Het bleekersmeisje, bevattende vele zedelijke, vrolijke en aangename liederen, ten dienste van alle fatsoenlijke gezelschappen

Herdenking bij het graf van mijn geliefde Damon

Hier ligt mijn Damon in het graf,

Mijn allerbeste vrind,

Wat heeft die lieve jongeling,

Mijn teederlijk bemint ;

Mijn moeder had hem ook zoo lief,

Want hij was braaf en goed,

Ach waarom of mijn jeugdig hart,

Hem nu reeds missen moet.

Geen jongling leeft op aard nu meer,

Gewis voor mij niet één,

Mijn Damon die mij alles was,

Ligt onder dezen steen,

Slaapt zacht dan lieve jongeling,

Ik kom welhaast bij u,

Wanneer de dood mijn oogen sluit,

Dan slaap ik zacht bij u.

Mijn moeder zegt, mijn lieve kind!

Wees lijdzaam in uw lot,

Verslijdt uw jeugd in droefheid niet,

Uw jongling is bij God. -

Dan lieve moeder, volg ik hem,

Dan ga ik ook naar God,

Ik zwoer, dat ik in eeuwigheid

Zou deelen in zijn lot.

[p. 10]

 

Dit zweer ik nog, mijn beste vrind!

 

Dit zeer ik op uw graf,

 

In d' eeuwigheid rukt nooit de dood,

 

Ons van elkander af.

 

O kom dan schielijk bleeke dood!

 

Die mij met hem vereend,

 

Of heb ik nog niet lang genoeg,

 

Om zijn gemis geweend!

 

 

 

Ach, Damon! als de heldre maan,

 

Zoo door mijn venster schijnt,

 

Dan is het even of gij zelf,

 

Voor mijn gezigt verschijnt,

 

Wat zat mijn Damon menigmaal,

 

Hier 's avonds aan mijn zij,

 

Dus roep ik, en ik schuif uw stoel,

 

Al schreijende naar mij.

 

 

 

Maar ach! uw stoel blijft ledig staan,

 

Gij komt niet beste man!

 

O Damon ; 't geen mijn hart dan lijdt,

 

Is meer dan 't lijden kan,

 

Mijn moeder zucht en treurt en schreit,

 

Als zij mijn droefheid ziet,

 

Dit grieft mij, maar mijn lieve God!

 

Mis ik mijn Damon niet?

 

 

 

Maar 'k zal niet lang, niet lang meer zijn,

 

Ik voel 't reeds aan mijn hart,

 

Mijn Damon nog een korten tijd,

 

Dan eindigt al mijn smart.

 

Dan kom ik bij u, in 't stille graf,

 

Nog maar een korten tijd,

 

En 'k vind bij u, aan uwe zij,

 

Het einde van mijn strijd.

 

 

 

Hoe zacht, hoe lieflijk slaap ik dan,

 

Mijn Damon aan uw zij.

[p. 11]

 

O hoe verkwikkend zal die rust,

 

Dat slaapje zijn voor mij,

 

En als de laatste morgenstond,

 

Zijn blozend licht verspreidt,

 

Dan roept ons Jezus, en wij gaan,

 

Vereend naar d' eeuwigheid.