Bunker Hill. Jaargang 7 (nrs. 23-28)

[p. 26]

Hans Dekkers
Banjoman

yet all the while ‘neath
his banner you did stand
‘neath the shadow of his wing
do you remember
sorrow stands near an’ close at hand
sorrow stands an’ in sorrow's hand
the burning ember
16 horsepower, ‘cinder alley’

Zie hoe de paarden komen
in het opdwarrelende stof.
Knallende zwepen.
Een kalkwitte horizon,
uitgebeten, rafelig, meedogenloos.
De ruiters, schimmen uit een
roekeloze toekomst.

Ik hoor roepen,
kijk om, tuur over het verre land,
maar er is niemand.
Dan word ik door een tunnel de tijd in gezogen
en verliest alles zijn autoriteit.

[p. 27]

II

 

Op de achterbank van de Cadillac,

 

met mijn neus in de bekleding, daar lig ik.

 

Doodziek van de drank. Ik ben hier met jou geweest.

 

Jij met je leren vest, je tatoeage van een schorpioen.

 

De geur van skai, van nicotine.

 

De wereld is dof en de wereld is grijs,

 

daarbuiten.

 

 

 

Water, zweet en glinsterende geest.

 

De lege fles rolt over de achterbank.

 

Ik lik het zout van de zitting, kreun jouw naam.

 

Wat heeft ons bijeengebracht en

 

jaagt ons nu weer uit elkaar?

 

Over het erf sleept een manke kip zich voort.

Ik poets je zadel met spuug. Nu vallen we samen,
met de nacht, met elkaar, jij banjoman en ik aanroeper
van de banjoman. In de deuropening van een caravan
wenkt een vrouw in hotpants. De melkweg schittert
in haar diepe oog. Huilerig doorsnijdt je nasale stem
de vlakte. Sluwe vos en vriend en vijand, je zingt je lied
voor iedereen. En plots word je onzichtbaar,
al staat op elk aanplakbiljet je zoveelste gezicht.
Dead or alive. Een flauwe theologengrap.

[p. 28]

IV

 

Ik val voor dieren in het donker,

 

het droge knakken van de botten in een klem.

 

Toon mij je tanden en je oogwit, geel van haat.

 

Lik je gescheurde vlees.

 

 

 

In regens van haat doemt mijn bestemming op.

 

Een vunzige motelkamer met muren van kraakbeen,

 

walmend naar fosfor. Een idioot kind staart me aan

 

en heeft mijn ogen. Ik heb me losgesneden en ben

 

Amerikaan. Ik ben een cowboy in de prairie.

 

 

 

Gewichtloos stijg ik, mijn armen ten hemel gestrekt.

 

Een Christus zonder kruis, bevrijd van alle oude smetten.

 

Boetseer me naar jouw voorbeeld: een centaur

 

met een Stetson. Want als ik hem niet kan zijn,

 

ben ik liever een druppel in de oceaan.

Ver, tussen ijsplaneten en Maegelhaanse Wolken,
daar klinkt jouw stem, jouw banjo.
Mijn laars tikt mee op Bad Moon Risin' en
ik bespeel de mondharmonica. Kijk toch
hoe de mannen zich warmen aan het vuur.
Hoe de rook steeds hoger stijgt.
Kijk hoe het brandmerk gloeit en gloeit.

[p. 29]

VI

 

Als een bloem komt het beest uit de aarde.

 

De vrouw toont haar tekens, maar haar plaag

 

ben ik. Het Babylonische bloed spreekt

 

in de beerput op het erf een kwade taal.

 

 

 

In het maanlicht danst de manke kip haar voodoodans.

 

Jij bent de aanjager van elke automaat.

 

Een perspectivische ziel.

 

Vangst en worp tegelijk met een handschoen

 

van buffelleer. Ik zie kraters

 

in het landschap. Geweld is

 

de gewaarwording van een binnenwereld.

 

 

 

Lieve Carol Sue.

 

Vergeef me de whisky.

 

Vergeef me de ontrouw.

 

Ze steken als een visgraat in mijn keel.

 

Ik eet de kip. Ik eet het bot.

 

Ik eet de banjoman.

[p. 30]