De Broederhand. Jaargang 2

De engel.
Naer het deensch van H.C. Andersen.

Wanneer een braef kind sterft, dan komt een engel, legt het op zyne armen, vliegt met hem overal heen, waer het geerne zyn zou en neemt van daer bloemen mede naer den hemel, opdat zy daer nog schooner bloeijen, dan zy op de aerde bloeiden. God de Heer echter drukt alle die bloemen aen zyn hert; die, welke hem de liefste is, kust hy, dan zingt zy mede den lofzang der eeuwige zaligheid. - Dit vertelde een engel, terwyl hy een overleden kind naer den hemel droeg, en het kind meende te droomen. Zy zweefden heen over het vaderhuis van het kind en kwamen door hoven en tuinen vol liefelyke bloemen. - Welke van die bloemen nemen wy nu mede, om ze in den hemel te planten? - vroeg de engel. - En daer stond een roozelaer, maer eene kwaedwillige hand had zynen stam gebroken en alle takjes vol groote, halfopgebloeide knopjes waren verslenst en hingen treurig neder. - De armeroozelaer! zei het kind; help hem, dat hy daerboven uitbloeijen moge. - En de engel nam hem, kuste het kind en opende zyne oogjes een weinig,

[p. 233]

Zy plukten ryke en prachtige bloemen, maer zy verachtten daerom de mingeachte bloemkens der weiden toch niet. - Nu hebben wy bloemen! stamelde het kind, en de engel zeide: ja; - maer hy verhief zich nog niet tot God. Het was duister nacht en diepe stilte, en zy bleven in de groote stad en zweefden door eene der kleinste straetjes, waer allerlei weggeworpen dingen lagen. Op dien dag was men er juist verhuisd, en er lagen versletene en gebrokene dingen van allenaerd in het stof en in de vuiligheid. En de engel wees met den vinger op de stukken van een gebroken bloempot en op een hoopken aerde, die er uitgevallen was en noch aen de wortelen eener verslenste veldbloem hing, welke men ook op straet geworpen had. - Die bloem nemen wy ook mede, zeide de engel, en ik zal u vertellen, terwyl wy vliegen, waerom ik dit doe. Daer beneden in het kleine, enge straetje, in den duisteren kelder, woonde een arme zieke knaep. Hy was altyd aen zyne legerstede geboeid geweest; want zelfs wanneer hy heel gezond was, kon hy met zyne krukken slechts een of twee keeren in den kelder heen en weêr gaen; verder kwam hy nooit. Gedurende weinige dagen van den zomer vielen de stralen der zonne korten tyd tot op den vloer van den kelder, en wanneer dan de arme knaep op zynen stoel zittende of op zyne knieën liggende, zich door de warme zonne liet beschynen en het roode bloed door zyne vingeren, die hy voor het gezigt hield, zag loopen, dan zeiden de menschen; heden was hy buiten. Hy kende het woud en zyn heerlyk groen slechts daerdoor, dat hem de zoon van den buerman een grooten beukentak bragt; dien hield hy boven zyn hoofd en verzette zich dan met den geest in het woud en onder de beukenboomen waerdoor de zon prachtig scheen en waerin de vogels liefelyk zongen. Op eenen lentedag bragt de zoon van den buerman hem ook veldbloemen mede, aen eene derzelve was de wortel nog; die werd nu in een pot geplant en nevens het bed aen het venster gesteld. De plant wies en kreeg elk jaer nieuwe scheuten en droeg elk jaer nieuwe bloemen; zy werd een geheele bloementuin voor den armen knaep en was het liefste, wat hy op de aerde bezat; hy gaf haer water en droeg zorg voor haer en plaetste haer altyd zoo, dat geen zonnestrael voor haer verloren ging. De plant was zyne liefste vriendin, zyn troost in 't waken en in 't droomen;

[p. 234]

[z]y bloeide voor hem, zy geurde voor hem, hy dankte haer nog stervende, toen de Heer hem riep. Hy is nu reeds een geheel jaer lang by God geweest, een geheel jaer door stond de bloem aen 't venster en niemand gaf er acht op; zy stierf af en werd nu by de verhuizing op straet geworpen. Dit is de arme bloeme, die wy medegenomen hebben; want die bloem heeft meer vreugden gebaerd, dan de prachtigste bloem in den hof van den grootsten monark. - Maer wie heeft u dit alles gezegd? vroeg het kind. - Wel, zeide de schoone engel, ik zelf was de kleine zieke knaep, die op krukken ging en ik moet toch myne bloem wel kennen. - En het kind opende zyne oogskens en blikte in het vreugdestralend aenschyn van den engel, en toen werden zy in den hemel vol liefde en gelukzaligheid ontvangen. En God drukte het gestorven kindje aen zyn hert, en toen kreeg het ook vleugelen en vloog met de andre engelen hand in hand. En God drukte alle bloemen aen zyn hert, maer de arme, verdroogde veldbloem, die kuste hy, en toen zong zy ook met de engelen, die rond God zweefden, de eenen geheel naby hem, de anderen verder en verder en in grootere kringen tot in het oneindige toe, en allen waren volop gelukkig! En allen, klein en groot, zongen lofgezangen tot den Heer, en het kind zong met hun, en ook de arme veldbloem, die verslenst in de enge, donkere straet had gelegen.

W.