Braga: dichterlijke mengelingen. 1843

Zwart op wit.
Proeve van Oosterwijk-Bruiniaansche poëzy.

De knecht van onzen mulder

Was op zijn meisjen trotsch,

Vertrouwend op haar liefde

Zoo vast als op een rots;

Doch Hans, de schoorsteenveger,

Steeds opgeruimd en blij,

Hield met het mooije Grietjen

Ook menig vrijpartij.

Want zie, het dartel meisjen

Dacht: één-alleen verveelt:

Daarom ook kus en liefde

Bij deze twee verdeeld!

En als nu soms haar vrijer

Den molen draaijen doet,

Doet zich het trouwe Grietjen

Met zwarten Hans te goed.

Dra fluisterden zijn vrienden

Den molenaar in 't oor:

‘Pas op den schoorsteenveger:

Hij gaat met Grietjen door!’

‘Kom, grapjens,’ riep hij lagchend,

‘Wat zotteklap is dit!

Wilt gij 't me doen gelooven,

Zoo geeft mij zwart op wit!’

Juist trof het, kort na dezen,

Dat hij bij Grietjen kwam,

Toen in het eenzaam duister

Een vreemdling afscheid nam.

De vreemdling kuste teeder

Op wang en mond zijn schat;

Hij riep, van woede bevend:

‘Wel d....l, wat is dat?’

‘'t Is,’ antwoordt zij, ‘mijn neefjen,

Die ons voor 't laatst nog groet,

Omdat hij morgen ochtend

Van hier naar Londen moet!’

‘“Wel Neef!”’ roept hij te vreden,

‘“Omhels ook mij als vrind!”’

En dadelijk omarmen

Ze elkander welgezind.

[p. 12]

 

Vlug ging het neefjen strijken,

 

‘Kom, liefjen, breng ons licht...’

 

Zij haalt.... maar doodsche bleekheid

 

Bedekt haar aangezicht:

 

Wie schildert haar ontroering,

 

Daar ze Antons wambuis ziet,

 

Rondom met roet geteekend....

 

Ontkennen kon zij 't niet.

 

 

 

‘Ha, slang!’ roept hij vol woede,

 

En vliegt in vuur en vlam:

 

‘Vaarwel, ik ken het neefjen,

 

Dat van u afscheid nam;

 

't Is Hans de schoorsteenveger,

 

O, nooit geloofde ik dit,

 

Maar zelve gaf hij heden

 

Mij duidlijk zwart op wit!’