Het herte smiltet wech, of als ghelas het breket;
In eenen oghenblick de wijse wort onwijs,
De Heere wordet knecht, de vrye wordet slave:
Men stuypt, men neygt, men smeect, men loopt voorby deur;
Men vult der maeghden hant met eene rijpe gave,
Men coopet wonder dier zijn lyden en ghetruer.
Hoe men haer naerder comt, hoe men meer word verschoven:
Hoe dat zy meer vertroost, hoe dat zy meer bedroeft;
Sy gevet alderminst, als sy meest sal beloven;
Als sy u meest set voor, ghy t'alderminste proeft.
Comt zy dan aen den dans, ô wat maeckt sy al keeren
Om ende wederom, om als met toovery
In eenen cirkel rondt te sluyten die haer eeren:
Om van u vryheyt dier te maaken slaverny?
Sy trippelt wel soo soet, den mondt set in de clincke,
Sy neyght soo aerdich wel, dat ghy verwonnen zijt,
En meynet t'zy al goudt dat gloeyet ende blincke:
V dunckt dat t'Paradijs hier comet seer verblijt.
Als sy aen't sitten comt, elck willet by haer wesen:
Die haer niet raecken can, wilt haer ten minsten sien:
Sy wordet wonder seer gheeert en ghepresen.
die haer meest gonst bewijst, sy minst haer gonst sal bien.
Begint zy dan het Liet van Schoon jonghvrouw te singhen,
Denckt der Syrenen sangh, ghy hooret wonder soet:
Sy sal u in haer net met haer soet quelen bringhen,
Hy singt u selven voor, dat ghy naer singhen moet.
Crijght zy een Instrument (een Chyter oft Mandole)
Dat zy speelt ende singht te samen: t'is ghedaen:
Sy sal u crijghen wel als Leer-kindt in haer schole,
En ghy sult even wel onwetent van haer gaen.
Het spel by het ghesangh ontsinnet uwe sinnen,
Soo dat ghy siet, verstaet, en mercket u verderf,
En nochtans even dom volherdet in het minnen,
Als ghy in Zee verdrenct, soo lacht zy op den werf.
Hoe menighmael heeft zy ghesien de Minnaers loopen
Bleeck, magher, fantastijck, swaermoedich, ende onbly,
Des nachts voorby haer deur met troupen ende hoopen,
End' heeft gelachen seer om dese raserny.
En noch (ô blintheyt groot!) moet men Speelluyden huyren,
Om spelen voor de deur, s'nachts een Aubade soet'
Het is de pijne weert dat zy u doet besueren,
Hoe zy u meer bedroeft, hoe ghy meer vreught haer doet:
O onses jeughds verderf, dat zy niet als de Slanghe,
En stopppen hare oor voor dit becoringh spel:
Dat dit Syrenen Liedt zy hooren aen soo langhe
En dat zy minnen soo de vloet van haer ghequel.
Ghy Maeghden edel vroom en treckt u dit niet aene
Maer wilt u draghen soo, datt'u niet aen en gaet.
Die minne seer vervalscht, die soeck ick te versmaene,
VVaer door ziel, lijf, eer, goet, de arme jeught verlaet,
Om eenen valschen wenck, handt duwen, trap der voeten,
Om eenen ghemaeckten tael, om een ghemaeckten gangh:
Om een ghedraeyde stem, of spelen vol versoeten:
Den smaeck die is wel soet, doch het verswelghen bangh.
O laet de liefde reyn die uyt den Hemel dalet,
Neercomen in u hert: wegh met het blinde kint:
Omhelset my de deught, die als de Sonne stralet:
VVant als ghy andre mint, sult ghy oock zijn bemint.
|
|