Bunker Hill. Jaargang 2 (nrs. 4-8)

[p. 12]

Martin Bouwman ~

(Voor Marius)

Zoals ik als een levend ding
mijn fiets zag staan, uren sleutelde,
het zadel aaide, alles glom
voordat ik slapen ging.

Zo werk ik nu aan materiaal
dat ik 's nachts van zolder haal: steunwielen
achter. Ik leun
te zeer op wat is vervlogen.
Maar ook dit zal gesmeerd lopen.

Ik wil de afstand dichten. Doodmoe,
maar in extase op de Mont Ventoux,
in vrije val beneden komen.
En hier naast jouw
eerste trage trappen ‘naar de ijsboer toe’.

Als je met je zoete zomermond
welterusten zoent, weet ik de top
heel ver achter de open ramen.
Maar jij, ik en de jongen in mij vallen
even samen.

[p. 13]

Avondzon

 

Voor jou staat alles zo vast,

 

gaan zaken zo doodgewoon door

 

in de vertrouwdheid tussen

 

de gootsteen en de keukenkast.

 

 

 

Zit er een groen seizoen te dringen,

 

je leest het aan het late licht

 

dat, gefilterd door het glas-in-lood,

 

de wand bespeelt met roze en rood.

 

 

 

‘Kijk, hij komt nu al op de kammenbak,’

 

je rekent me wel even voor.

 

‘Ja, deze week haalt-ie 't

 

petroleumstel nog met gemak.’

 

 

 

Een kind dat bij jou de was kan

 

helpen doen. Het draait

 

de wringer, zingt hetzelfde lied -

 

weet dan nog niet.

 

 

 

Ik heb ook dat lied gezongen.

 

Nog zijn er flarden van die melodie.

 

De woorden zijn verloren

 

in het grotere dat in mij is gedrongen.

[p. 14]

Groetjes uit de Cevennen

 

Ze zijn bij mij tegen de lamp gevlogen,

 

nu ik me in het duister hier alleen

 

bedrink. Ik red hun natte vleugels

 

met mijn lamme pink. En leg ze

 

bij het suizend gas te drogen.

 

 

 

De maan komt op als een volle dame.

 

 

 

Ja, ook wij dansten samen

 

een gat in de nacht. Maar geen liefde

 

die van haar eigen vuur genas.

 

Ik drink, en wacht - en proef

 

van nachtvlinders de fijne as.

[p. 15]

Impasse

 

Zoals het paard dat vaststaat

 

in de sloot. En dieper zinkt

 

bij bewegen.

 

Een huivering brengt te veel

 

angst als rimpeling tot leven.