Braga: dichterlijke mengelingen. 1843

Het schoonste genot.

Heerlijk is het, den krans van onwelkbre lauwren
Om de kruin gevlochten, door tooverzangen
Elk gemoed te volgen, en zacht des stervlings

Hart te verrukken.

Heil den held, als roem zijne slapen omstraalt, als
't Veld des bloeds hem 't veld was van overwinning:
Vaderland en altaar te redden maakt hem

Zalig van vreugde.

Als de wijsgeer stelsel op stelsel stapelt,
En de wereld beeft voor zijn duistre woorden,
Dan ontgloeit zijn hart en hij meent de vorst dier

Waereld te wezen.

Wat ook trotsch of liefelijk, voegend, heerlijk
Wezen moog en 't harte des stervlings streelen,
Lauwren dorren, room wordt bedekt door eeuwen,

Stelsels verdwijnen.

[p. 73]

 

Maar aan't hart der bloeiende reine maagd, wier

 

Blik de teêrheid inzuigt van 't oog des jonglings,

 

Kussend op haar bevende lippen, d' adem

 

Samen gemengeld.

 

 

 

Aan den boezem zacht haar te drukken, kozend

 

't Zoete woord der Liefde te hooren klinken,

 

En in eeuwge trouw het verbond der Englen

 

Zalig te sluiten;

 

 

 

Dat is 't wáár en eeuwig genot des levens,

 

't Welk geen tijd verstoort en geen dood verwoest, en

 

In de ziel besloten niet wankelt, maar in

 

Eeuwigheid voortduurt.