De vleyschelijcke minne.
VVAnneer de domme jeught op trouwen stelt den sin,
Soo sien zy (is het sien) op schoonheydt van het wesen;
Den grondsteen seer onvast van haer' onvaste min'
Is wellust: O men denckt niet op de deughd ghepresen.
Daer door sietmen gheschien, dat hooghe vliecht de vlam,
[Ghelijck van Kaf of stroo, dat wonder snel op brandet]
End' even als sy hoogh tot aen de wolcken clam,
Soo vallet sy seer leegh, end' in den afgondt strandet.
VVat schielick comet op, dat dalet schielick met:
VVat niet wel is ghegrondt, dat can niet vaste blijven
VVat van onsuyver comt, dat is vuyl en besmet:
Die om den wellust trouwt, diens trouw sal niet beclijven.
| |
Den wellust is soo sterck [Cupido het geldt u]
Dat ghy ontsinnich maeckt de aldercloeckste geesten,
Van haere welvaert is de arme jeughet schu,
En loopet dol en mal door bosschen als de beesten.
Staet wat! loopt niet soo ras ick sal u volghen sacht!
Hoort myne reden aen; staet sy u dan niet aene,
Loopt als een brimstigh peerd als dan op u bejacht!
Seght my, wat schepsel ist daer ghy naer meynt te gaene?
Is het een sterflick mensch, die u bevanghen heeft?
Foy u, dat aerd' en slijck u soo seer gaet ter herten,
Dat ghy den schepper selfs om 't schepsel swack begeeft,
Dat ghy soo loopet naer de vloedt van uwe smerten.
Ick en ben geen Stoyck: ick mach wel sein gheneught:
Ick en verachte niet de schoonheyd [Godes gave]
Ick segghe niet dat ghy sult leven sonder vreught.
Wat is u segghen dan? en maeckt u selfs geen slave!
Denckt dese ooghskens soet, die nu so lodlick staen,
Dees lipkens van Corael, dees tanden van Yvoore,
Dit Alebastren beelt, dat my so wel staet aen:
Die sullen als een roos verwelcken, soo ick hoore:
Wat raedt? de witte deught moet by de schoonheyt zijn.
Laet my eerst sien naer deught en dan naer 't'schoone wesen:
Want deughet eeuwigh blijft, als een claer sonneschijn;
De schoonheyt sonder deught en mach niet zijn ghepesen.
Slaet uwer ooghen strael op de ghetrouwde lien,
Ghy sult daer vele sien die seer onvredigh leven.
Hoe soo? Naer schoonheyt broosch sy hebben ghesien;
Nu schoonheyt haer begeeft, heeft haer de Min begeven.
Elck socht des minnes vyer te blusschen, t'is geschiet:
De colen blyven nu [swart en swaermoedigh' aerde]
Den wellust verr' van haer nu tot een ander vliet.
VVee hem, die t'geen verliest daer hy sich selfs op paerde;
Ghy sult een cleyn ghetal sien vredigh ende bly.
Selfs in den ouden dagh, als warens eerst ghetrouwet;
Als het haer al begeeft, de deughet blijft haer by,
Die om de deughet trouwt, diens trouw hem niet berouwet.
Ick hoord' het blinde kindt eens draghen synen roem
Dat dese werelt heel, naer zijne pijp moet danssen;
Daer is gheen man so sterck, noch geen so schoone bloem,
Die sich voor mijnen pijl (seyd' het) wel can beschanssen,
Maer, eene schoone maeght [de liefde heyligh-reyn]
Sprack, o du blinde gheck, draegh dijnen roem van gecken;
Die canst u wonden licht: dat is een conste cleyn:
Maer ick naer Cyprus dy by Venus sal doen trecken,
Gae uyt het Nederland: wy connen geen Latijn:
Cupido (de Begeert) moet wijcken voor de reden:
De nacht vertrecken moet voor't clare sonneschijn;
Daer rene liefde is, wordt vuyle min vertreden.
Ghelijck de wolcke swart is by de clare Maen,
Ghelijck de Roose schoon is by de doornen stekigh,
Ghelijck het geele gout is by de aerd ghedaen,
Ghelijck de Peerle rond is by de Schelp ghebrekigh;
Ghelijck een aenschijn schoon is by den swarten Moor,
Soo is de liefde reyn, o jeught, by valsche minne;
Dat men van Cupido dan nu niet meer en hoor;
Maer van de reyne liefd te singhen elck beginne,
Dan sal ghelijck den nacht de quae begeert vergaen,
Dan sal des liefdes Sonn' van boven op u stralen.
O wilt in liefdes Kerck om wel te trouwen gaen,
Cupidos bandt is stroo; maer liefdes bandt is stalen.
|
|
Auteursrechtvrij
