De deuchdelijcke liefde.
HY moet des hemels vrient en liefste sone zijn,
Die eene, Dochter goet, godsaligh ende deughdigh,
Bindt met des hylicks band in sijne jaren jeughdigh,
Die sulck een Sonne siet door s'lichaems christalijn,
Die uyt een aerden vat can drincken sulcken wijn.
Die in sijn ermen sluyt dien schat niet om volprijsen:
Voorseker t'hooghste goet die Blomme hem moet wijsen;
Want anders hy de wolck sou sien voort Sonneschijn/
En loopen naer het graf met arbeyt ende pijn,
Geen goedt en comt den mensch, ten comet hem van boven:
O gever alles goedts, vant soedt den lof is dijn.
| |
Op de vvyse: Edel Kersou.
DE soete jeught die deughet seer beminnet,
Hier in dit aertsche dal,
Die dencke dat zy sulckes niet versinnet,
De mensch is van natuyren:
Die hier vvat goets ontfanghen sal,
Dien bidt God t'aller uren.
Ick sagh de Deughet schoon eens aen met goe voordacht,
Sy en was niet verciert met Peerlen, met Brasletten,
Haer cleeren waren slecht en sedigh sonder smetten:
| |
En met een blijde mondt dees woorden sy voortbracht:
Ick weet wel s'weerelts volck, de jeught al soeter lacht,
Sy locket haer meer aen met haer ghemaecket wesen,
Word meer van haer geacht, word meer van haer gepresen,
Doch eer ghy yemant prijst, zijn eynde eerst verwacht.
De gaven van 't ghemoet, die moeten zijn betracht,
Het lichaem aerde is: wat is daer aen bedreven?
De geest, maer niet het vleysch, die doet den mensche leven:
O wijs die schoonheyt soeckt, die niet en word vercracht.
Of vvel de deught niet en is gheblanckettet,
Daerom veracht haer niet:
Op het ghemoet, ô soete jeughet lettet,
Siet hoe schoon dat het siet:
Is t'lichaem, en schoon vvesen
Doch vvonder schielick van u vliet:
Het goudt het beste is, dat sonder Coper is:
Het Coren sonder caf, den meesten lof behalet:
Den Wijn schoon waterloos, de alderschoonste stralet,
En onghemengelt bier, men liefst siet op den dis:
Men prijset alle dingh, schoon, onvervalschet fris,
Soo het den Schepper geeft: so moet dan ooc met eenen
De schoonheyt zijn geacht, soo God die wil verleenen,
En niet die van 't blancket slechs comet, voor ghewis.
Men siet de waterslangh veel in het groen ghelis,
Men siet het doodsap quaet in gouden schalen gieten:
Men siet uyt waters claer de Crocodillen schieten:
Die in quaet water vischt, die vanghet quaden visch.
Al vvat ghemaeckt is door der menschen conste,
Daerom bevvijst geen maghet uvve gonste,
Die van de deughet vliet.
T'zijn al fenijnde stralen,
Die de deughet eere biedt,
Die honigh eten wilt, het stralen niet ontsie:
Die Rooskens plucken wilt, niet vrees der doornen steken:
Die Noten eten wilt, de herde schelp moet breken:
Die uyt gaen visschen wilt, nat worden niet en vlie:
Wilt ghy dat u de deught haer witte handen bie,
Climt op den steylen begh, daer zy op is gheseten,
Die 't bitter niet en smaeckt en sal het soet niet eten,
En seght niet, wat, ick heb die keur van die, en die:
Want soo ghy niet en vraeght, noch kennis draegt met wie,
Dat ghy u leven slijt, ghy sulter vele vinden:
Maer soo ghy van de deught wilt wesen den beminden,
Lijdt stralen, steken, nat, van water, doornen, Bye.
Och sonder svveet en connet ghy niet comen
Op deughdes bergh seer hoogh:
Dus niet en vvilt voor het vermoeyen schromen,
Niet vreest de vvoestijn droogh:
Niet rusten t'halven weghen:
| |
Naer hongher smaeckt de spijs seer wel in uwen mont,
Naer dorst ververscht den dranck u tonge wonder seere,
Naer arbeyt is de rust seer sachte t'elcken keere,
Naer sieckte is het soet te wesen recht gesont:
Den hongher, arbeyt, dorst en sieckte, die u wondt,
Die worden door de rust op deughdes bergh verdreven.
Als in een Lusthof schoon sult ghy hier vreughdigh leven:
Hier sult ghy spelen soet, en lachen sonder sondt,
Daerom de deughet mint, o jeughet, t'aller stondt:
U spiegelt in Gods wet, dat ghy siet uwe smetten:
U wascht in s'lammes bloedt, in stee van het blancketten,
Die rust in deughdes schoot, diens rust is vast ghegrondt.
Des deughdes rust vvensch' ic uyt s'herten gronde,
Gaet rusten nu, gaet rusten, sonder zonde:
Zijt met u deel verheught.
Dat ghy blijde roepen meught:
|
|