Den Bloem-hof van de Nederlantsche Jeught beplant met uijtgelesene Elegien, Sonnetten, Epithalamien, en gesangen etc

Velt-Ghedicht. De Christelijcke Vryagie. Van de vvijngaert spruyte.

DEn Herder trouvv, ons Bruydegom, minde

Een VVijngaerd spruyte minnigh soet:

Om hooghe stont 't gheen hy versinde:

VVant, deught en vvast niet onder voet.

Een doorn'-tuyn stont recht tusschen beyden:

Dat en heeft hem niet vvel ghenoeght:

Ghy hage-doorn', hoe meught ghy scheyden

Dat Godt te saem heeft ghevoeght:

De Spruyte hoorde vvel zijn clachten,

Zij sach vvel zijn bedruckt aenschijn;

Doch troosteloos liet zy hem vvachten:

Naer durst smaeckt alderbest den vvijn.

De boomen op de velden saghen

Den Herder ligghen troosteloos

In haere schaduvv: dies zy vraghen;

VVaeromme sucht ghy dus altoos?

Een edel vvijngaerd-spruyte schoone

Die heeft mijn hert ter doodt ghevvondt:

Met mijne suchten ick betoone,

Dat ick om haer ben onghesont!

Daer vvas van al de boomen gheene

Die raed vvist tot des Herders pijn:

Het Clim-cruydt sprack Ick vvil alleene

Des Herders trouvven bode zijn.

Het vlocht sich om den struyck verheven,

Dat het tot aen de Spruyte quam:

En seyde: vvilt het my vergheven,

Dat ick vry-moedich tot u clam,

Een Herder heeft my hier ghesonden,

O edel Spruyte, end' ontbiet;

Waeromme comt ghy mijn hert vvonden

Als ghy my vvilt ghenesen niet?

De VVijngaerdt-spruyte vvierd ontsteken

Met liefdes on-vervalschten brandt,

En schamich dus begon te spreken;

[p. 83]

 

O Hedera, seght die u sandt;

 

Indien u liefd' is sonder schanden,

 

En niet op vveecken grondt gheset,

 

De Haeghe sal sy vvel verbranden

 

Die onse liefde soo belet.

 

Als hy vernam dees vvoorden soete,

 

Zijn herte huppeld' op van vreught:

 

Hy spaeret aerbeydt, pijn noch moeyte,

 

Om haer te vvinnen met zijn deught.

 

De straelen van vversijden quamen;

 

De heiningh conde niet bestaen:

 

Dus quaemen tvvee ghelievers t'samen:

 

Den Herder sprack de Spruyt dus aen:

 

V deught, u vvijsheyt, edel sinnen,

 

V schoonheyt, edel vvijngaert-spruyt,

 

Mijn minnigh herte gantsch vervvinnen:

 

V herte doch voor my niet sluyt.

 

Ach! al zijt ghy seer hooch verheven,

 

Daeromme my verachtet niet:

 

In 't matich landt vvy seker leven:

 

De berghen men veel lijden siet.

 

Comt laet ons gaen het Manna rapen

 

En drincken uyt Gods steenrots sterck!

 

Verheught u met my, o mijn schaepen:

 

VVy gaen te samen naer Gods Kerck!

 

De boomen op de velden spronghen,

 

De cleyne berghskens juychten seer;

 

De Schaepkens seer verheughet songhen,

 

En seyden: Lof sy Godt den Heer.

 

O Godt de Heer verheffet heden

 

Het nedrigh herte seer beleeft!

 

Die in Gods vrees leeft hier beneden

 

Die pluckt de Spruyt dien hy liefheeft!