De Broederhand. Jaargang 2

[p. 356]

Horatius oden.

Lib. L.C.I.

O Moecenas o loot
Gy myn schermende vriend,
Die 's bly, wen hy het stof
Renbaen wervelt omhoog,

Rade omvlogene doel,
Palmtwyg hem tot de land-
Die 's bly, wen hem de gunst
Een driedubbel krans

Gene is zalig, zoodra
Wat van lybische dorsch-
Wie graeg woelt met de hak
Die wordt, schoon gy hem biedt

Daerdoor nimmer verleid,
Vaertuig schroomende zeil'
Als met Ikarus' vloed
Vreesvol looft dan de koop-

Steedjens velden; en toch
Dra nieuw, wyl hy het lot
Andren zyn er die 't glas
Niet vyandig, des dags

Nietsdoen wyden, gestrekt
Dakgroen, dan op den rand
Lust is 't legergewoel
Krygsbazuinen verzeld;

Steeds van moedren. Er blyft
Wie graeg jaegt en vergeet
Als hem reuën getrouw
Of zyn striknetten reet

Eiloof bindt me als ik vlecht
Aen de onsterflyken; my
Saterdansen en ligt-
Van d'onheiligen drom:

edelen koningsstams,
lieflyke sier voor my!
boven de olympische
waer het van gloeijenden

waer de vereedlende
heerschende goden heft.
losser Quiritenschaer
glansender glorie leent.

de eigene schuer verbergt
vloeren gebezemd werd.
in den geërfden grond,
schatten van Attalus,

dat hy in cyprischen
door de Myrtoërzee.
Afrikus woedend strydt,
heer des zoo rustigen

bouwt hy het lekke schip
schuwt der behoeftigheid,
ouden Massiker wyns
helft aen het liefelyk

nu in des hagedoorns
heiliger murwelwel.
velen en horenklang
lust hun de kryg vervloekt

buiten in kouden nacht,
zellefs zyn jonge vrouw,
speurden de vlugge hind',
't Marische everzwyn.

kransen om 't dichterhoofd
scheiden het koele bosch,
zwevender nymfen koor
als maer de fluit my niet

[p. 357]

 

Door Euterpe is ontzegd,

 

Niet vyandig, my 't spel

 

Als gy my in 't getal

 

Hoog dan heft zich myn hoofd

 

 

 

als Polyhymnia

 

lesbischer snaren stemt,

 

lyriker zangers voegt,

 

op tolden sterrenkrans.

Lib. I. c. 20.

Aen Maecenas.

Drinken zult gy slechts
Wyn Sabinum's dien
Welverpikt opsloot

Dierbaer my! u 't volk
Dat van Tibris strand
Berg te zaêm uw lof

Mag Coecuber, mag
Cales 's uw drank zyn:
Betren niet myn kruik,

uit geringe kroesjens
ik getrokken heb, en
in de grieksche kruik, toen,
Ridder Maecenas.

zoo toejuichte in 't schouwspel
en den Vatikaner
in de stem der Echo
Vrolyk weêrgalmde.

het veredeld wynnat
de Falerner druiven
noch de wyn omkransend
Formia's heuvlen.

[p. 358]

Lib. I. c. 23.

Aen Chloe.

Voor my vlugt gy nog steeds,     Chloë, gelyk de ree
Zoekend heure versaegd     wachtende moeder in
Ondoorganklyke bergen
Angstvol huivrend voor blad en wind.
Want als nadrend de lent'     wekt een gefluister in 't
Zacht zich reppende bosch,     of als de hagedis,
Groen van kleur, door den braemstruik
Sluipt, dan beeft haer hert en knie.
Immers volg ik u niet     wreed als een tyger, wreed
Als Gaetulia's leeuw, die u verscheuren wil.
Laet toch eindelyk uw moeder
Daer gy ryp voor den manne zyt!

Lib. III. c. 9.

Tweespraek.

Hor.

Toen ik lief u en dierbaer was,

En geen ander de witglansende schouders u

Dorst, meermogend, omsingelen,

Leefde ik zaliger dan Persiëns Opperheer.

[p. 359]

 

Lydia.

 

Toen gy gloeidet voor my alleen,

 

En nog Lydia niet lager dan Chloë stond,

 

Toen was Lydia hoog vermaerd,

 

Ja, liet Ilia, Rooms moeder, aen glans terug.

 

Hor.

 

Althans leidt my de Thracerin

 

Chloë, zoeten gezangs kundig en citherspels;

 

Graeg ja lyde ik voor haer den dood,

 

Wen, slechts 't noodlot aen haer langer een leven schenkt.

 

Lydia.

 

My is minnende Calaïs,

 

Zoon van Ornytus uit Thurium, weêrgeliefd.

 

Tweemael lyde ik den dood voor hem,

 

Wen slechts 't noodlot aen hem langer een leven schenkt.

 

Hor.

 

Hoe, als vroegere liefde ons nu

 

Voegt in 't yzeren juk, ons 't gescheiden paer?

 

Als nu Chloë vergeten wordt,

 

En u, u der versmaedde, open de deure staet?

 

Lydia.

 

Wykt voor hem ook der sterren glans,

 

Zyt gy ligter dan kurk, heviger in uw' toorn

 

Dan zelfs Hadryas baren zyn:

 

Ik - mogt leven met u, sterven met u vereend!

 

 

 

J. M. DAUTZENBERG.