|
| |
| |
| |
[Nummer 7]
De zoon van Soliman.
(Naer het Engelsch van Mrs. Erskin Norton.)
Op eenen schoonen zomeravond van het jaer 1553 stuerde een schip onder venetiaensche vlag tusschen de eilanden door, die digtby de oevers van het Adriatische zee liggen. Het zwom zoo stil en zoo zachtjes door de baren, als of het een voorgevoel van een gevaer had, dat het van zyne turksche vyanden bedreigde want de republiek en Soliman waren toenmaels in openen stryd tegen elkander.
De Venetiaen was, hoewel klein, toch wel bemand, goed gewapend en een snelle zeiler. Hy kon wel een gevecht met elk turksch schip van gelyke groote aennemen, want hy was met de grootste zorgvuldigheid uitgerust, om de ouderlooze dochter van den laetsten gouverneur van Ragusa benevens zyne tallooze schatten naer haer vaderland terug te brengen.
Lavinia di Montero zat treurende op eenen divan boven op het verdek, hare blikken op de tooverachtige eilanden gevestigd, die het schip voorby vloog. Zy was eene schoone meid van 18 jaren. Hare moeder was eene edele engelsche dame geweest, die haer vader gedurende zyn verblyf als afgezant aen het engelsch hof getrouwd had; van haer had zy de groote blauwe oogen, de schoone hairen en de sneeuwwitte handen, die men toen in het zuiden van Europa zoo zelden zag en zoo hoog schattede; maer de vorm harer trekken en de levendige uitdrukking, die er uit sprak, waren echt italiaensch. Deze zeldzame vereeniging werd nog meer verheven door een heerlyken leest en de schoonste evenmaet.
Gelyk haer uiterlyke, zoo had ook haer geest een aendeel aen de schoonste eigenschappen van haer geslacht in de twee landen. Hare engelsche moeder, eene treffelyke vrouw, welke zy twee jaren voor haer
| |
| |
vader verloren had, had haer de reinste godsdienstige en zedelyke gevoelens ingeprent, en zoo was het vuer harer italiaensche natuer gemilderd, maer geenzins uitgedoofd. Met de eenvoudigheid vol waerdigheid der engelsche lady, vereenigde zy de warme vatbaerheid der Italienin, en blyde en zorgvuldig vervulde zy hare huiselyke pligten, met een gemoed, dat vol liefde, door hooge beschaving veredeld, open was voor het genot van al hetgene in de natuer en in de kunst groot en schoon is.
Lavinia had menig jaer gelukkig doorgebragt. Nu keerde zy wel jong en ryk terug, maer tot verwanten, voor wie zy eene vreemde was, in een gezelschap, dat zy, naer al hetgene zy er van gehoord had, eerder vreezen, dan beminnen konde. - Zy was zonder alle natuerlyke bescherming en voelde zich zoo eenzaem in de wereld.
Wel had zich meer dan een jongeling in Ragusa en meer dan een edele Engelschman, die gastvriendelyk door haer vader was onthaeld geworden, door hare schoonheid en haren rykdom aengetrokken, moeite gegeven, hare liefde te verwerven, maer tot nog toe was haer hart vry gebleven; doch neen, eenmael werd hare rust gestoord, en dit geschiedde door een hoogst merkwaerdig persoon en in een zeer buitengewoon geval.
Venetiën had zich, voor dat de kryg werkelyk begon, over verscheidene rooveryen beklaegd, welke de Turken aen de grenzen van Dalmatië dreven; gewoonlyk waren het wetlooze benden, welker eenig doelwit plundering was. Toen deze benden echter te magtig werden, hield men het voor noodig, haer te vernielen. Rondom dien tyd, had Mustapha, de oudste zoon van den Sultan, het opperbevel over de aenpalende provintien, en die besloot, de nesten dier roovers te verdelgen. Hy bezocht zelf de grenzen en nam zyne maetregels zoo goed, dat de slag viel, voor dat de roovers nog wisten, dat hy nakend was.
Eene van die benden had, hopende een goed rantsoen te verkrygen, het plan ontworpen, de dochter van den italiaenschen gouverneur te schaken, zoodra deze gedurende den heeten jaertyd zyne goederen zoude betrokken hebben, en - alles was hen gelukt. Maer toen zy met haren buit op de vlugt waren, werden
| |
| |
zy door eene afdeeling harer eigene landslieden, aen wier spits Mustapha stond, overvallen, en zamengehouwen. Hy zelfs redde de gevangene en bragt haer met de teederste zorgvuldigheid tot by haren wanhopenden vader terug; eerst na twee dagen verliet hy hem en haer.
