Den Bloem-hof van de Nederlantsche Jeught beplant met uijtgelesene Elegien, Sonnetten, Epithalamien, en gesangen etc
(1608)–Anoniem Bloemhof van de Nederlandtsche ieught–
AuteursrechtvrijNU corts quam ick gegaen, niet verde buyten Leyden,
Al langs de cant des Rijns: daer na most ic my scheyden:
Wat van den Rijn ic nam, van Rijnsburgh mijnen gang:
Nae Catwijck als ick was, niet verde van het strang.
Soo sach ick weer den Rijn, die eertijts plach te loopen,
Door Leyden in de Zee, maer is nu door sant hoopen,
ghestopt: Ick dacht terstont, dit is u werck Fortuyn,
Dit is gheweest den rijn, en siet t'is nu een Duyn.
En dit was water oock, en siet dit zijn nu sanden,
En dat was eertijts landt, en siet het zijn nu stranden,
En ginder daer de Zee, nu met zijn baren vloeyt,
Daer zijn voor desen tijt, groen grasekens ghegroeyt.
Als ick dit dus bedacht, doen ginck ick neder sitten,
| |
[pagina 43]
| |
Ick sach ter zeewaert in, ick dacht het huys te Britten,
Hoe is dat nu vergaen, want daermen eertijts plach,
Die Schaepkens weyden sien, en daermen eertijts sach,
Veel schepen int ghetal, uyt Engelant vergaren,
Om wel bevrijt te zijn voor t'bruysen van die baren.
En ist niet wonder groot? het is nochtans ghewis,
Daer schoon lant is gheweest, daer vangtmen nu den Vis.
Wie weet daer ick op stae, oft niet nae weynich iaren,
De Zee door haer ghewelt, en door haer felle baren,
Sal hebben wech ghespoelt, sult ghy Fortuna wreet
Altijt niet heerschen dan, gheheel niet met bescheet.
Ick was soo seer verdwaelt, en buyten mijne sinnen,
Dat ick niet wel en wist, wat laten of beginnen.
Ick hoorde noch en sach, ick wist nau waer ick was,
Ick sach de schaepkens aen, die plucten t'groene gras,
Ick dacht terstont wat ist? wat ist doch met ons menschen,
Die nimmer zijn gherust, jae wie heeft nae zijn wenschen,
Volbrocht zijn levens loop? en siet dees schaepkens teer,
En crijghen zijt' niet al, jae al nae haer begeer.
Maer nimmer is de mensch, met zijne wel te vreden,
Het dunct my wonder groot, die mensch begaeft met reden,
Ghebruyckt de reden niet, altijt ghebreeckt hem yet,
Altijt seer verd' van rust, altijt nae by t'verdriet,
Want ick die niet en soeck veel schatten hier t'vergaren,
Want ick die niet en soeck, gout, silver, te bewaren,
Want ick die niet en soeck, voor my te coopen lant,
Want ick die niet en soeck, noch Perl noch Diamant,
Want ick die niet en soeck veel gelt voor my te crijghen,
En die doch gantslijck niet, nae heerschappy wil hyghen.
Jae die dit altemael veel minder acht als niet,
Ick hebbe gheene rust, en leef noch vol verdriet.
Al zijn mijn sinnen snachts, hoe ick by een sal schrapen
Veel goets bekommert niet, ick can nochtans niet slapen,
Al ben ick wel te vreen met burgerlijcke cost,
Nochtans en werd' ick niet van mijn ghepeyns verlost.
GHy Leyda, zijt de Zee, die wegh spoelt mijne ruste,
Die als met Duynen stopt mijn herte vol onluste,
Soo dat des levens gheest sich niet verspreyden can:
Ick droogh, ick teere uyt, en moet seer haest hier van?
Dan sult ghy niet meer sien u Minnaer, o ghy schoone:
Dan sal dit aerden vat (dit lijf) daer ick in woone,
[Want mijnen Geest u mint, en niet mijn lichaem teer,]
Der wormen spijse zijn, en ghy sult my niet meer,
Ghy wreede baren dus af spoelen ende slijten:
En ghy o Duynen hoogh (o sorghe) die doet splijten,
Mijn herte, sult niet meer de aders stoppen soo:
Wanneer ick ligghen sal ghestrecket op het stroo,
Dan sult ghy weten eerst wat ghy al hebt verloren:
Men kennet eerst den vriendt wanneer hy is ontboren.
Dan sult ghy segghen eerst: Ach, mocht nu weder comen,
Het leven dat my is in uwe doot ontnomen,
O Philomuse weert [ghy edel soet verstant]
Ick soude nu terstont u bieden mijne handt,
U bieden mijne minn', u bieden mijne trouwe,
Maer sonder vucht sal zijn, ô Leyda uwen rouwe:
Want die eens gaet van hier, niet keert weder om:
Het Coren wast niet meer, dat met het Zeyssen crom
Des doods is afghemayt: maer bloeyt int hemelsch Eden,
Om hooghe is het gout, datmen slijck acht beneden:
Om hooghe mint men dien, die men hier heeft ghehaet:
Daerom mint die u mint eer dat het is te laet.
Dat ghy hier naer soudt doen, doet nu, wilt nu beginnen:
Terwijl den vrient noch leeft, moetmen den vrient beminnen.
| |
[pagina 44]
| |
Het is der dwasen wijs met hare schae te leeren:
Maer wijse voor de schae t'gheboden goedt vereeren.
Comt dan, ghy schoone comt, eer het te late is,
Laet ons gaen sitten aen met minne aen den dis.
Ick sal vertellen u, wat ick al hebb' gheleden
Om u de schoonste Maeght diemen hier vindt beneden:
Ghy sult bekennen vry, dat ghy groot mijne pijn,
Om dat de vreught hier naer te grooter soude zijn:
Dat ghy wel anders denckt, dat ghy aen my laet blijcken.
Want uyt u ooghskens bruyn den Minn' ic eens sagh kijcken:
Hy seyde: Hebt ghedult, laet u verdrieten niet:
Dees ooghe bly sal sien, die nu suyr op u siet:
Hier binnen mint men u [doch wilt van my niet mellen]
Eer men den vrient neemt aen, ter proef moetmen hem stellen.
|
|