Zes tientjes spreekwoorden.
Tusschen de samenspraken van zijn bekende en dikwijls herdrukte Dialogi Familiares (eerste uitgave 1657 te Antwerpen) voegde Pater Antonius Van Torre tien ‘Thientjes’ spreekwoorden; nevens het Latijnsche adagium stelt hij telkens een vertaling of een overeenstemmend eigen vlaamsch spreekwoord. De bloote vertalingen uit het Latijn lieten we wegvallen; zoo blijven er zes tientjes over: wat er daaronder eigen volksch is en wat er aan Vader Cats of Pater Poirters ontleend is, zullen de liefhebbers wel geern willen onderzoeken. Het blijkt alleszins dat Van Torre's schoolboekje enkele woorden zou mogen meespreken in het koor der Nederlandsche Spreekwoorden van Prof. Stoett.
Men sluyt geen broot voor de vrienden.
Tusschen hanghen en worghen.
Raet naer daet, t'is te laet.
Als het calf verdroncken is dan gaet men den put vullen.
Met de keel gewonnen, met de keel verslonnen.
Het is ghedaen, als cammelot sijn ploey heeft ghenomen.
D'een vrientschap is d'ander weert.
Het kind zal zijn meester leeren.
Die witte voeten heeft, bedorven kindeken is.
Dit sal op mijn cap druppen.
Des Conincks handt is soo lanck als sijn landt.
Voor groot quaet moetmen ghebruycken stercke
Alle houdt en is gheen timmer-hout.
Quaeden raet aldermeest den raedtsman schaedt.
Voghelen van eender vederen vlieghen gheerne t'saemen.
Een ieder meynt dat sijn het fraeyste is.
Van eender neeringhe onder malcanderen, den eenen
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
