Biekorf. Jaargang 26

Mengelmaren

Ookal weg... of tewege

Hij had een leelijken name maar was stijf goed.

Alle jare, kwam uit met S. Niklaai's, en werd door alleman uittermate gegeerd; door de kinders vooral. Ging eeuwen reeds meê, en nog nooit scheen hij te oudbakken. Had een trek van de Zoetekoeke en van den Brugschen Massepein, medeen van den Knol, en van de Peperbollen. Doch dit had hij tegen hem dat hij maar aardig heette. 't Verfranschte volk te Brugge noemde hem ‘une tour’, maar de zuivere Bruggelingen noemden hem nog altijdvoort, naar zijn uitzicht te weten, als altijd voordezen... (mag ik het zeggen? voor een keer?) ‘een Stront’!

Enwel... ‘hij’ met zijn naam...

...de zoetekoekbakkers, ze zeiden 't mij zelve, 'n krijgen ‘hem’ nietmeer verkocht; en ze 'n maken geen meer... ten hoogste hier en daar een verwaaiden.... Hij 'n is niet meer treffelijk nietmeer rijke genoeg voor immers onzen tijd-nu van... schrapte en van armoê! En zij, de bakkers, ‘ze moeten meê met den stroom’!

Altijd 'tzelfde. Dat ongelukkig meêmoeten met dien onnoozelen str...oom.

[p. 288]

En hoe is 't met de ‘Kadetjes’ te Yper? welke de bakkers te Kerstavonde achter strate verkochten; ze gingen ermee omendom, al blazende op een hoorn. Doch thans dat er geen ‘Yper’ meer is, en geen ‘Ypersche straten’ noch ‘Ypersche bakkers’ meer zijn, daar en zal, vrees ik stijf, niemand de ‘kadetjes’ moor hebben ‘geblazen’!

't Ergste van al. Voor één eigen dingen uit ons volksleven min, krijgen we ter vervanging altijd wel honderd vreemde dingen temeer.

T.R.

't Zijn de boeren

die 't str... voeren

en de boerinnen

die 't geld winnen.

Vernomen van een zeventigjarig Brugsche, eene uit de borgerij, en die dit ‘altijd gehoord’ had.

M. o. dat ze duidelijk zei ‘'t str...’, bedoelende de zaak in heur algemeenen aard van een hoop afstootelijkheid. Ten anderen 't en deed me niet vreemde: me docht dit woord in dezen zin nog te hebben hooren onzijdig gebruiken. Onbeducht dus stelde ik ‘'t str...’, en niet ‘d' str...’.

L.D.W.

Elk huisje

heeft zijn kruisje.

Ook kluis en cel.

Maar elk draagt zijn kruisje niet even wel.

Zoo wie zijn kruisje wel ontvangt

en minnelijk onthaalt,

zal voor zijn kruisje zijn bedankt

en rijkelijk betaald.

Al slaat u God in geld en goed,

in naam

en faam,

in vleesch en bloed,

'n laat uw moed niet zinken.

Het moet hier wezen wel bezeurd

zeer net zijn en wel gescheurd

dat eeuwiglijk moet blinken.

(Wellicht een vervolkscht opstel vanuit een

boek. Ingodsdienstig, invlaamsch.

't Komt nog van een Oude-Moeie van Brugge

die al dertig jaar dood is).