Braga: dichterlijke mengelingen. 1843

De recensent en de vloo.
Een Fabel.

Een Recensent, die veel door vlooien werd gebeten,
Dorst, op een schoonen dag, zich zoover te vergeten,

Dat hij, op hoogen toon,

(Het schelden was hem te gewoon)

[p. 78]

 

De vlooien vreeslijk vloekte en ijslijk profaneerde,

 

En in zijn overmoed beweerde

 

Dat, groote Goôn! do vloo uw Schepping glad onteerde,

 

En er geen blixem noodig was,

 

Daar 't heele ras

 

Slechts om te bijten leefde!

 

 

 

Een vloo, die 't hoorde, beefde

 

Van schrik, en zei: dat 's kras;

 

Maar 't leertme om nimmermeer met dieren me af te geven,

 

Die bijten om te leven!