Biekorf. Jaargang 71

[p. 186]

De mei op Brugges halletoren

Daarboven moet de stilte zijn
de stilte van de eeuwigheid
de diepste adem die ooit rust bracht
de grootste ogen op de polder
en het reikend grijpen naar de zee.
Want nergens staat de mei zo hoog
als op de Brugse halletoren.

Geen takken zuigen er zo gulzig
aan regen, zon en noordenwind.
Zij wuiven dat de mei er weer is.
Dan tasten roodverliefde daken
de oude belfortmuren af.
Want nergens bloeit de mei zo groen
als op de Brugse halletoren.

Ook dode stenen zingen nog
doordrenkt van beiaard en van klokken.
Zij schrijven eeuwen in hun lied
van strijden en van overmoed,
en strooien nog legenden op de stad.
Want nergens zingt de mei zo mooi
als op de Brugse halletoren.

Lieve Van Damme.