Bunker Hill. Jaargang 6 (nrs. 19-22)

[p. 44]

Joost Veerkamp
Danny

Die dag, de dag van het bloedbad, zou het dertig graden worden.

Het was 19 juni, elf uur 's ochtends. De zon blikkerde op de terreinwagens. In de reservebanden, die als reddingsboeien achter op de auto's waren geplakt, liep de spanning op. Achter de voorruiten waren kartonnen platen met opgedrukte palmbomen gezet, als laf hitteschild - een Samurai, Landcruiser of Jeep Grand Cherokee onwaardig.

Hoewel de bezetting van de parkeerplaats duidde op een bouwvakbeurs, bevond zich achter de slagboom een vakantiepark, De Riethorst genaamd.

Feitelijk bestond De Riethorst uit een drietal sloten, waarlangs Overgauw Projectmanagement bungalows had gebouwd, rug aan rug, op minimale lapjes grond, wat niet wegnam dat de bewoners hun perceeltjes tot aan de nok hadden weten te vullen, alsof het Icovabakken waren. Gemetselde barbecueovens, zelfdenkende patioverlichting, all weather tuinmeubilair - zelfs ergens een manshoge wipwatermolen - en sommigen hadden kans gezien in een verwrongen zwarte afwasbak een vijver aan te leggen.

Elk huisje bezat een stukje sloot en een aanlegsteiger om de territoriale wateren te inspecteren. Iedere zomer leverde dat hetzelfde beeld op: een deken van blauwalg, en de onmiskenbare stank van door botulisme vergiftigd water. Roerde je er met een tak in, dan werd een ijsbrekerachtige geul zichtbaar, die zichzelf tersluiks, bijna betrapt weer dichtritste.

Het bungalowpark was op dit tijdstip uitgestorven, op een kleine jongen na, die rondscharrelde op het schelpenpad dat tussen de huizen doorliep. Door zijn varkensblonde oogharen tuurde hij naar de bomenrij achter de parkeerplaats - slingerende linten in de trillende lucht - en wachtte op zijn vriendinnetje.

Hij was te dik. Zijn moeder liet het maar zo. Scheidingschuldgevoel.

[p. 45]

Daarbij bracht ze het niet op om hem iets te verbieden. Eigenlijk bracht ze helemaal niets meer op.

Zijn rode Terminator II t-shirt plakte. De slootwalm verzwaarde de lucht met een onontkoombare last. In het massieve kroosoppervlak lag een contour van een gezonken roeibootje. Denise was nog altijd met haar moeder boodschappen doen.

Dit jaar was oom Cor mee op vakantie. Zomerhuisvullend. Vooral 's avonds was oom Cor in zijn nopjes. 's Ochtends stonk het naar zure pilslucht, en na het ontbijt werd Danny dringend verzocht op te zouten - lekker buiten spelen, jongen.

Ze hadden hem niet gehoord; ook plompe platvoetindianen konden sluipen. Hij loerde door het vliegengordijn.

De wanden van het huisje waren afgetimmerd met donkerbruine kunststofplaten waarop houtnerven hun best deden. Het meubilair bestond uit plastic tuinstoelen, een Chesterfieldbank, en een tafel met een parasolgat. Op het tafelblad zag hij een pilsflesje, en een asbak waar een brandende sigaret op lag, afkomstig uit een pakje Marlboro. Ernaast lag een gescheurde zak waarin hij gevulde koeken vermoedde. Het kleine keukenhoekje puilde uit, en op de vensterbank troonde, naast een gebrandschilderd stuk glas dat oom Cor had gescoord, een opengewerkt gietijzeren gondeltje dat 's avonds wanhopig een candlelightcruise imiteerde, met rode en groene lampjes.

In het midden van de kamer stond oom Cor. Zijn hoofd raakte op een haar na de boardplaten van het plafond. In zijn ene hand hield hij een bierflesje bij de hals vast, en met zijn andere hand steunde hij op tafel.

‘Lekker?’ hoorde hij zijn moeder vragen.

‘Doorgaan!’

Oom Cor genoot.

Een roffelend rateltje werd hoorbaar. Uit een van de zijpaden kwam een spichtig meisje gerend. De warmte scheen haar niet te deren. In alles straalde ze vitaliteit uit. Ze droeg een linnen zomerjurkje met geborduurde vlinders op de zakken, en twee knotjes, die als giraffehoorntjes op haar hoofd stonden - wat haar iets van een speels, jong hondje gaf.

‘Hoi!’ riep ze, toen ze hem uit zijn tuin het pad op zag sluipen. ‘Gaan we schommelen?’

‘Sst, niet zo hard!’ zei Danny. ‘Veel te heet. We gaan de bosjes in, daar is het niet zo warm.’

[p. 46]

Hij spiedde rond. De lucht trilde, dat was alles. Hij greep haar hand, en liep met haar de weg af, door een strook vergeeld gras, tot aan de bomen, waar hij een tak wegboog, of het een deurtje was.

Hij wachtte tot ze was gepasseerd en sloot de opening, voordat iemand hen kon hebben opgemerkt. Zwoegend ging hij haar voor, waarschuwend voor wortels en laaghangende takken.

Het licht en de warmte hadden hun scherpte verloren. Mos groeide tussen de boomwortels. Het rook naar natte aarde. Zon- en schaduwvlekken gleden over hun kleren.

Boven hun hoofden klonk gekrijs.

Denise omklemde zijn hand.

‘Gewoon vogels,’ stelde hij haar gerust.

Voetje voor voetje scharrelden ze dieper hun geheime grot in. Waren ze nu ver genoeg?

‘Ik weet een nieuw spel,’ zei Danny.

Denise was dol op nieuwe spelletjes.

Danny liet zijn broek zakken, en daarna zijn onderbroek.

‘Moet ik mijn jurk uitdoen?’ vroeg Denise bereidwillig. ‘Hoort dat erbij?’

‘Nee, jij niet.’ Het witte, onbeschermde vel stak kwetsbaar af bij zijn rode beentjes.

‘Jij moet happen.’

‘Daarin? Waarom?’ Denise keek misprijzend.

Danny herinnerde zich de gelaatsuitdrukking van oom Cor.

‘Het is hartstikke lekker. Dan duw ik jou met schommelen.’

Denise dacht, met kleine rimpeltjes in haar neus, over het aanbod na. Dit spel leek haar saai, maar van hoog schommelen, zeker vandaag, met overal wind langs je - of je zélf een waaier was - kreeg je een heel speciaal kriebelig gevoel, onder in je buik.

Ze trok haar jurk een stukje omhoog, zodat hij niet vies werd, en knielde op het mos. Zíjn kwabbige buikje, waarop ondanks de warmte kippenvel broeide, als het tederste schuurpapier, zou ze straks aaien.

Ze opende haar mond.

Een regelmatig, vlijmscherp melkgebit.