De geschiedenis heeft een geregt oordeel over Mustapha geveld. Zyne moeder was eene schoone circassische slavin, die by zyne geboorte stierf. De Sultaen, zyn vader, had hem met groote liefde laten opvoeden en hem ook als zynen erfgenaem erkend. Zelfs Roxolana, zoo magtig zy anders ook was, durfde hem niet tegenwerken; in tegendeel zy was - of in waerheid of slechts geveinsd, dit weten wy niet - eene teedere moeder voor het arme kind, en daerdoor juist wendde zy de aendacht van Soliman gedurig op zich en bewaerde zy zich zyne liefde.
Mustapha was een dier groote geesten, die onafhankelyk van hunnen staet, hun vaderland en hunne opvoeding, hoog boven de anderen van hun geslacht staen. Hy was wys, geregtig, barmhertig, edelmoedig en dapper; vol van de warmste gevoelens onzer natuer, bykans vry van hare zwakheden. Lieftallig, vol ernstige rust en majesteit, deed zyne tegenwoordigheid liefde en eerbied in gelyken graed in het hert zyner omgeving ontwaken. Zyn voorhoofd was verheven, geestryk, gebiedende, zyn oog scherp en doordringend, zyn glimlach mild en betooverend, gelyk die eener vrouw. Kinderlyke liefde en gehoorzaemheid waren een hoofdtrek in Mustaphas karakter. Hy beminde in Soliman zynen vader, vereerde hem als zynen gebieder, en zag fier in hem een der grootste mannen zyns tyds. Zoo was de man; in wiens hand Lavinias lot in een zoo zonderling geval gelegen was; zoo was hy, wiens beeld altyd in haer geheugen kwam, wanneer zy aen het land dacht, dat zy juist verliet. Zy meende, nog zyne afscheidswoorden te hooren, die hy met een zoo zachtdiepen toon in zyn vreemd accent sprak.
‘Ik dank u, Lady; gy hebt my geleerd, uw geslacht te achten. Waerlyk, ik had veel van zyne deugd en wysheid gehoord en gelezen, maer tot nu toe had ik nooit zynen invloed gezien of gevoeld. Mogt de vader van ons allen u zegenen! Waert gy toch altyd gelukkig en omgeven door liefde en vrede! Neem dit hier - het behoorde eens aen myner moeder ‘- en hy hing haer eene keting van juweelen met
| |
| |
een klein sieraed om den hals - ‘en mogt het u somtyds aen iemand erinneren, die u nooit vergeten zal, hoewel een afgrond ons scheidt, breeder die, welken dan de Al-Swats-brug overspant.
Toen Lavinia stil deze woorden herhaelde, trok zy het kleine sieraed, dat nog altyd aen haren hals hing, van onder haer boesemdoek en bezag het lang. Plotselings echter werd zy uit hare droomen door een luid schreeuwen opgewekt - het schip zat, rond een rotsachtig voorgebergte zeilende, tusschen twee turksche krygsschepen, eene brik van zyne grootte en eene fregat, die veel grooter was. Nauwelyks had men tyd, de vrouwen in veiligheid te brengen, als reeds een kogel over het verdek heen duiste. De venetiaensche bevelhebber erkende wel, dat alle tegenstand meer schaden dan nutten zoude, deed zyne vlag dalen en binnen weinige minuten was het schip door gewapende Turken bezet. Hun aenvoerder was niet weinig tevreden, toen hy, na alles doorzocht te hebben, vond, dat hy buiten het vaertuig ook eene zoo ryke gevangene bezat, en welker schatten allen aen bord waren. Hy beval, de Lady op zyn schip te brengen en aen boord van het venetiaensche schip zoo veel mannen terug te laten, als men noodig oordeelen zoude.
Lavinia stond bleek en sidderend tusschen hare schreiende en wanhopige vrouwen. Zy bad den kapitein, hare dieneressen niet van haer te scheiden; men antwoordde, dat zy alles met zich konde nemen, wat zy begeerde, maer geene geleiders, noch mannelyke, noch vrouwelyke. Alles wat haer dus te doen overbleef, was, de zorge en bescherming van den turkschen officier aftesmeeken, aen wiens opzigtzy nu aenvertrouwd werd, en dit deed zy. Weinige minuten later, zat Lavinia di Montero in de kajuit des roovers, waerschynlyk door éénen slag voor altyd van hare vryheid en alle hare goederen beroofd.
