|
| |
| |
| |
| |
Lentes clach-ghedicht.
TErwijl den Hemel soet, met zijn verweende dagen
De oude coude tijt des Winters gaet verjaghen,
End' deur zijn fier gelaet de Aerd' en Locht verjeucht
En alles sich verblijt, en alles sich verheucht:
Terwijl het Aertrijck groen, sich selven gaet bemalen,
Met menich Bloem en Cruyt, en selfs de hooghe salen,
Des Hemels met zijn Cruyt en met zijn aesem raeckt
Daer door die Goden selfs niet weynich zijn vermaect
Terwijl t' ghevoghelt al met haer soet tierelieren
Ten hemel opwaerts stijcht ende door de locht gaet swieren,
Terwijl de Satyrs meest – vast blasen op haer Fluyt
Om te doen hooren aen haer Nimphen t´soet gheluyt.
Terwijl de Herders al in coele schaduw' rusten,
Daer yeder met zijn lief, sich selver gaet verlusten.
Soo sit ick hier en treur, soo treur ick vast alleen
En heb eylaes mijn quaet met niemandt nu ghemeen.
Als met u droevich Dier, die door des Jagers treecken
Van u beminde Man u Gayken zijt versteecken.
En op een dorre tack vast treurich zijt en steent
En met een droevich Liedt u eenicheyt beweent.
Tot dat de felle doot, u pijne comt versachten,
Soo gaet het oock met mijn, mijn trueren en mijn clachten –
Soo dickwils nu ghehoort - die neem ick weder aen –
Een droevich claeghlijck Liedt – sal ick beginnen gaen.
Dies Nimphen die nu gaet met t´IAS Nimphen paren –
Daer d´Emstel ende het Ty, haer water vergaren.
Die van u fiere hooft, u blonde hayren soet
Laet sweven op den stroom van uwe stille vloet.
Die voor u daeghlijcx siet dees fiere Maget sweven,
Die dus voet mijn verdriet, in ´t beste van mijn leven.
En ghy die op den boort van Rheno sit ende claecht.
| |
| |
Dat uwen ouden stroom gheheel nu is verjaecht.
Die dickwils hebt ghehoort my en mijn droeve snaren,
Het claghelijck ghesangh, van mijne liefde paren:
Indien u ooren teer, mijn stem oyt heeft gheraeckt,
Indien u oyt mijn hert met snaren heeft voormaeckt.
Comt Nimphen, Nimphen, wilt nu oock met open ooren
Die clachten die ick doe van mijn vriendin aenhooren.
Tsae Nimphen soo ghy oyt gevoelt hebt in u hert
Dees pijnelijcke vreucht, dees pijnelijcke smert.
Comt brengt u Kruycxken met, en wilt daer in ontfangen
Die traenen die ghy siet op mijn bedruckte wanghen.
En brengtse in den sael, van die de met zijn handt
Tyran van ons gemoet, ons sinnen houdt vermandt.
En Zephir die doch niet gheset hebt uyt u sinnen
Van Flora u vriendin, het al te haestich minnen.
Ontfangt mijn suchten ooc, en maect doch dat zijt' hoort
Die my in hare min, soo dapper hout versmoort.
En ghy Goddinne fris, die met u gulde raden
(Anchisen uwen lief) soeckt hier en daer beladen.
U Tortelduyfkens went en blijft een weynich staen
Tot dat ick mijn gheween en clachten heb ghedaen.
Want voor u hooghe troon, moet ick my nu verweeren,
Terwijl u pylich kindt zijn handt van mijn gaet keeren.
En hoort mijn weenen niet, al ist dat bergh en dal
Van mijn bedruckte stem, vervult is over al.
Ick ren, ick jaegh, ick loop, ontsinnich door de Landen
Niet anders als een hart, dat uyt des Jaghers handen
Ontlopen is ghequest met een te fellen pijl,
En vreest soo drae hy hoort eens ritselen terwijl
Die bladen aen den boom, met een hartneckich duchten
Door s Jagers felle booch, vernieuwt dan weer zijn vluchten
En vliet daer niemant is, die hem die doot can doen,
Soo loop ick vast om hulp en gae my vast vermoen.
Om dat ick laes noch eens ghenesen sou mijn wonden
Die niemant helpen can, dan diese heeft ghesonden.
In mijn verwonnen hert, en deed my dese pijn,
en can niet dan van een (eylaes) gheholpen zijn.
O harde wreede Maeght, Meestersche van mijn sinnen
Can u mijn groot ghetier en kermen niet verwinnen.
