Den Bloem-hof van de Nederlantsche Jeught beplant met uijtgelesene Elegien, Sonnetten, Epithalamien, en gesangen etc

Al mijn lijden, lief, end' smerte.

1.
AL mijn lijden, lief, end' smerte,

Doet my t'herte

Scheuren van druck end' droefheyt.
End' als een die schier wanhoope,

Ick oock loope,

door u straffe teghenheyt.

2.
Ick ben treurich end verslaghen,

Nacht end' daghe,

Denckend' op mijn ongheval.
Steets mijn tranen my begieten,

Die daer vlieten

Als twee beecxkens van cristal.

3.
Wilt ghy dan dat ick sal leven,

End' my gheven

Troost in al mijn lijden swaer:
Soo ontfermt u doch by tijden

Over t'lijden

End' verdriet van u dienaer.

4.
Eer dat ick by faut eylacy,

Van u gracy,

Comm' te vallen in wanhoop.
End' alsoo voorts in ellenden

Comm' te enden

Al mijns lijdens droeven loop.

5.
Als Princesse schoon Jonckvrouwe,

U te trouwen

Is alleen mijn Medecijn.
Tot mijn tranen recompense

Ick maer wense

Dat ick mach u dienaer zijn.

Dit had hy nauwlijcx uyt t'hert hem begost te branden,

[p. 35]

 

Te soecken wederom des Mases rijcke stranden:

 

End sien of t'straf ghelaet, van een soo schoon aenschijn,

 

Niet wat en soud' versacht tot medelijden zijn.

 

 

 

Dus staende seer beducht, met hoop end sorgh bevanghen,

 

Gheprickelt door de liefd, so spoeyden hy zijn ganghen:

 

Als een die naer tghericht zijn oordeel gaet ontfaen.

 

Die luystert naer de stemm' des Richters seer belaen.

 

 

 

Maer als hy alderminst verwachte goede woorden,

 

So schonc hem zijn vriendinn' haer liefd met soet accoorde:

 

Sy seyd niet neen, maer ia t' was samen wel vergaert,

 

Gheluckich zijn die twee, die liefd te samen paert.

 

 

 

Geluckich zijt ghy oock, Vrouw Bruyt, als ghy comt halen

 

dit heerlijck schoon cieraet, uyt ons Atheense salen:

 

Wiens wijsheyt end verstant soo opentlijcken blijckt,

 

Dat wel te recht men hem met Phaebo verghelijckt.

 

 

 

Gheluckich zijt ghy beyd' als ghy by een vergaerde

 

Twee sielen in een lijf, die ware liefe paerde:

 

Geluckich wel te recht, daer schoonheyt, eer, end deuchd

 

Met wijsheyt end verstant, sal scheppen zijn geneuchd.

 

 

 

De bleecke vreese dan, o Bruydt, van u wilt jaghen,

 

Set maechdelijcke schaemt, int Bruydegoms behaghen,

 

Ghy hebt nu langh ghenoech, bewaert den swaren last,

 

Op welck een reyne Maecht, voor alle schatten past.

 

 

 

U Bruydegom omhelst, end speelt met minne kooten:

 

Soo, datmen binnens Jaers, sie spruyten jonghe looten.

 

T'is langh ghenoegh alleen op 't droeve bedd' gherust,

 

Gaet proeft nu metter daet, wat maechde lusten blust.

 

 

 

Godt gheve u beyd te gaer, noch in u oude jaren

 

kints kindren aen u disch, met vreuchden te vergaren,

 

End dat ghy moed end mat, begeerich na de doot,

 

Vindt na een soeten slaep, u rust in Abrhams schoot.

A.T.P.