Biekorf. Jaargang 40

Nog van spoken en verkeersels.

DAT het elders in Vlaanderen durft spoken kan ik wel gelooven (volgens Biek. hierboven bl. 33 e.v.), maar dat spoken en verkeersels geern rond Ghistel wareeren: dat is vaste en zeker! Ten bewijze hiervan deze twee waarachtige gebeurtenissen.

Jules Finesse was in de jaren negentig leerjongen bij den hovenier op het kasteel van M.S.... op den Glezierberg. Die oude hovenier moet een uitstekend leermeester geweest zijn, want Jules - die anders niet veel broeken op de banken versleten had - kende er 't fijne van om bloemen te kweeken en druivelaars te doen dragen. Die wijze meester moet ook veel verteld hebben uit oude tooverboeken en uit zijn ‘tooverleven’ want Jules kon daar eveneens van vertellen lijk niemand.

_**_*

De oude hovenier ging 's zondags na de vesper dikwijls een pijpe ontsteken in een woonste, eenzaam gelegen op den zoom van de Warebeke. Toen hij, op een Novemberavond, door de natte velden huiswaarts

[p. 104]

kwam, wipte er waarachtig al met eens in den halven maneschijn een spook over den weg en 't verdween weer in den mist. 't Kwam dan weer nader en strompelde al kreunend en zuchten dichtebij den hovenier.....; het stak zijn armen uit en 't groeide zoo geweldig groot uit, dat onze man al de moeite van de wereld had om verder te gaan. Of hij de heiligen uit den hemel ter hulpe riep, weet ik niet,.... maar toen hij aan de poorte van 't kasteel kwam, zwaaide hij een beetje links, lei er een halven of een heelen door en viel bijna achterover klaar van 't geweld. 't Spook verdween gelijk een weerlicht door de kasteeldreef in de richting van den Stuiver.

's Anderendaags onder het werk vertelde de hovenier verschrikkelijke dingen: het duurde wel acht dagen eer dat Jules Finesse zijn sprake terugvond.

_**_*

Jules, zelf hovenier geworden, speelde in zijn vrijen tijd met de duiven en ging daarvoor over en weer naar de herberg van Seppen Reynaert; en hij vertelde daar geern van wat hij gehoord en ondervonden had. Er kwam daar ook met zijn duiven een kloeke kerel van een vent, een deurendal, die er mee bofte van niemand en niets benauwd te zijn.

't Was in December 1913, in den winter juist voor den oorlog, dat Jules en die andere duivemelker ('k mag hem niet vernoemen, want de man is nog in leven) te Reynaert's een pinte pakten. En Jules begon stillekens van spoken en verkeersels te vertellen totdat de andere het moe werd en luidop zei dat hij er geen tinnen knoop van geloofde.

- Praat voor de vaak, zei Jules met een heilig gezicht, met al uw boffen en stoffen, 'k wedde dat gij te middernacht op het kerkhof niet en durft komen.

De duivemelker was gebeten: hij riep heel de kamer tot getuige en de overeenkomst was: dat hij den volgenden zondagnacht zijn mes zou planten in 't graf van een ouden vrek die over zeven weken gestorven was.

Den volgenden zondag trokken tien mannen uit

[p. 105]

Reynaert's te nachte naar 't kerkhof. Ze bleven, bachten den kerkemuur, wachten op 't slaan van de klokke; de duivemelker stond gereed met zijn mes in de vuist. Ze leunden over den kerkmuur en spraken luid om hun benauwdheid te breken, maar bij den eersten slag was het doodstil. De duivemelker trok vastberaden het kerkhof binnen.... Toen de laatste slag, die den eenen dag van den anderen scheidt, uit den toren viel, plofte hij met een djie! zijn mes in de eerde boven het graf van den vrek.... 't Was vreeselijk! maar wat volgde is nog vreeselijker: uit de onderwereld steeg een stemme somber en ijselijk: ‘Laat mij gerust.... ik ben verdoemd!’

Wat er daarna gebeurde verliep zoo bliksemsnel dat niemand van de bende er iets weet van te vertellen. De duivemelker lag voor acht dagen te bedde en Jules...? Jules was geen leerling meer: hij was een Meester geworden!

P.D.