De Broederhand. Jaargang 2

De Evenaer.

Glansend duikt op de evennachtslyn de zon 's morgens uit de zee op, en verguldt de wolken om den gezigteinder rondgestapeld; dezeschynenaen den toeschouw er weldra voor oogen te voeren en vaste landen met hooge gebergten en dalen, met volkanen en zeeën, en mythologische en andere beelden der Phantasie. Allengs-

[p. 156]

kens rukt het gestarnte des dags aen den etherisch blauwen hemel opwaerts; de vochtige, gryze nevels vallen neder; de zee rust of stygt en valt zacht met hare spiegelgladde oppervlakte in een regelmatig polslag. 's Middags verheft zich eene vale, bleekschemerende wolk, de heraut eens plotselyk naderenden onweêrs dat op eens het rustig tooneel omverwerpt. Donder en bliksem schynen de planeet te willen splyten, toch weldra dooft een zware, zoutsmakende plasregen, afstortend onder bruizende wervelwinden, net tieren der elementen, - en verscheidene halfkreitsvormige regenbogen, als bonte zegebogen over den oceäen uitgespannen en boven de gekrulde oppervlakte des waters vermenigvuldigd, geven den vriendelyken uitgang des grooten natuertooneels te kennen. Zoodra lucht en zee weder tot rust en evenwigt terug gekeerd zyn, vertoont de hemel op nieuw zyne doorzigtige blauwte; heiren van vliegende visschen slingeren zich schertsend boven de oppervlakte der wateren, en de bontkleurigste inwooners des oceaens, onder dewelke de haei met zyne beide onafscheidbare gezellen, stygen op uit het element, dat, in eene diepte van honderd voet, nog doorzigtig is. Zonderling gevormde meduzen, het blaesvormige Fregat met zyne blauwe eisende baerddraden, lange, slangaerdige strengen, aen elkander geschakelde zalpen dryvenzorgeloos henen, en vele andere der verschillendste kleine gedierten trekken langzaem, een spel der baren, aen het beweginglooze schip, voorby.

Duikt de zon allengskens aen den bewolkten gezigteinder af, dan kleeden zich zee en hemel in een nieuw, boven alle bescrhyving verheven prachtgewaed. Het brandendste rood, geel, violet glansen, in oneindige schakeringen en strydigheden, verkwistend aen den blauwen grond des uitspansels, en stralen nog bonter van de oppervlakte des waters terug. Onder aenhoudend wêerlichten aen den donkerenden gezigteinder, neemt de dag afscheid, terwyl zich de maen uit den onafzienbaren oceaen stil en plegtig in de nevellooze, hoogere wereldruimte verheft. Bewegelyke winden verkoelen den luchtkring; vele, bezonders uit het zuiden vallende sterresnuitsels verhelderen toverend de lucht; het donkerblauwe uitspansel, zich afspiegelend met het gestarnte op den gerusten oceaen, wêerkaetst het beeld van het gansche starregewelf, en de

[p. 157]

watervlakte, zelfs door het zachtste tochtje der nacht bewogen, varandert in eene stil wiegelende vuerzee.

Groot en heerlyk zyn de aendoeningen, welke de aenkomeling hier van de macht en van den vrede der grondstoffen ontvangt; maer vreemdeling en ongewoon der heele streek, gevoelt hy ook ongaerne de nattigheid en koelte des morgens en des avonds en die drukkende hitte des middags. Langzaem kwamen wy eindelyk na deze streek van benaeuwde hitte en lastige kalmte, door die, der de winden, welke plaetsgrypend na de middagsonwêeren het schip iedermael iets verder voorwaerts voerden.

Nog zagen wy oogenblikkelyk de noordelyke poolstar op de hoogte van eenige graden, aen den hier meestal omnevelden gezigteinder glansen; daertegen stonden ook het kruis en de overige gestarnten des zuidelyken halfronds nog diep. Hieruit, even als uit de schipsberekeningen wisten wy, dat de evenaer nog eenige graden zuidelyks van ons lag; de gelykvormigheid echter en de harmonie, die door ons tusschen den tien den en vyfden parallelkring, aen de natuerkundige verschynsels, waergenomen werden, schenen weêrom aftenemen en daermede aen te toonen, dat de hoogste lyn dier verschynsels niet in den evenaer, maer verscheidene graden noordwaerts van denzelve valle.

Het was op den 29 Juny, eenen zondag, waer wy volgens onze schipsrekening, den aerddeeler (evennachtslyn) doorsnyden zonden. Daer de zee redelyk kalm was, werd deze dag door eene mis gevierd. De eenzaemheid van 't oord, de ernstige stilte en grootte der elementen, waeraen hier, te midden der beide aerdhelften en des onmeetbaren oceäens, het kleine vaertuig prysgegeven was, moesten in 't oogenblik, als de inwyding (consecratie) met krygerischen tromslag aengekondigd werd, ieders gemoed diep doordringen, maer byzonders hen, die daerby aen de Almagt in de natuer en aen de geheimvolle gedaenteverandering aller dingen dachten. De dag ging onder aenhoudenden z.o. wind gerust voorby; zelfs de met teer bestreken Neptuen met zyne avontuerlyke gezellen durfde het schip door het anderzints gewoone doopsel niet in oproer brengen. De nacht was helder en klaer; de po[l]en des starrenhemels rusteden reeds op den gezigteinder en de volle maen stond in heerlyken lichte boven ons hoofd; Vega, Arcturus,

[p. 158]

Spica, Scorpioen, waerin juist Jupiter schitterde, de voelen van Centaurus schitterden statig aen 't uitspansel; het zuidelyke kruis had de loodregte rigting aengenomen en wees naer 't noorden, toen wy ons, volgens de berekening, ter plaetse van 't evenwigt van hemel en aerde bevonden, en den evenaer doorsnydend, in het zuidelyk halfrond overstevenden. Met welke levendige hoop, met welk onuitsprekelyk gevoel traden wy deze andere wereldhelfte binnen, dewelke ons eene menigte nieuwer verschynsels en nieuwer ontdekkingen zoude daerbieden. Ja, dit oogenblik behoort tot de plegtigste en heiligste onzes levens. In hetzelve zagen wy de zucht van vroegere jaren gestild, en wy gaven ons, in zalige vreugde en hoopvolle opgetogenheid, aen het voorgenot eener vreemde, aen wonderen zoo ryke natuer over.

J.M.D.