De turksche kapitein was een oude man met ernstige, maer milde trekken. Nadat alles in order was, zette hy zich, zyne pyp rookende, zoo gerust en onverschillig neder, als of niets gebeurd ware. Een blik op Lavinia had hem overtuigd, dat zy hem of eene groote winst brengen, of als geschenk van groot nut wezen zoude. Daerom gaf hy haer zyne eigen kajuit, die op de prachtigste wyze versierd was, en eenen ouden dienaer, die nevens een
| |
| |
schildwacht voor de deur een plaetsje kreeg; te gelyk werd hem opgedragen, haer alles te bezorgen wat zy wenschte. Ook verzekerde de kapitein haer, dat men haer in elk betrek met de grooste achting zoude behandelen, dat zy zich in de volkomenste veiligheid bevond, en bad haer, niet te treuren, noch te weenen, want dit koude harer schoonheid schaden, die nu haer eenigste goed was.
Dit alles gaf Lavinia veel troost en toen haer schaker haer verlaten had, zonk zy op de knieën en smeekte God om bescherming voor hare vrouwen, van die men haer op eene zoo onmeêdoogende wyze gescheiden had.
‘Myne rykdommen zyn verloren - in 's hemels naem!’ riep zy dan met de onbezorgdheid der onervaren jeugd, die nooit den mangel kende, noch ook zich de bleeke armoede slimmer denken konde, als zy ze in hare vroegere betrekkingen had leeren kennen. ‘Wat my aengaet,’ ging zy dan voort met jeugdige hoop, ‘ik zal wel middelen vinden, hem narigt van myn lot te geven, die eens myn edelmoedig beschermer was, en dan ben ik gered. Maer die ongelukkigen, van dewelke men my met geweld wegvoerde - oh, myn harte bloedt, als ik aen haer denk.’ En zonder aen den raed van den ouden kapitein te denken, weende zy lang en hevig.
's Anderen morgens werden het de twee bevelhebbers eens, dat de brik haren buit in eene haven van Albaniê brengen, het andere schip daerentegen zoo gauw mogelyk naer Konstantinopelen zeilen zoude. Hier moest dan de kapitein zynen ganschen invloed aenwenden, om hen het bezit van den buit te verzekeren, door hem verre beneden zyne werkelyke waerde daertestellen enz. Maer hetgene zy hoofdzakelyk beoogden, was, hunne schoone gevangene aen de Sultane voortestellen, welke, gelyk men wist, eene beschaefde Europeesche vrouw was, die vooral de kunst der muziek en het bordueren kende, en eene gezelschaps juffrouw en leermeesteres voor hare dochter zocht
De twee schepen zeilden te zamen, tot dat zy Aviona bereikten, waer de brik met haren buit in de haven liep, terwyl het schip, waerop Lavinia zich bevond, naer Konstantinopelen stuerde.
Het was op eenen helderen, schoonen morgen, toen de fregat
| |
| |
in den Bosphorus aenlande. Hoe schoon lag de asiatische kust daer in hare ryke, en toch zachte koleuren! Maer hoe hevig klopte Lavinias hart, toen zy door een ander venster der kajuit de donkere muren van het serail zag! De fregat salueerde den keizerlyken standaerd, die van de hoogte van 't paleis waeijende, de tegenwoordigheid van den Sultan aenduidde; een oogenblik later zonken de ankers in de diepte, en de zeilen werden ingetrokken. Zoodra de fregat vast lag, zag Lavinia den kapitein in een bootje klimmen en naer het paleis toe roeijen. De nu volgende oogenblikken waren hoogst peinlyk voor haer; wat zoude van haer geworden? Zoude zy hem niet wedervinden kunnen achter die donkere muren? Of zoude zy misschien, zonder dat hy ooit iets meer van haer vernam, aen eenen vreemdeling onbarmhartig verkocht worden?
Eindelyk keerde de kapitein terug, zy zag hem alleen in zyn boot naderen. Een oogenklik later liethy zich by haer aendienen; zy wikkelde zich in hare sluijeren en stond gereed, hem te ontvangen.
