|
| |
Brvylofts-dicht.
ALs s'Werelts gront geleyt end' omloop was bestect,
En nu de schoone Lucht daer rontom uytghestrect:
Ja oock de wilde Zee haer plaets had inghenomen
Die door de clare Maen verandert hare stromen.
Sach Iupiter ter'neer, en vont daer niemant niet,
Die dit gheheele ront bracht onder zijn ghebiet:
Hy sach van boven neer, en heeft met een ghesneden
Al van zijns Vaders lijf, het beste van de leden,
En wierp het inde Zee, t'welck door verborgen cracht,
Al uyt een levend' schuym ter Werelt heeft ghebracht,
Een dertele Goddin: die met haer Kint de sinnen,
Der Goden altemael, beroofden door het minnen.
Sy hebben gantsch end' al het menschelijck gheslacht:
Door sachte slaverny oock onder t'jock ghebracht.
Ja gingen met ghedruys oock door de Werelt swieren,
en toonden hare cracht aen al de stomme dieren:
Soo datter niet en is t'welck leven heeft ontfaen,
Of moet haer en het kint altijt zijn onderdaen.
Het kint, het loose kint, dat met zijn pijl en boghen,
Nu so veel duysent Jaer heeft door de Locht gevlogen.
En heeft hem op zijn cracht in 't eynde seer verheft,
Ja oock zijn Moeder self met eenen pijl ghetreft.
Het sachte sware jock dat moest sy doen aenveerden
Van haer eyghen Soon: die Heer is vander eerden,
Oock Prince van de Zee, en Coningh van de Locht
Die met veel Sterren claer seer cierlijck is ghewrocht,
Welck met hun gulde schoen gaen op verglaesde straten
En in een hollen cloot, die Zee end' Eerde omvaten.
Nu laet ons gaen besien waer dat Cupido stout
Dees groote cleyne God heeft zijnen troon ghebout:
Sijn troon heeft hy ghebout in 't midden van de ooghen
Die ons als spieghels claer, zijn Coninckrijcken toogen.
Des ooghs bruyn' appel is, der Eerden ronden cloot:
Het clare cristallijn t'welck inden appel vloot,
Dat zijn Rivieren al, en rijcke water stroomen
Die met een soet gheruys uyt d'hoghe berghen comen.
De rondt asuren crans welck d'appel heeft omringt,
Dat is de wilde Zee die d'Eerde steets bespringt.
Het blinckent wit des oogs welc om zijn breet uyt-muytet
Dat is de clare Locht die Zee end' eerd besluytet.
Maer 't schijnt een wonder werck het vierde Element
Staet in 't schoon ooghs peneel by d'andre niet gheprent:
Het vuyr is dat ic meen, welck met zijn schoone luyster,
Nochtans seer verre blinckt, bysonder in den duyster.
Het vuyr met zijne cracht al door de ooghen sluypt,
En met een stille trom het teere hert becruypt:
Daer 't nemmermeer en rust: maer stoockt den brant der minnen,
| |
| |
De sachte tyranny van onse jonghe sinnen.
Wat wonder is het dan dat hy soo licht vermant,
Dit schrickelijck gheheel met zijne teere hant.
Die duysent werelts vindt om zijne cracht te tooghen
Aen s'werelts wijt begrijp: der jonge dochters oogen.
Dits t'gheen dat u bedrooch o Bruydegom; wiens hert
Van dees twee werelts schoon wel eer bestreden wert.
Hadt ghy oock overdacht met rijpen raet te vooren
Dat d'Elementen al ghelijckelijck verswooren,
Op stonden teghens u: die in de ooghskens cleen,
Van u beminde lief te samen u bestreen.
Ghy soudt wel by u selfs licht hebben connen ramen,
Dat ghy niet cost ontgaen vier Elementen t'samen.
