Bruylofts-dicht
SOo verr' als Hebbens-lust, de coopman sonder schromen,
Doet scheuren met een schip, Neptuni blauwe stromen.
Soo verr' den dagheraet gheleghen is van't West,
End' als de gulde Son, schouwt Plutoos doncker nest.
Soo verr' sy ooc van hier, uyt hert' end sinn' ghedwonghen
De Cyprische Goddin', met haer gheblinde Iongen,
Lichtveerdich van ghelaet, oncuysch in haer bedrijf,
Haer janckers treecken loos, mijn penne niet en schrijf.
Maer ghy, die s' hemels loop doet drayen op twee Polen:
End' t' schuymend' element, bepaelt houdt in zijn holen:
gheeft my u gheest tot stuyr, u wijsheyt tot gesell,
Dat ick de cuysche min', ons Bruydegoms vertell'.
Hoe dickmael hy ghedoolt heeft, van ons Leyds-Athenen,
Gedreven door den windt van blijschap end' van weenen:
Naer tschiprijck Rotterdam, om daer te vinden rust,
End' soo door hoop' end sorgh' te comen tot zijn lust.
Recht als de Schipper cloeck, die door veel wint end' baren
comt van een verre reys, begeerich te bevaren
Een haven onbekent, niet stracx daer in en seylt,
Maer doende men'ghen keer, hy eerst de diepte peylt.
Soo deed' ons Bruyd'gom oock, begeerich te ghewinnen,
Door 't draven gints end' weer, om uwe jonst' end' minne.
T'begin was suycker-soet, het scheen hem boven waen,
Recht doer zijn will' end wensch, end' hope toe te gaen.
Maer ghy zijt goet van aert, Godvruchtich opghetoghen,
Die niet als vele doen, sijn hert hem hadd' ontoghen,
Door valsche minne-schijn, door Venus treecken licht,
Door opghetoyt ghelaet, oft lodderlijck ghesicht.
Maer door haer soet aenschijn, end schoonheyt van natueren
Becleedt met eer en deughd, heeft hem so connen stueren,
End smaecken laten oock de sauce bitter-soet
Waer meed' de liefd altijt haer suyghelinghen voedt.
Dat hy gheheel verblindt, sijn zeyl heeft willen strijcken,
Als hy de haven goet, noch nauw'lijck conde kijcken.
Want als hy meynt te zijn, op't hoochst van zijn ellend;
End van zijn draven al, hy meynt te sien Het end:
Soo comt een doncker wolck, sijn Son gaet Eclypseren,
T'gaet hem al tegen windt, end wanhoop doet hem keeren,
Dies truerich end benaut, hy doold' alleen int velt,
End al sijn ongheval, de Voghels hy vertelt.
De boomen tot ghetuych, gheroepen van sijn pijnen:
Oock beemden lustich groen, die scheenen te verdwijnen.
De Nachtegale soet, wiens stemm' het wout doorclinct,
Beweecht door sijn getruer, van droefheyt niet en singt.
Men sach ooc Phoebum schoon, doort weenen heel verbleken
Die deckend' sijn aenschijn, deed droeve tranen leken,
De Nimphen blijd van gheest, oock Satyrs al met haer,
Om s'Bruydegoms ellend, bedreven groot misbaer.
End ghy Vrouw Bruyt alleen, die oorsaec van dees qualen,
Door u gheveynsd ghelaet, u minnaer dus doet dwalen,
Erbarmt u zijnder niet? daer Hemel, Son end Maen,
| |
Auteursrechtvrij