Bunker Hill. Jaargang 2 (nrs. 4-8)

[p. 42]

Adriaan Jaeggi ~

Let op: en zevenentwintig jaar was ik
in het bezit van de sleutel van een spaarzaam
gemeubileerde hotelkamer met regen buiten. Uit
de badkamer verankerd aan de slaapkamer
door gladgeschoren licht en het ruisen van water
de badkamer met de tegels en de echo
uit de badkamer met de ronde hoe dan ook beslagen spiegel
klonk haar stem, of ik de paspoorten had, de sleutels
de haarborstel, de zalf, het medicijn.
Het bed kraakte en ik bewoog als Lazarus.
Haar stem klonk in de badkamer, tweemaal.
Regen buiten. De ramen beslagen.
Messen op het nachtkastje.
De koffers gaapten. Op de gang rammelde de
ophaalwagen met de borden. Regen op de ruiten.
Haar stem opgesloten in de badkamer.
De bedden kraakten. Ik moest ergens toe
besluiten.

[p. 43]

Gedicht waarin vergiffenis wordt gevraagd namens alle aanwezigen

 

(voor J.B. Charles)

 

 

 

jb, je zou ons moeten zien

 

de melkboer is ons onderwerp geworden

 

want van de opstanding der horden

 

en over de slang in 't paradijs

 

en de schoonheid van de heuvelrug

 

is alles al geschreven

 

wij schrijven over het echte leven

 

 

 

onze boeken, jb, worden niet gelezen

 

maar geseind, van telefoon naar telefoon

 

dat is inmiddels doodgewoon

 

en er valt nog meer te vrezen:

 

als wij zo oud straks zijn als jij

 

kan niemand ons meer vinden

 

en wordt ons stopcontact gelezen

 

 

 

er komen er steeds meer van ons

 

de dichters waaien door de straten

 

met open jas en lege armen

 

de tijdgeest op te zuigen,

 

want elke dichter is een spons

 

voornamelijk bestaand uit gaten

 

 

 

Ach God, wat zijn wij vlegels

 

jb, als je ons horen kunt

 

vergeef ons deze regels

[p. 44]

Wolfgang en ik

 

Eens in het jaar droom ik

 

dat Mozart terugkeert op aarde

 

en ik mag hem rondleiden

 

hij schrikt nogal van de auto's

 

 

 

op straat loopt hij

 

met zijn handen op zijn oren

 

we gaan een café in

 

daar is het stiller, zeg ik

 

 

 

we hebben geen geluk

 

de jukebox gilt en de mensen ook

 

Mozart kijkt om zich heen

 

waar is het orkest, vraagt hij

 

 

 

in die kast, wijs ik

 

en leg hem in tien woorden

 

het principe van de cd

 

en de laserstraal uit

 

 

 

er komt een meisje naar ons toe

 

wie is je vriend, vraagt ze

 

Wolfgang, dit is

 

hoe heet je eigenlijk

 

 

 

een paar uur later bij haar thuis

 

sta ik dorstig op van het bed

 

in de keuken staat Mozart

 

het licht aan en uit te knippen

[p. 45]

Alweer bestraffend toegesproken

 

Liever denk ik niet aan

 

de afgesproken straf voor

 

de vergeten straten

 

& de overgeblevenen

 

 

 

waar ik ooit iets mee wilde zeggen

 

maar net mijn bed te overtuigend zag

 

toen het nog zo

 

laat geworden was, ach

 

 

 

je kent dat wel.

 

Straf, niet helemaal. Liever

 

een of ander soort van regeling

 

die iedereen bevalt

 

behalve jou

 

 

 

Rechtvaardig? Is regen rechtvaardig?

 

En brandwonden? Lawaai?

 

Bedorven vlees als je honger hebt?

 

Praat me niet van rechtvaardig

 

 

 

Eigen schuld, vooruit:

 

jouw schuld, jouw aard,

 

jouw trilling, jouw vaart,

 

jou zal het geweten

 

hopelijk niet vergeten.