of grondig genoeg. Het is nu

 

belangrijk de rust te bewaren en geen domme dingen te doen.

 

 

 

Kijk eens wat ik voor je heb gevangen! Hier ben je veilig, immers

 

een bacterie, uitgekleed en doorgelicht. Toegejuicht. Dat zou jou

 

toch moeten aanspreken, vredestichter die je bent. Een tocht

 

door je bloedvaten, profetische woorden: kleine slokjes, voorzichtig.

 

 

 

Mijn ijskoude handen, met geen mogelijkheid ze te warmen, maar

 

laten we het eens over jou hebben, ik krijg je naam nog steeds niet

 

over m'n lippen en dat maakt me razend, razend en bang, zo bang als

 

een opgejaagd dier - je moet dan vooral denken aan kleinere dieren.

[p. 82]

De toonomvang van haar karakter

 

Het aftellen kan beginnen. ‘Ik heb ook van jou gedroomd.’ Diep

 

in je oor zwijmelt de zangeres, ze heft haar ogen naar de hemel op.

 

Een nieuwe reeks ontmoetingen: juist wanneer je dacht dat er niets

 

meer viel te zeggen maakt haar opgewonden stem zich kenbaar.

 

 

 

Later op de avond zal ze naar huis proberen te bellen, de lijn

 

blijft bezet, de wind rammelt stevig aan de ramen van het theatertje.

 

Bouwjaar negentien zoveel. De hal met foto's waarop zij handen schudt,

 

lachend de eerste steen legt - zo kleden mensen zich niet meer.

 

 

 

Ze ligt graag in bad en ooit was ze plotseling verdwenen, dagen

 

achtereen, maar is zo'n voorstelling van zaken nog geloofwaardig?

 

Rotspartijen, watervallen, duizenden sterren boven haar hoofd,

 

een zonsverduistering. Om zuiver geschiedkundige redenen.

[p. 83]

De gelijkenis als overlast

 

Tot besluit. Het luchtruim is opengesteld, de is nacht weer van ons, als

 

de herinnering aan de dag. Er werd melding gemaakt van omslachtige

 

manoeuvres, van een grote schoonmaak, maar alles bleek onafwendbaar

 

af te stevenen op dit ene moment, op ons samenzijn dat nu ontdooit.

 

 

 

Ik wil dat je een goede dag hebt gehad. De lakens liggen wit en glad, strak

 

als de zeilen van een schip, lokkend als een droom waarin de buitendeur

 

nog openstaat en niets terug te draaien is. Natuurlijk, dit is allemaal gelogen,

 

een pasklaar antwoord op een uitgebleven vraag, maar de zwenkende dialog

 

 

 

komt onze weloverwogen gebaren ten goede. En dan gaat de stekker eruit,

 

wat volgt hebben we elders en beter gezien: de blindheid, de klamme handen.

 

Hier brengt geen woord verandering. Een slakkengang. Een slavengang.

 

Maar zo zou ik het nu niet meer zeggen. Hoe dan wel is een andere vraag.