‘Lady,’ zeide hy met grooten eerbied, ‘de vrede zy met u! Wat wy voor een ongeluk houden, wordt dikwyls door Allah tot ons voordeel gekeerd. Gy weendet, wyl gy eene gevangene en van uwe rykdommen beroofd werdt; ziet, gy zult in een gevangenschap gaen, dat beter is, dan de grootste vryheid (vooral voor eene van uw geslacht) en eer en overvloed wachten op u, grooter, als uw rykdom zy u ooit had kunnen geven. De sultane, de gade van den grooten Soliman, (en hy buigde zich tot op den grond) den koning der menschen en den heer der koningen, de starre van het morgenland, heeft de genade, u uit deze myne handen te ontvangen, niet als eene waer, die men koopt en verkoopt, waer als een vry en eervol geschenk. Maekt u dus gereed!’
De zonne was reeds nedergedaeld, toen Lavinia, zoo ingewikkeld, dat zy nauwelyks ademen konde, door den kapitein in zyn eigen boot aen land geroeid werd, waer hy haer aen eenen ouden Nubiër en twee versluijerde vrouwen overgaf. De kapitein buigde zich diep en ging terug in zyn boot. De vrouwen vatteden haer zwygende by de hand en volgden den Nubier na. In verscheide tuinen en korridoren, waerdoor zy kwamen, sprong elk man, dien
| |
| |
zy ontmoeteden, ter zyde, of hy wierp zich, haer den rug toekeerende, met het gezigt ter aerde. Dan opende de Nubiër eene deur en zy traden in eene lange gaendery, die tamelyk hoog boven den grond, op alle zyden met tralien vorzien en zorgvuldig met welriekende struiken overdekt was. De vloer was van marmer en hier en daer ververschten kleine watersprongen de lucht en verblydeden de vrouwen door haer liefelyk murmelen en hare aengename koelte. Dit was de gewoonlyke wandelplaets der vrouwen, indien zy niet de tuinen des Harems bezoeken wilden. Aen het einde der gaendery stond eene nederig gewelfde deur open, en door deze traden zy in het eigenlyke Harem. Hier zeide de Nubiër aen Lavinia, dat de Sultane hem had bevolen, haer aenstonds by haer te brengen. Dit bevel had Roxolana zonder twyfel gegeven, om de vreemde in haer Europeaensch kostuem te zien.
Lavinia's hert klopte luider, toen zy einde lyk uit eene heldere voorkamer, waerin slavinnen in allerhande koleuren gekleed met weven en naeijen bezig waren, in eene prachtige zael trad, die zoo klaer was, als de dag. De vloer van marmer, de wanden van albaster waren ryk verguld en beschildert. Uit talryke fonteinen sprong rozenwater, kostbre vazen met bloemen gevuld, ottomanen en sofas van 't schoonste satyn met goud geborduerd stonden aen de wanden. De dienaeressen koude men gemakkelyk aen hare gansche kleeding kennen, die uit zeer wyde broeken, lange opene kleederen en een eenvoudig wit tulband bestond; eene zyden scherp lag rond de taille; zy had dezelfde koleur als het voorhoofdbandt des tulbands en de pantoeffels. Het schoone eenvoudige dezer kleeding was in sterk contrast met den prachtigen uitdos van rond de vyftig tegenwoordige vrouwen, welker gewaden, tulbanden en pantoeffels ten prachtigste met bonte zyde, de witte neteldoeken broeken en onderkleederen echter met goud en zilver geborduerd waren. Zy hadden zich met de heerlykste juweelen gesmukt en droegen allen in de prachtige gordels kleine dolken, welker gevest van kostbare steenen blonk. De kinderen waren op dezelfde wyze gekleed, maer zy droegen in de plaets van tulbanden zydene met kwasten gesierde en borduerde mutsen. Het geheel van dit prachtvolle toneel werd door verscheiden venetiaensche
| |
| |
spiegels van buitengewoone grootheid en schoonheid teruggestraeld.
Lavinia naderde in haer gewoonlyk morgenkleed. Hoe eenvoudig zy ook onder alle deze glansryke gesmukte vrouwen verscheen, zoo muntte zy toch niettemin boven allen uit. Het lange, nauw aensluitende, puntig toeloopende keurslyfje, aen welks onderste einde een ebbenhouten roozenkrans hing, liet de bevallige omtrekken harer jeugdige gestalte duidelyk erkennen; de witte halslob omgaf eenen hals van uitstekende schoonheid en de lange, zwarte, doorschynende sluijer en de helderbruine lokken verhoogden meer de schoonheid en den teederen bloei van haren teint, als dat zy beur beschaduwden.
