Biekorf. Jaargang 102

Leo Simons en Vlaanderen

Leo Simons (Den Haag 1862-1932), zoon van een joodse handelaar, was, wegens zijn literaire interesse en aanleg, voorbestemd om in de schone letteren naam en faam te maken. Hij werd o.m. de stichter en de bezieler van de Wereldbibliotheek.

Via de journalistiek belandde hij bij de romantische Vlaamse Beweging vóór 1914. Hij volgde, nu eens op afstand, dan weer van heel dichtbij, het activisme, de Vlaamse Beweging in Nederland, de maximalisten en minimalisten en de andere -ismen uit de roerige politieke wereld in ons land gedurende het interbellum. Hij trad nooit helemaal op de voorgrond, maar stond vaak als verzoener te midden van uiteenlopende strekkingen en als inspirator van nieuwe ideeën, die bevruchtend inwerkten op de geesten in Vlaanderen.

[p. 195]

Zijn profetische visie op de staatkundige, sociale en politieke evolutie en toekomst van ons land en speciaal van Vlaanderen, zijn thans werkelijkheid geworden. Het federalisme van onze Staat zoals wij dit thans kennen en beleven, werd door Simons reeds voorspeld en verdedigd in zijn vele geschriften en vooropgezet in de contacten die hij had met beleidsmensen en voormannen uit zijn tijd.

Met West-Vlaanderen had Simons eigenlijk weinig rechtstreeks te maken, maar dit werk van Willem vanden Steene, voormalig bibliothecaris bij het Parlement te Brussel, zal met grote vrucht gelezen worden door iedereen die zich inlaat met de geschiedenis van de Vlaamse Beweging. En onze gouw is in dit ontvoogdingsproces op zijn minst evenzeer betrokken als de rest van ons land.

A.B.

W. VANDEN STEENE, Oog voor Vlaanderen. Leo Simons en de Vlaamse ontvoogdingsstrijd, Gent, Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde, 2001, 264 blz.