De Broederhand. Jaargang 2

[p. 313]

Boekbeoordeeling.
Meibloesem, door Hendrik Peeters.

Dit nieuwe voortbrengsel van den heer Peeters, doet dezen dichter kennen onder een oogpunt, waer hy zich tot hier toe nog niet in veropenbaerd had. Als tooneelschryver heeft, hy reeds blyken gegeven van een onmiskenbaer talent. Als gevoelvolle, dichter heeft hy zich nu niet minder opmerkelyk gemaekt, en wy zouden kunnen zeggen, dat hy zich zelven in dit vak overtroffen heeft.

De Meibloesem bevat gedichtjes, die onder een zinnebeeldigen vorm, de diepe ploeijen des herten openleggen, en een traen van aendoening in het oog des lezers doen opwellen. Hoe liefelyk is by voorbeeld het stukje niet, getyteld De Bloem der Oude!

Op een kamer kweekte een oude,
By 't gesnor van 't spinnewiel,
Eene bloem, en zy beminde
Hare bloem uit ganscher ziel.
...........
...
Als de hemel blauw en rein was,
Zette de oude 't bloemken digt,
Op een stoel, by 't open venster,
In het koestrend zonnelicht.
En de bloem zag dan naer buiten -
............
....
De oude sprak: Ge doet me beven -
't Is niet wel, o stoute bloem.
..,........
Voor het bloemken was geen deernis.
't Moest dan van het venster gaen;
't Had zynkweekster schoon te bidden,
Ach! er hielp noch beê noch traen!
Maer de bloem begon te treuren
Slaekte menig bittren zucht,

[p. 314]

 

En zy kon niet blyven leven

 

Zonder zonnelicht en lucht.

Diep gevoel en eenvoudigheid van uitdrukking, dit zyn de middels waer de heer Peeters het gevoel weet mede te treffen. Men oordeele door het gedicht De Lelie, dat wy hier ten volle nederschryven:

Boven eenen braembosch prykte

Eene leliebloem;

Aen heur boesem hing een dauwdrop

Die zoo vurig glom.

En hy sprak haer, o! zoo smeekend:
Lieve, laet me toe dat ik
Binnen in uw herte ruste

Slechts een oogenblik.

Kort, ge weet wel, is myn leven,
En ge wilt niet dat verdriet
My nog vroeger zou doen sterven?

Lelie, ach! ge ziet,

Vurig min ik u, ja vurig.....
Maer de lelie hoorde niet.

o! Ze zag verliefd een vlinder

Dartlen over 't veld,

Die van roos tot rooze vliegend,

Allen iets vertelt.

Hy vergeet de lieve lelie,
En ze roept hem toch zoo zeer:
Kom, ik ben wel bleek en treurig

Maer ik min u teêr.

't Is van liefde dat ik droever,
Bleeker dan het rooske schyn.
Kom, ik min u, lieve vlinder,

Kom eer ik verkwyn;

Want voor d'avond kan 'k van smarte,
Arme bloem, gestorven zyn.

Maer de vlinder vloog steeds verder,

Ging by elke roos,

Zonder dat hy 't hert van eene

Tot zyn rustplaets koos.

En dit zag de bleeke lelie
En ze stortte een bittren traen,
Want ze voelde zich verlegen

Daer alleen te staen.

[p. 315]

 

En nu zocht ze naer den dauwdrop -

 

Zocht naer hem op bloem en knop.

 

Lieve lelie, slorpt de zongloed

 

Niet den regen op?

 

Uwe liefde tot den vlinder

 

Was te gloeijend voor den drop.

Nog eene aenhaling om te toonen, hoe goed de heer Peeters geslaegd is, wanneer hy heeft willen het naïve met het harttreffende doen gepaerd gaen:

Lief maegdelyn, lief maegdelyn,
Waerom ontvloeit u daer een traen

Aen 't dryvend oogelyn?

Bezwaert misschien het wigt der smart,
Lief maegdelyn, lief maegdelyn,

Te zeer uw hert.

Lief maegdelyn, lief maegdely,
Wanneer de winden teugelloos,

De golven woedend zyn;

Dan werpt de schipper al in zee
Lief maegdelyn, lief maegdelyn,

En komt gered aen reê.

Lief maegdelyn, lief maegdelyn,
o, Weet, myn hertjen is een zee,

En wilt ge ontslagen zyn,

o, Werpt dan ook het wigt der smart,
Lief maegdelyn, lief maegdelyn,

Maer spoedig in myn hert.

Men zal ligt begrypen, waerom wy verkiezen het werkje van den heer Peeters door uittreksels te doen kennen, liever dan door eene uitgebreide beoordeeling. De Meibloesem is een van die keurige voortbrengsels, die men moet lezen, om er zich een goed gedacht van te vormen. Overigens verhindert de vorm zelve van het werk, hetwelk gansch uit kleine stukjes zamengesteld is, dat wy er eene breedvoerige recensie van geven. Hetgene er over op te merken valt, kan in eenige woorden gezegd worden: De onderwerpen zyn goed gekozen, de vorm zoetloeijend aentrekkelyk, de tafereelen met kunde afgeschetst, het gevoel goed voorgedragen en treffend, en de tael correct. Want als tegen de tael zondigende kan men toch niet beschouwen eene uitdrukking, 200 als de volgende, die wy in een der boven aengehaelde dichten aentreffen:

[p. 316]

‘'t Had zyn kweekster schoon te bidden,’

Welk vers ons eenigzins fransch voorkomt, elle avait beau prier. Deze uitdrukking is echter tegenwoordig alhier zoo zeer in gebruik, hoewel ten onregte, dat wy haer nauwelyks als eene onnauwkeurigheid kunnen aenschouwen.

Dit zy slechts ter loops gezegd; het werkje van den heer Peeters blyft des niet te min een voortbrengsel, dat in alle opzigten de aendacht van het publiek wel verdient.