Eenige oogenblikken zweefden hare oogen verward door de zael, tot dat zy eindelyk op eene groep in het midden rusteden, waer eene vrouw van eene afzonderlyke schoonheid op de kussens eener prachtige ottomane lag. Haer leest was rank en van eene buitengewoon teedere en fyne ronding; de koleur van haer gezigt was het bleek olyf, wat men alleen in het zuiden van Rusland vindt, maer hare huid zoo fyn en doorschynend, dat het ‘welsprekende bloed’ zoo klaer op hare koonen sprak, als op die der schoosnte Europeansche vrouw. Gelyk haer hair waren ook hare groote oogen geheel zwart; gewoonlyk zacht en gedachtevol straelde zy van geest en levendigheid, zoodra iets hare deelneming verwekte; maer zy vlamden en vonkelden van een verslindend vuer, wanneer de toorn hen bezielde. Hare lippen, welke tanden van de volkomenste schoonheid verbiergen, waren schoongevormd en schoongekleurd; hunne een weinig naer boven getrokken hoeken en de kleine stulpneus gaven aen haer gezigt de uitdrukking van schalkheid en luim, die zoo gansch met de bevallige ligtheid van haer geheele uiterlyk, met hare levendige tael en hare uitdrukvolle trekken overeenstemde. De uren, welke de vlytige Soliman niet aen den kryg of aen zyne andere bezigheden besteedde, behoorden allen aen deze uitstekende vrouw, die van onedele geboorte, eerst slavin des Harems, nu den troon van het ottomaensche ryk met hem deelde, aen welker invloed de staetsraed geheel onderworpen was en die met altyd wassende magt den wil des grootsten turschen Keizers te leiden wist, die in de geschie- | |
| |
denis kende. Roxolane was niet jong meer; zy was reeds moeder van eenige volwassen zonen, en op een kussen aen hare voeten zat hare dochter, een beminnelyk meisje van veertien jaren.
Lavinia buigde zich diep voor Roxolane, die vriendelyk hare hand vattede en oogenblikkelyk een gesprek op zyn italiaensch begon. Zy vroeg haer naer haer vaderland, zegde, dat zy den naem de Montero goed kende en sprak dan: ‘In uw eigen land zyt gy eene vreemde; gy zult het onze, dat u als zyne dochter aenneemt, weldra leeren beminnen, want wy zullen ouders en verwanten voor u worden. Gy moogt uwe godsdienst oefenen en uwe kleeding behouden en zult alle mogelyke vryheid genieten.’
Twee prachtige kamers naby die der Sultane waren reeds voor Lavinia gereed; zy vond er eene oude slavin als dienares, boeken in de haer bekende talen, instrumenten en alles wat zy noodig had om te schryven, te teekenen of te borduren, en wat er nog aen ontbrak, liet de Sultane voor haer komen.
Het eerste wat Lavinia deed, was het Turksch bestuderen, en weldra kwam zy daerin, door de hulp der Sultane en harer oude dienares Lolah zoo verre, dat zy haer onderwys beginnen konde. Gewoonlyk moest zy rond den middag by de Sultane verschynen en hield zich dan twee of dry ure by haer met lessen in verscheiden vakken van wetenschappen bezig. Wanneer de Sultane in de tuinen wandelde, dan vergezelde Lavinia haer, en ook 's avonds was zy by de magtige vrouw, wanneer de vrouwen van het Serail, en de gaden der vizirs en van andere hooge staetsambtenaren hunne hulde aen de heerscherin bragten. Gedurende de rest van den dag, bevond zy zich alleen met hare oude Lolah.
In 't begin, was Lolah stil en stom en onverschillig, maer met den tyd werd haer hart warmer en hare deelneming en haer medegevoel wies in denzelfden graed, als by Lavinia de kennis van het Turksch; hoe beter zy zamen spreken konden, hoe meer zy elkander toenaderden; maer Lolah was toch hoogstvoorzigtig en terughoudend, en kon zy anders zyn, die van hare vroegste jeugd af in 't Serail den gespannen boog altyd voor de oogen had?