Ghy loopt dan hier dan daer maer lacy al om niet:
Waer dat ghy draeft of rent, waer dat ghy henen vliet:
Drie sult ghy wel ontgaen: maer t'vierden is van binnen
Besloten in u borst, het soete vuyr der minnen.
Of soeckt ghy dan de Rots? daer soomen seyt weleer
De minnaers clommen op, en wierpen haer ter neer
Te rughwaerts in de Zee: die door de soute golven
Haer brandt soo blusten uyt en in de Zee bedolven.
Neen, neen, zy heeft nu lang verloren hare cracht,
Soo dat ghy te vergeefs u hulp van haer verwacht.
Het is een and're val die u sal doen ghenesen,
En helpen uyt de pijn: veel sachter als de desen.
Wat loept ghy ver en soeckt, u rechte hulp is hier,
Wilt ghy uyt desen brandt ghy moet weer na het vyer,
Dat eerstmael u ontstack: dit zijn Achillis wonden
Die niemant helpen can, als diese heeft ghesonden.
Helaes, wat sult ghy doen: het is een hert van steen
Dat ghy niet buyghen condt met bitterlijck gheween.
Wast dit dat ick u sagh met al de sanghs Goddinnen,
In 't midden onder haer een truerich Liet beginnen:
Met een soo droeve stem de Berghen, bosch en Vee
Wel licht beweghen cost en trecken uyt haer stee,
Daer dees Goddinnen al haer wel ghestelde snaren,
En aenghenaem gheluyt soo soet mee ghinghen paren.
En vielen u Vrouw Bruydt ghelijckelijck te voet
En deden haer versoeck aen u versteent ghemoet.
Wat sout ghy hier toe doen, hoe meucht ghyt noch ontleggen
En soo een bill'ck versoeck al aen dit volck ontseggen.
O neen ghy wert noch al ten lesten eens versacht,
En onder t'lichten jock der minnen oock ghebracht.
De soete teere Godt heeft eenmael willen thoonen
Dat hy zijn dienaers trouw' ooc na verdienst sal loonen.
Dus wy te samen dan, die in het soet ghewelt
Van dit versteende volck, noch daeghlijcx zijn ghestelt.
Laet ons wanhoopen niet, en stellen uyt ons herten,
Dees over-groote sorgh, dees onbepaelde smerten.
De Dochters zijn toch niet als 'tyser Linnewaet
Het welck t'verslindend' vuyr en vlamme wederstaet:
Sy worden eenmael dweech als onse trouwe sinnen
Gelijck het gout in 't vuyr beproeft zijn door het minnen.
Dit sietmen wel aen u, o wel ghevoechde paer,
Die nu in eenen vuyr vast branden zijt te gaer:
Wat isser beter raet, d'een is ghebrant van d'ander,
Als dat ghy te ghelijck ghenesen gaet malcander.
Gaet aen dan soete paer, wat staet ghy hier en draelt,
Het is de rechte tijt dat ghy de vruchten haelt,
Van d'onderlinge Min: wilt toch niet lang vertucken,
Het perc is al bereyt daer ghy dees vrucht sult plucken.
Wel hoe? Vrouw' Bruyt ghy stelt te rugwaerts uwen tret
En op het cleyn verlies van uwen Maechdom let:
Maer t'is van outs geweest dat niemant en can trouwen
En nochtans even wel zijn Maechdom oec behouwen.
U Bruydegom die comt, strect t'uwaerts zijne gangen,
| |
| |
Vrouw' Bruyt hebt goede moet, en weest toch niet so bang
Vrouw' Bruyt weest onbeveest, hy sal u niet vercorten,
Ja sou veel eer voor dy zijn suyver bloet uyt-storten.
Jonckvrouwen die de Bruyt noch weynich tijts bevrijt
Maect toch den Bruyd'gom plaets, hout op van uwen strijt,
Tot eenen and'ren strijt gaen sy haer nu vergaren,
Och of wy altesaem oock aen dat strijden waren.
Non est mortale quod opto.
|
|
Auteursrechtvrij