Mijn inghevallen oogh, mijn wanghen die ghy siet
Noch glibrich van het nat, dat uyt mijn ooghen vliet.
Keunt ghy mijn droef ghelaet noch aensien sonder weenen,
Keunt ghy mijn groot geschrey noch hooren sonder steenen?
Ick acht u harder dan, als eenich clip oft steen,
Een Tyger hebt dan, gheleghen aen die speen.
Waerom en heeft natuer niet in u oogh gheschreven
Dees wreetheyt daer ghy doet mijn arme hert voor beven.
Och waerom heeft zy dan, ghedaen dat u gheschicht
Veel sachter is alst hert dat in u boesem licht.
O lieffelijck ghelaet, o vriendelijcke ooghen,
Die hebben mijn verraen, die hebben mijn bedroghen.
Wie had doch oyt ghedacht, dat een soo wreet fenijn
In soo een fier ghesicht verholen soude zijn.
Wie had doch oyt ghelooft, wie had doch derven sorgen
Dat sulcken boesem hielt soo wreeden hart verborghen.
My docht ick uyt u oogh het hemels Nectar dronck,
Als ick uyt u ghesicht vercreech een soete lonck.
My docht dat selfs die Goon my souden dat benijden,
Maer laes dit was mijn quael, maer laes dat was mijn lijden
Och vriendelijck ghesicht, ghy gaeft my dese wont,
T' is reden dat ghy my dan weder maeckt ghesont.
Sijt ghy dan soo verstoort , dat mijn verwonnen sinnen
U schoonheyt al te schoon, noch hebben dorven minnen.
T' is wel ghevloghen hooch, doch zijnde niet als vlam,
Wat wonder ist dat ick soo licht ten Hemel clam.
Ick weet mijn liefde vliet veel hoogher als ick raemde,
Een minne dat my niet, te minnen en betaemde.
Maer ick derf sweeren u, Vrou Venus hooghe dis,
| |
| |
Dat mijne liefde wel u schoonheyt waerdich is.
Soo veel als my belangt mijn hooghe fiere sinnen
En connen niet dan t' geen dat Hemels is beminnen,
K' wil dat een stout bestaen mijn val vereeren sal,
En dat ick als ick wil, uyt d' hooghe Hemel val.
Sijt ghy daerom ontstelt, ick sal nochtans niet laten
U eer te doen en dienst, in plaets dat ghy gaet haten
Mijn al te vyerich hert: nochtans van goeder aert,
Dan heftich minnen is, wel tegenliefde waert.
Dus o ghy waerste Vrou, o schoonste van die schoone,
Die mijn verwonnen hert, ghevangen voert ten toone.
Ontfangt mijn fiere min, die ick u waerdich acht
En doet my eens de jonst die ick van u verwacht.
Mer blijft ghy noch volhert, soo sullen (laes) mijn ooghen
t' Geduerichlijck gheween en kermen niet gedooghen.
Want om mijn droevigh hert met weenen te voldoen,
Heb ick soo menich sucht, soo menich traen van doen:
En mijn ghekarm (eylaes) heeft uytgheput de tranen
Van mijn bedroefde oogh, dies sal ick moeten banen
Een wech voor slevens nat, aen mijn benaut gemoet,
Wt t'binnenst van mijn hart, en dan voortaen veur tbloet.
Dus gae ick vast alleen mijn eenicheyt beweenen,
Daer niemant hoort mijn stem, daer niemant hoort mijn steenen
Als ghy Goddin alleen, die doch niet nae u sin
Ghestelt hebt uyt u hert Narcissi sware min.
Als hy (o flau ghemoet) soo schandich voor u vliede,
Int groene soete wout, daer niemant u bespiede:
Narcisse soo een min en waert ghy geensins waert,
Dan toch Cupido wreet, heeft uwen trotsen aert,
Te recht noch eens ghestraft, als ghy het geene liefde
Dat noyt u selfs begaf, nochtans u niet gheriefde.
Soo dat door u schoon lijf dat Echo had begeert,
In eenen Witten-bloem allencxkens is verkeert.
O Echo ick versucht noch om u onghenuchten,
Dies helpt vermeeren oock mijn kermen ende suchten:
Doet dat den Hemel wreet mijn weenen selver hoort,
Op dat doch inde locht, mijn stem niet wert versmoort.
Want midden inde zael, daer al die Goden leven,
Heeft Iupiter een Cruyck naer Venus wil ghegeven,
Der Minnaers tranen vat, daer in zy vast vergaert,
Van haer beminde volck, die traenen die zy spaert.
Dies hoop ick dat ick noch, ten lesten noch sal raecken
Met dese fiere brandt, die dus mijn hert doet blaecken.
