Nora's gelofte.
Uit het engelsch vertaeld, door Ch. Ledeganck.Ga naar voetnoot(1)
Verneem wat Nora hooren liet:
‘Des graven zoon en trouw ik niet,
Al stierf heel 't menschdom weg van de aard.
En wierd slechts hy en ik gespaerd.
Voor al het goud en al den schat,
En al het goed van land en stad,
Dat ooit verwinnaer kreeg ten loon.
En trouw ik niet des graven zoon.’
‘Een meid, sprak Callum op dat pas.
Doet ras gelofte en breekt ze ras.
De heester op der bergen top
Ontplooit als nu zyn purpren kop;
Dra komt de noordwind, die welhaest
Dien glans van berg en dalen blaest;
Maer Nora, eer 't verstuift, dat schoon.
Trouwt ligt verblyd des graven zoon!
De zwaen verruil het spiegelklaer
Der bron voor 't nest van d'adelaer;
De stroom der Awe ontvliede 't meer;
Ben-Cruaichan stort' met Kilchurn neêr;
Ons kort gerokte clan, getergd,
Ontvlugt' den vyand in 't gebergt;
Maer, of natuer die wondren toon
Ik trouw toch nooit des graven zoon.’
De wilde zwaen maekt, als weleer,
Haer nest in 't frisch gebloemt van 't meer.
De stroom der Awe keerde nooit;
Ben-Cruaichan staet zoo vast als ooit;
Waer ook de vyand slag mogt biên,
Geen clansman liet zyn hielen zien;
Doch Nora 's hert werd liefde 's loon:
Zy is de bruid van 's Graven zoon.
|
-
voetnoot(1)
- Toen de diepbetreurde Ledeganck, over eenige maenden by zyn broeder te Brussel een bezoek aflegde en dezen niet te huis vond, bleef hy eenigen tyd op hem wachten. By toeval vielen hem de gedichten van Walter Scott in de hand, en, om den tyd te verdryven, vervaerdigde hy de bovenstaende vertaling, dewelke een der laetste werken onzes gevoelvollen dichters is. Korts daerna werd hem door de kwynende ziekte, die hem sedert lang ondermynde, alle werkzaemheid ontzegd, en op 19 maert laestleden, werd de keurigste, de meest gevoelvolle aller vlaemsche dichters, aen zyne vrienden en aen de dichtkunst ontrukt.
|
Auteursrechtvrij