Het belang, dat het nieuwe aenbiedt, wordt weldra door de gewoonheid verminderd; maer dit was niet het geval met Lavinia.
| |
| |
De gedachte aen Mustapha, die hier met nieuwe kracht in hare ziel ontwaekte, plannen om te vlugten en het gevoel, meer dan de overtuiging, dat groote dingen op haer wachten, hielden haer in eene gedurige onrust, altyd gereed, om tot de eene of de andere koene daed geroepen te worden, scherp oplettende op alles, wat gebeurde.
Op eenen avond zat zy, eene kleine ma er zeer schoone italiaensche aria zingende en met de luit het gezang accompagneerende, nevens Roxolane en Mirza. Als een echt kind van Italië had zy, in hare kunst verdiept, niet bemerkt, hoe zekere blikken tusschen de moeder en de dochter gewisseld werden, en zoo verschrikte zy ten uiterste, toen zy na het einde van haer lied opstaende, zag dat een jonge man in ryke turksche kleeding aen hare zydestond. Bloozend wilde zy den sluijer laten vallen, maer Roxolane hield haer terug, haer by de hand vattende en met haren betooverende glimlach zeggende: ‘Gy ziet, dat wy wagen, u volgens de zeden van uw eigen land te behandelen. Myn oudste zoon Selym heeft een groot verlangen, om onze beminnelyke vreemde te zien, en ik was overtuigd, dat het u niet onaengenaem zyn zoude, wanneer wy hem dit geluk vergunden. ‘Lavinia vattede zich en buigde zich voor den prins, die, zyne groote donkere oogen vol begeerte op haer rigtende, den groet nauwelyks beantwoordde. Ook toen zyne moeder in de nu volgende gesprekken zich dikwyls tot hem wendde, gaf hy, of met korte woorden of slechts door eene beweging met het hoofd, antwoord, terwyl hy Lavinia met woeste en loerende blikken aenstaerde. Hy scheen nauwkeurig te luisteren, wanneer zy sprak; maer hy nam minder aendeel aen het voorwerp waerover zy sprak, dan aen de afwisselende trekken van haer schoon gezigt. Selym was zeer schoon, groot en geleek zyne moeder; maer de kracht van geestvolle uitdrukking, die uit haer gezicht sprak, ontbrak hem gansch; men kon in zyne fyne trekken niets dan fierheid en wulpschheid ontdekken.
's Anderen morgens op het gewoone uer der lessen, begroette de Sultane Lavinia met een vriendelyker glimlach en kuste ze op het voorhoofd, zeggende: ‘Myne tweede dochter, wees gelukkig! Mirza, omhelst uwe zuster! Die blik van verwondering, lieve Lavinia, zal zich, gelyk ik hoop, in eenen blik van vreugde en
| |
| |
dankbaerheid veranderen, zoodra gy hoort, dat myn beminde zoon Selym, de zoon des grooten Solimans, den heer van het oosten en eersten heerscher van deze aerde, na u gezien te hebben, u bemint en bewondert, dat hy my op de knieën bad, u hem te schenken, want hy wil u koningin van zyn Harem maken; gy zyt de teder beminde van zyn hert en gy zult aen het bloed van Soliman en misschien - (hier sprak zy zachter en zag voorzigtig langs alle kanten rond) - en misschien aen den troon erfgenamen schenken. Welk een rykdom, welk eene pracht, welke gelukzaligheid wacht op u, Lavinia! En hoe gezegend ben ik, dat ik aen mynen zoon eene jonkvrouw uit edel europisch bloed schenken kan, die alle schoonheden van het hert, den geest en het lichaem in zich vereenigt! Eene jonkvrouw, die ik bemin en die my bemint! Is dit niet zoo? O! dit alles gaet verre boven de palen myner schoonste hoop!