Want van een Minnaers oogh en valt geen yd'le traen,
Dit is mijn soete troost, mijn hoop, mijn soete waen.
En hy die ons ghemoet in zijne sachte handen
Can winnen onversaecht, en sluyten in zijn banden,
En is soo niet van aert, dat hy dien, die hem vreest
En voor zijn pijlen beeft, soud' quellen aldermeest.
Dan toch het is mijn schult, het is mijn soete wandel,
Ick bid u om ghenae, vergeeft mijn mijne handel,
O Venus dat ick dacht met eene ydele waen
Van soo een vasten strick, mijn flau gemoet te slaen.
Dies crijch ick nu mijn loon (helaes) ick moet becoopen
Dat ick mijn fiere brandt soo lichtlijck dacht t'ontloopen.
Die ick droegh in mijn borst, in een verlaten wout,
En dacht te slijten daer, mijn liefde al te bout:
Dan doch het was om niet, waer dat ick sloech mijn oogen
Die schoonheyt van mijn lief, die comt sich altijt tooghen.
Als eerst den dach begint, met d'eerste dageraet,
Wanneer Aurora fris haer oude man verlaet,
Soo haest en can ick niet, dan haer paruijck bekijcken,
Of ick beginse voort, terstont te vergelijcken,
By t'hayr van mijn vriendin, dat aen haer wangskens cleeft
End rontsom haren hooft, door t'zijde vlecht snoer sweeft
Daer aen soo menich strick, Cupido heeft ghestreken,
Ick sach die netten aen, ick dacht ick souse breken.
Ick cost noch niet te deegh Cupidos stercke cracht,
| |
| |
Veel stercker was de knoop, dan ick wel had verwacht.
Als Phoebus uyt zijn rust, int criecken van de daghen
Ter Hemel opwaerts stijcht, met zijne gouden waghen,
Dat licht dat alle man verquickt, met groote vreucht,
My geensins en vermaect, my geensins en verheucht.
Wat baet my doch de Son, als ick de Son moet derven,
Wiens af zijn my ontstelt, wiens af zijn my doet sterven.
Och mocht ick toch een schijn van haer alleen ontfaen,
Want die de Sonne derft, en isser niet wel aen.
Ick sie de Boomen aen met uytghespreyde tacken
Daer aen het climmend' veyl, soo vast sich aen gaet packen.
Terstont bedenck ick voort, in mijn verwonnen sin
Op d'armen uytghestreckt (helaes) van mijn vriendin.
Daer in soo dick mijn geest, van hoop ende sorgh bestreden
Begeven heeft mijn hert, begeven heeft mijn leden.
Als zy door haer ghesicht mijn hart my had' ontsteelt
Dat door een adem soet, sy weder heeft gheheelt.
Als ick die Bloemkens sie, soo soet op d'aerde cruypen
Daer met een sacht gedruys een beefken door comt sluypen:
Soo denck ick voort terstont op 't ronde vermillet
Daer met haer Kaecxkens blanck, int midden zijn beset.
Hoor ick die coele wint eens ruysschen door de Boomen
Soo zijn terstonden aen, my in den sin ghecomen,
Die woorden die wel eer zijn onder ons ghegaen
Met een te soet gheluyt, dat niemant cond' verstaen.
In plaetse daer soo fier die bloemen haer ontluycken,
So haest en can ick niet den reuck, haers soetheyts ruycken.
Of ick denck voort terstont, op d'aessem van haer mont
Die my ghenesen can, en maecken heel ghesont.
Als ick met soet gheluyt, de Nachtegael hoor vlieghen
Nae t'shemels schoon ghebouw, soo laet ick my bedriegen,
En meene dat ick hoor int midden van het Wout
t'Gesangh van mijn vriendin, dat mijn betovert hout.
Dus wast mijn liefde vast, d'ick dencke te verdoven,
En ick smelt als een sneeu voor eenen heeten Oven:
Dies sullen my int lest, de Nimphen met haer hant
Begraven in dit Wout, tot loon van mijne brandt.
Die Naiades int groen, die sitten vast en pluycken
De Bloemkens wel ghemaelt en lieffelijck int ruycken,
Daer zy soo menich crans en Hoeykens maken af,
Ter eeren van mijn Lijck, ter eeren van mijn Graf.
En voor mijn leste lof, sal daer op zijn gheschreven:
Hier leyt een minaer fier, die t'beste van zijn leven
Versleten heeft in d'liefd' van een te wreeden Maecht.
En is int eynde noch ghestorven onbeclaecht.
|
|
Auteursrechtvrij