Roxolane had in hare vreugde en toeverlaet haren arm rond Lavinia's leest gestrengeld en hare hand gevat, maer toen zy nauwelyks de laetste woorden uit den mond had, werd de jonkvrouw zwaerder en hare koude, bleeke koon zonk op de schouder der Sultane. ‘Zy valt in bezwyking door de overmaet van vreugde,’ sprak Roxolane. ‘Ga en roep om hulp, Mirza!’ - ‘Dit is niet noodig, zuster!’ riep Selym, van achter de draperie, die eene kleine deur bedekte tredende. ‘Hier is reeds hulp,’ en hy ontving de levenlooze gestalte van Lavinia uit de ondersteunende armen zyner moeder, en haer in de zyne sluitende, kuste hy haer met wilden drift. De ruwheid dezer bewegingen deed Lavinia weldra weêr in 't leven terug keeren; toen zy ontwaerde, wie haer omvattede, maekte zy zich plotselings uit zyne armen los, en wierp zich, hem nog eenen blik vol weêrwil, verachting en afkeer toewerpende, aen de voeten der Sultane neder, roepende: ‘O! myne goede beschermster, ik bezweer u by al hetgene u dierbaer is, duldt niet deze verachting myner vrouwelyke en christelyke gevoelens!’ - Zy zweeg, want toen zy hare oogen op Roxolane wendde, vond zy het gezigt der Sultane zoo zeer veranderd, dat zy het nauwelyks herkende. De arme smeekende durfde zich verder niet verontschuldigen, bedekte hare oogen met de handen en vlugtle, in den hooploozen angst des oogenbliks met eenen schreeuw opsprin- | |
| |
gende uit de zael en in hare kamer. Zy grendelde de deur en wierp zich op haer bed, waer een stroom van tranen haer van de overweldigende hevigheid harer gevoelens bevrydde. Lolah naderde haer vriendelyk en vroeg haer naer de oorzaek van hare ontsteltenis. Toen Lavinia haer alles verteld had, vroeg Lolah, de handen van angst en zorge, en
riep:‘Houdt u gereed, houdt u gereed, myn kind! 'toordeel is over u uitgesprkon - elk oogenblik kan het brengen’ - enzy maekte met de hand een teekenaen den hals, om de doodsaerd tebeteekenen welke op Lavinia wachte. - ‘Oh neen, neen! riep deze. Zoo vreed zullen zy niet wezen! Selym misschien in de eerste oogenblikken zyner woede - maer de Sultane, die altyd zoo goed jegens my was - neen, zy zal my beschermen!’ Zy? ‘fluisterde Lolah;’ de tygerin? In Selyms woed moogt gy eerder hoop zoeken; by haer is geene - geene in den doodelyk duisteren blik van Roxolane ‘- en Lavinia dacht aen dien blik en zuchtte bleeker wordende:’ Geene hoop, geene! Neen, gy hebt gelyk, Lolah. Ik moet sterven en zal my daerop voorbereiden. ‘En zy stond op van het bed, bragt hare kleederen in order en verzocht Lolah, in de voorkamer te wachten, tot dat zy haer zoude roepen; dan zonk zy op de kniën en bad tot hem, die alleen nog hoop en genade voor haer had.
Terwyl zy zoo in 't gebed verzonken lag, klopde men ligt aen de buitendeur; Lolah beefde; zy opende voorzigtig een weinig, deed de deur echter wyd open en knielde neder, toen zy de prinses Mirza door eene slavin gevolgd zag. ‘Waer is uwe dame?’ Vroeg Mirza stil en Lolah stond op, schoof de gordyn, welke de kamer in twee deelen deelde, een weinig terug en wees op de knielende Lavinia. Mirza's oogen werden nat, zy wilde lerugkeeren, doch in dien oogenblik zag Lavinia rond zich en riep, toen de prinses haer naderde: ‘Oh, gy kunt niet die zyn, die my myn doods oordeel brengt.’ - Allah vergeeft, myne Lavinia,’ antwoordde Mirza. ‘Ik heb ten minste tyd gewonnen. Morgen avond ter gewooner ure onzer zamenkomst moet gy uwe beslissende antwoord zenden of zelfs brengen.’ - ‘Ik dank u - ook daervoor!’ sprak Livina. ‘Ik heb nu althans meer tyd, om my voortebereiden.’ - ‘Voortebereiden? Waertoe?’ - ‘Ten doode.’ - ‘Ik heb niet gezeid, dat de dood uwe tegenkanting bestraffen
| |
| |
zal - immers - niet - niet onmiddelyk.’ - ‘Niet?’ riep Lavinia met een vragenden blik. ‘Wat zoude anders myn lot zyn?’ - Mirza zag ten gronde en zweeg. ‘Mag ook komen, wat wil’, sprak Lavinia in ernst en gerust; ‘myn antwoord zal ter bepaelder ure niet ontbreken, en ik dank u nog eenmael, en dank u uitter harte, prinses - ’
Op dit oogenblik werd met eene helder klinkende klok hevig geluid - nooit had Lavinia haer nog gehoord - en onmiddelyk daerna volgde een schot met een kanon. Mirza verschrok ten uiterste, sidderde en werd bleek.
(Het slot in de volgende aflerering.)
|
|
Auteursrechtvrij